Mens steeds assertiever tegenover haai

Geloven ziet in de eigen intentionaliteit (..) het gevaar van de fixatie op één mogelijk standpunt. De ‘werkelijke’ wereld wordt daarmee tot beeld. Dat wil de gelovige voorkomen. Zoals eerder gesteld, wordt hier aangenomen dat ook de gelovige zoekt naar een ‘adequaat symbolisch sub-universum’ – een beeld van de wereld dat correspondeert met de ‘werkelijke’ gesteldheid van de wereld. Zoals we ook al zagen is het woord ‘beeld’ daarbij eigenlijk al niet meer adequaat. Het woord ‘beeld’ houdt immers als vanzelf al een fixatie in. Daarom wordt geloven hier geduid als een ‘zich verhouden tot’ en niet als een ‘beeld van’ de wereld.
Nu zou tegengeworpen kunnen worden dat juist een religiositeitsbegrip waarin de rol van de eigen intentionaliteit ontkend wordt – zoals hier inderdaad gebeurt – wel tot de allergrootste en meest onverantwoordelijke dwalingen móet leiden. Immers, steeds zal de gelovige voor de oorsprong van zijn geloof wijzen op iets dat buiten hem ligt. Vanwege het ontbreken van de eigen intentionaliteit van de gelovige móet zijn geloof wel waar zijn. Dit kan leiden tot het allerergste extremisme!
Dit gevaar wordt echter door het eigen geloof genuanceerd voor zover daarin de notie van het transcendente wordt gecultiveerd. Voor zover geloven niet op zoek is naar ‘een beeld van’ maar ‘zich verhoudt tot’ de wereld mág het zich geen beeld maken. En voor zover in dit geloof transcendentie met niet-intentionaliteit of omgekeerde intentionaliteit wordt verbonden, kán het geloven zich ook geen beeld maken. Immers, zodra iets tot een beeld wordt, treedt het uit het domein van het religieuze of transcendente.