Vrouwen veranderen de politiek in Spanje. Na Barcelona krijgt ook Madrid waarschijnlijk een radicaal-linkse vrouw als burgemeester. Manuela Carmena is een 71-jarige gepensioneerde rechter die tot voor kort in Madrid een winkeltje dreef met babykleding, waarmee oud-gevangenen wat konden bijverdienen. Ze werd pas een paar maanden geleden overgehaald om de lijst Ahora Madrid aan te voeren voor de lokale verkiezingen. De lijst verenigt een aantal linkse groepen, inclusief Podemos. Nu wordt ze waarschijnlijk de nieuwe burgemeester van Madrid. Haar partij werd met 20 zetels net niet de grootste. De conservatieven Partido Popular van Esperanza Aguirre, ook wel de Spaanse Margaret Thatcher genoemd, haalde een zetel meer. Maar met steun van de socialisten wordt nu gewerkt aan een linkse coalitie onder leiding van Carmena. In Barcelona is ook een lokale linkse coalitie in de maak met Ada Colau van de winnende partij Barcelona en Comú als burgemeesterskandidaat. Colau is een activiste die zich populair heeft gemaakt door haar strijd tegen de huisuitzettingen. Door de economische crisis en de enorm oplopende werkloosheid konden steeds meer mensen hun hypotheek niet meer betalen. Ada Colau wist dankzij haar acties tegen de meedogenloze en inhalige banken vorig jaar bij de Europese verkiezingen al een enorme winst te behalen. Haar partij is net als die van Carmena in Madrid gelieerd aan Podemos. Anders dan de tot nu toe regerende partijen in Barcelona stelt Barcelona en Comú zich terughoudend op tegenover het Catalaanse nationalisme. In haar plannen stelt Colau de belangen van de inwoners van Barcelona boven die van de toeristen. Ze wil de komende zes maanden geen nieuwe hotels of toeristische appartementen meer in de Catalaanse hoofdstad. Om te laten zien dat ze uit ander hout gesneden is dan haar politieke voorgangers heeft de nieuwe burgemeester haar salaris verlaagd van 12.000 naar 2200 euro per maand.
Althans, dat blijkt uit twee Nederlandse experimentele studies die actueel zijn geworden met de bizarre en misplaatste “grappen” van Nobelprijswinnaar Tim Hunt. En het gaat niet alleen om de fysieke aanwezigheid maar ook om de geanticipeerde aanwezigheid van vrouwen die de cognitieve prestaties van het mannelijk brein negatief beïnvloeden.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
COLUMN - President Recep Tayyip Erdogan van Turkije houdt van vrouwen. En dan vooral van vrouwen met kinderen. Want dat is precies zoals zijn geloof de vrouw graag ziet. Als moeder. Het moederschap is waar het voor een islamitische vrouw allemaal om draait in het leven. Een echte vrouw heeft kinderen. Volgens Erdogan dan.
De Turkse vrouwenliefhebber sprak deze wijze woorden op een top over Vrouwen en Recht. Gelijke behandeling van mannen en vrouwen druist volgens hem in tegen de natuur. Feministen begrijpen dit niet, omdat zij het concept van moederschap niet accepteren. Niks baas in eigen buik. Vrouwen en mannen zijn niet gelijk. Nu niet en nooit niet.
Zo kunnen vrouwen ook niet hetzelfde werk doen als mannen, zoals in een communistische heilstaat vaak het geval is. Hun karakters, gewoontes en fysieke kenmerken zijn nu eenmaal anders. Een vrouw een schep geven en haar laten werken past dan ook niet in ideaalbeeld van Erdogan. Het is in strijd met haar delicate postuur. Een postuur dat hard nodig is voor het baren van minstens drie kinderen.
Om zijn liefde voor vrouwen en het moederschap te onderstrepen sprak Erdogan op de bijeenkomst vol vertedering over zijn eigen moeder. ‘Ik kuste wel eens de voeten van mijn moeder omdat ze naar het paradijs roken. Zij wierp mij dan een zedige blik toe en huilde soms.’ Als het paradijs echt naar de voeten van de moeder van Erdogan zou ruiken, dan komen al die islamitische zelfmoordaanslagplegers nog van een koude kermis thuis.
COLUMN - Mannen liegen gemiddeld zo’n drie keer per dag. Vrouwen hooguit maar één keer per dag. Dit blijkt uit het onderzoek naar de betrouwbaarheid van mannen en vrouwen. Meteen heb ik hier al mijn twijfels over. Is dit onderzoek wel te vertrouwen? Is er niet gesjoemeld met de cijfers, om ons mannen er slechter uit te laten komen? In al mijn argwaan zou ik nu kunnen denken dat dit onderzoek door een vrouw gedaan is. Mijn vertrouwen wordt er in elk geval niet beter op. Ik ga dan ook direct bij mezelf te rade. Het is op dit moment van schrijven, zaterdagmiddag 14.15 uur. Ik heb vandaag nog geen enkele keer gelogen. Alhoewel, dat is deels gelogen. Ik heb eerder vandaag tegen mijn vriendin gezegd dat de kleine potjes huismerkmayonaise uitverkocht waren, terwijl ze er eigenlijk wél nog eentje hadden in de supermarkt. Leugentje om bestwil, want de grote pot Calvé mayonaise is natuurlijk relatief goedkoper dan het kleine potje. Die reden wordt geaccepteerd.
Dat we soms gewoonweg niet onder een leugen(tje) uit kunnen komen is niet zo vreemd. De heersende maatschappij eist natuurlijk op alle fronten honderd procent inzet en participatie van ons. Daarbij is het vaak onmogelijk om onder een leugen(tje) uit te komen (zoals mijn mayonaiseleugen(tje) van zojuist, waarmee ik voldoe aan het feit dat de helft van de mannen liegt om het leven makkelijker te maken (want: geen gezeur van vrouwlief over die grote pot mayo, die kleine was immers ‘op’…)). Nu is mijn mayonaiseleugentje een minuscuul deeltje in een groot en complex geheel. Want blijkbaar is dat pas 1/1095e deel van al mijn leugens dit jaar! Moet ik nu gaan vrezen voor mijn relatie? Is deze vanaf nu dan enkel en alleen op onbetrouwbaarheid gebaseerd, door ‘mayonaise-gate’?
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Het is vaker aan bod geweest, maar het lage aantal vrouwelijke toppers in de wetenschap (hoogleraren bijvoorbeeld) is naar mijn stellige mening mede het gevolg van een hele serie subtiele en onbedoelde acties die uiteindelijk tegen vrouwen spelen.
Een mooi voorbeeld is de manier waarop aanbevelingsbrieven worden geschreven. Die zijn in de Angelsaksische wereld belangrijk voor de kans van slagen van een kandidaat.
Such letters often have more impact than grades or test scores at the graduate level, where factors such as initiative, hard work, creativity, independence, problem-solving ability, and teamwork are prized skills. Well-crafted, honest letters help in determining whether a candidate is a good fit.
COLUMN - Eigenlijk is het gewoon de schuld van de evolutie. Al die veranderingen in de afgelopen miljoenen jaren hebben ons geen goed gedaan. Zo zijn we bijvoorbeeld rechtop gaan lopen. Een houding die, lichamelijk en menstechnisch gezien, onnatuurlijk blijkt te zijn. We moesten zo nodig primitieve werktuigen ontwikkelen om in leven te blijven. Een uitvinding die zeer urgent bleek te zijn destijds, maar in de loop der duizenden eeuwen is geëvolueerd tot het vervaardigen van moord- en massavernietigingswapens. En er moest een vorm van communicatie ontstaan, om elkaar beter te begrijpen wanneer er kreten werden uitgeslagen die ook nog gepaard gingen met gebaren en een scala aan emotionele gezichtsuitdrukkingen!
Dat zou een probleem gaan opleveren, blijkt nu achteraf. Het leven bestond miljoenen jaren geleden namelijk niet uit vaardigheden ontwikkelen, die ervoor zorgden dat men zo empathisch mogelijk en sociaal verantwoord met elkaar zou gaan communiceren. Daar waren onze hersengebieden destijds nog te marginaal voor ontwikkeld. Het bestaan was letterlijk een gevaarlijk spel op leven en dood, waardoor de standaard rolpatronen tussen mannen en vrouwen het minst zijn geëvolueerd ten opzichte van de grote sprongen die we op andere gebieden hebben gemaakt. Iets wat nu nog steeds ten koste gaat van ons menselijk communiceren en de onderlinge verstandhoudingen tussen mannen en vrouwen.
Zo was het in het allereerste menselijke begin gebruikelijk dat de mannen dagelijks op jacht gingen en hun territorium verdedigden. En waarschijnlijk is het voor de man op dat punt misgegaan met het herkennen en beleven van de emotionele gezichtsuitdrukkingen van de vrouw en het bijbehorende wederzijdse begrip. Onderzoeken hebben namelijk aangetoond dat mannen veel moeite hebben met het herkennen en begrijpen van de vele gezichtsuitdrukkingen van een vrouw. En dat is dus weer te herleiden naar de vroegere jachtvelden. Naarmate de mannen meer gingen jagen en vechten voor hun levensbestaan, werd het steeds belangrijker om de gezichtsuitdrukkingen van hun mannelijke opponenten te herkennen. Deze blikken zijn door de miljoenen jaren heen zó goed opgeslagen bij de man, met als gevolg dat de gezichtsexpressie van de vrouw niet of nauwelijks wordt herkend en begrepen. Met alle gevolgen van dien.
OPINIE - Al dagen loop ik te denken over het verschil tussen mannen en vrouwen. Over feminisme. Over glazen plafonds en zo.
De aanleiding? Een bezoekje deze week aan de Nieuwjaarsborrel van ‘Vrouw & Media’. Nieuwjaarsborrel… eigenlijk meer een debatavond. Over de vraag hoe je jezelf ‘neerzet als een journalistiek merk’.
Interessante sprekers. Pardon, spreeksters. Niet dat ik het altijd eens ben met Asha ten Broeke, verre van. Maar ze is wèl een boeiend fenomeen – taak nummer één voor een columniste. En de journalisten Liesbeth Staats en Roos Schlikker bleken inspirerende dames met een goed verhaal. Gespreksleidster (en vice-voorzitter van Vrouw & Media) Mensje Melchior deed wat ze moest doen, het gesprek leiden, en ze deed het voortreffelijk.
In de zaal zo’n 120 vrouwen. Journalistes. En verhip, daar, in een hoekje: één man. Ondergetekende.
Eén man in het Hol van de Leeuwin. En dat houdt me sindsdien dus bezig. Hoe kàn het dat er maar één man komt opdagen op een avond die voor elke freelance journalist (m/v) interessant is?! Durfden de anderen niet? Wisten ze het niet? Dachten ze: da’s een vrouwenclubje, daar heb ik niks te zoeken?
Stapje verder: wat is dat precies voor een ‘vrouwenclubje’?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Vrouwen lachen plots in het openbaar in Turkije…. omdat het niet mag van de vicepremier.
Op twitter te volgen met #direnkahkaha.
Moderne gewoontes zoals oksels scheren en deodorant gebruiken, verhogen mogelijk de kans op borstkanker bij vrouwen. Net overigens als bepaalde BH’s.
Films met minimaal twee vrouwen die niet over mannen praten brengen het meest op.
Wie onderzoekt films met twee robots die niet over computers praten?