Zou het waar zijn dat de oorlog opnieuw taboe is? Het is een steen in de vijver, rond 4 mei. Ik geloof er niets van. In Duitsland vraagt een oude man van 88 jaar waar ik vandaan kom. “Ah, Arnheim? Eine Brucke zu weit!” De avond voor onze ontmoeting heeft hij op de Duitse TV een film gezien over de slag om Arnhem en iedereen spreekt er over. Als er nieuw taboe op de oorlog is, niet bij onze oosterburen. Gretig raakt hij met me in gesprek over de oorlog en zijn belevenissen, zijn geluk als krijgsgevangene van de Amerikanen. Geen ‘kriegssmertz’, maar nuchter. De historicus Jan Romein vond het begrip “onvoltooide geschiedenis” uit: dé geschiedenis bestaat niet, want elk heden schept zijn eigen relatie tot het verleden. Dat is ook logisch: toen Europa in puin lag was niemand geinteresseerd hoe het allemaal zo was gekomen, want er moest puin worden geruimd en weer opgebouwd. Pas veel later werd interessant hoe in het land van dichters, componisten en filosofen de barbaren zo’n voedingsbodem hebben kunnen vinden.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Thomas von der Dunk mocht de Arondéuslezing “Het nieuwe taboe op de oorlog” niet uitspreken van de provincie Noord-Holland. Dat wordt geweten aan de PVV, meer in het bijzonder aan zijn afgevaardigde Hero Brinkman. Nadat hij van CDA en VVD had gehoord dat de spreker de PVV zou gaan bekritiseren zei hij: “Als jullie deze antisemiet Von der Dunk een podium geven om zich tegen de PVV af te zetten, zal ik hem niet alleen in het debat bij de enkels afzagen, maar dan is het misschien ook de laatste Willem Arondéus Lezing geweest”. Kennelijk durfden de vertegenwoordigers van de regeringspartijen, die afhankelijk zijn van de gedoogsteun van Brinkman c.s., de lezing toen niet meer te gedogen. Het commentaar van Brinkman wordt breed uitgemeten in de pers. Zeker nu zijn partij deze week in Den Haag ook nog eens in het nieuws was vanwege het verbieden van anti-PVV leuzen in een demonstratie van trampersoneel. De Partij voor de vrijheid van alleen de eigen meningsuiting valt door de mand. Maar aan CDA en VVD wordt niets meer gevraagd. En als je het verhaal van Von der Dunk leest zijn het juist déze partijen die door de mand vallen.
foto: kierenmccarthy.co.uk
Het is een sympathiek idee van Eurocommissaris Viviane Reding: iedereen moet het recht krijgen om persoonlijke gegevens op het internet onzichtbaar te maken. Vooral mensen die in een opwelling wel eens iets op hun Facebookpagina hebben gezet waar ze later spijt van hebben gekregen zullen het plan van de Eurocommissaris toejuichen. ‘Social media’ hebben volgens Reding op internet een nieuwe werkelijkheid geschapen waar de huidige privacywetgeving tekort lijkt te schieten. Daarom wil zij bij de herziening van de privacyrichtlijn strengere waarborgen zodat internetgebruikers meer controle krijgen over hun persoonsgegevens die worden verzameld, opgeslagen en mogelijk verkocht door bedrijven als Facebook of andere sites waar gebruikers foto’s uploaden, details over hun privéleven verschaffen en zo nu en dan een post plaatsen die hen in verlegenheid kan brengen. Maar hoe ver zou dat recht op het beheer van je eigen gegevens moeten gaan? Reding refereert in haar plan aan wat de Fransen willen: een ‘droit à l’oubli’, een recht om vergeten te worden. Peter Fleischer, een vertegenwoordiger van Google, ziet hierin echter een ongewenste rechtvaardiging voor censuur.
Vanuit het standpunt van Google, Facebook en soortgelijke bedrijven als vrije ondernemingen zou je kunnen zeggen dat iedereen vrij is om er mee in zee te gaan. De voorwaarden zijn bekend. Een overheid die het vrije economische verkeer wil bevorderen zou zich hiermee niet moeten bemoeien.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Jarenlang steggelden de leden van de VN Mensenrechtencommissie over pogingen van de islamitische landen om een verbod op het beledigen van godsdiensten in een verdrag vast te leggen. Tot voor kort was er wel een meerderheid voor resoluties met die strekking. De westerse landen stemden altijd tegen omdat zij niet de godsdienst maar de individuele aanhangers van een godsdienst wilden beschermen tegen discriminatie, haat en geweld. Deze week bereikte de commissie eindelijk consensus over een resolutie ingediend door Pakistan waarin individuele rechten wel als uitgangspunt zijn genomen.
Alhoewel de resolutie niet bindend is zijn de reacties in de VS positief. De individuele vrijheid van godsdienst is nu eindelijk als zodanig erkend door de Human Rights Council van de VN. Godsdienstige opvattingen die afwijken van de dominante godsdienst in een land zijn hierdoor in principe beschermd. Dat zou een steun in de rug moeten zijn voor degenen die opkomen voor de vrijheid van meningsuiting in landen waar steeds meer mensen van minderheidsgroepen worden vervolgd vanwege godslastering of belediging van een godsdienst.
Dat Pakistan het initiatief nam tot deze ommezwaai mag op z’n minst opmerkelijk worden genoemd. Begin deze maand werd de enige christelijke Pakistaanse minister, die openlijk pleitte voor liberalisering van de strenge blasfemie-wet doodgeschoten. En dat was niet de eerste dode naar aanleiding van deze wet. Christelijke organisaties waarschuwen al langer dat hun geloofsgenoten in Pakistan vervolgd worden en dat deze wet discriminatie en geweld tegen de christelijke minderheid aanwakkert.
Dit schilderij heet Darfurnica (klik voor volledig werk). Het is een kunstwerk van de Deense, in Nederland wonende kunstenares Nadia Plesner. Het is door de rechter verboden omdat het zwarte jongetje in het midden een tas in z’n hand houdt met een motief waarop het Franse bedrijf Louis Vuitton het exclusieve recht heeft. Plesner heeft het eerder aan de stok gehad met Vuitton vanwege het gebruik van zijn tas. In 2008 tekende ze het jongetje met de tas om aandacht te vragen voor de situatie in Darfur. Vuitton heeft haar toen ook een proces aangedaan en uiteindelijk is Plessner gestopt met het gebruik van de tas. Nu heeft ze de draad weer opgepakt met dit schilderij, waarvan de titel en de afbeelding refereren aan Guernica, het beroemde schilderij dat Picasso gemaakt heeft naar aanleiding van het bombardement van de stad Guernica in de Spaanse burgeroorlog door de Duitse en Italiaanse luchtmacht.
Vuitton heeft de zaak opnieuw aanhangig gemaakt en de rechter heeft de kunstenares een boete opgelegd van 5000 euro voor elke dag dat het kunstwerk zichtbaar is (het hangt momenteel in Kopenhagen). Hiervoor diende een speciaal soort kort geding over intellectuele eigendomsrechten, een spoedprocedure waarin de kunstenares niet werd gehoord. Haar beroep op de artistieke vrijheid van de kunstenaar heeft geen rol gespeeld. Het vonnis is enkel gebaseerd op het Gemeenschapsmodellenrecht in de EU. De kunstenares wordt voorgesteld als een valse concurrent van Vuitton die zijn ideeën voor eigen gewin uitbuit.
Volgens Dirk Visser, hoogleraar intellectueel eigendom, is dit recht echter nooit bedoeld geweest voor dit soort zaken. Hij vindt dat grote, bekende merken er niet aan kunnen ontkomen dat hun producten als symbolen van de consumptiemaatschappij gebruikt worden door kunstenaars. Plesner’s werk heeft een boodschap van algemeen belang dat het particuliere merken belang overstijgt. Ook de verkoop van t-shirts, die misschien nog wel in verband gebracht kan worden met het merkenrecht, is geen puur particulier belang omdat de kunstenares de winst doneert aan goede doelen. Dat zij er naamsbekendheid door heeft verkregen is vooral de verdienste van Vuitton zelf, dus om haar op dat punt te straffen is wel heel vreemd.
Vuitton’s pijn zit ‘m natuurlijk ook in het beeld van de tas in de context van een verschrikkelijke burgeroorlog waar nog dagelijks slachtoffers vallen. Dit soort grote bedrijven doen in de regel alle moeite om hun product als onderdeel van de moderne wereld, als accessoire voor de moderne mens voor te stellen. Tegen een straatbeeld met Vuitton-tassen in een tijdschrift zal Louis geen bezwaar maken. Integendeel. Hij zal zelf zoveel mogelijk van die beelden proberen te organiseren om zijn tas te promoten. Zodra echter iemand zijn merk in een niet door hem geënsceneerde context plaatst komen zijn juristen actie. Wij zijn wel van de wereld, maar alleen van de wereld zoals wij hem graag zien. Uiteindelijk draait het natuurlijk om ons geld. Precies dat heeft Nadia Plesner willen aantonen en daarom is dit conflict zo belangrijk voor de verdediging van de vrije kunst.
Plesner laat het er dan ook niet bij zitten. Dat geeft andere kunstenaars hoop. Ook cartoonisten zoals Ruben Oppenheimer gebruiken soms beelden van grote merken in hun spotprenten. Oppenheimer vreest na deze zaak voor zelfcensuur bij zijn collega’s om “gedoe” te voorkomen. Hij zal zich er zelf niet door laten leiden omdat hij vindt dat het hier om beeldtaal gaat die van ons allemaal is. Zo redeneert ook Plesner: in een tekening of schilderij moeten beelden toch anders beoordeeld worden dan in een puur commercieel product.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Ach, wat een hel moet het zijn om een geregelde GeenStijl-reageerder te zijn. Moest je vorige week nog blaffen dat het SCHAN! DA! LIG! smakeloos was dat Joop (zdhafd*) een cartoon plaatste waarin moslims met joden werden vergeleken, gisteren moest je meehuilen met de wolven in het roze bos dat het GODS! GE! KLAAGD! was dat de cartoon van de site was verwijderd. Vrijheid van meningsuiting, joh! Vrijheid van meningsuiting! Dat Joop de cartoon verwijderde omdat medewerkers te ernstig werden bedreigd door Wilders’ ongewilde virtuele knokploegen doe je natuurlijk plichtmatig af als een poging om de PVV verder zwart te maken. Tel uit je winst!
Maar wat die zogenaamde ridders van het vrije woord vergeten is dat, ondanks dat het treurig is dat het is gebeurd, het net zo goed een recht is om iets te plaatsen als dat het een recht is om iets wat je zelf hebt gepubliceerd te verwijderen. En dat maakt je als criticus van het verwijderen net zo’n lul als de idioot die het verwijderen van de cartoon in de eerste plaats eiste. Ook dat is vrijheid van meningsuiting. Leer daar nou eens mee omgaan, verdulleme!
*zij die het altijd fout doen.
Mark Rutte heeft een ingenieuze reden gevonden om de gewraakte spotprent van Adriaan Soeterbroek uit de door de PVV en VVD opgerichte Vrijdenkersruimte van de Tweede Kamer te houden: “Ik hoef ‘m daar niet op te hangen, omdat ‘ie niet door de rechter verboden is.”
Nou ja, ingenieus… Geen van de werken die in de vrijdenkersruimte vallen te bewonderen zijn ooit door de rechter verboden, dus waar hebben we het over? Zelfs het werk van Gregorius Nekschot is nooit door een rechter beoordeeld.
Eerder al had de PVV zich teruggetrokken uit het initiatief, toen op aandringen van Tofik Dibi enkele prenten in de collectie werden opgenomen, die kritisch waren over de PVV en Israël. De ruimte was volgens Fleur Agema namelijk alleen bedoeld voor “kunst die is verwijderd onder druk van moslims. Dat is het thema van de expositie”. Het ging de PVV dus niet om de vrijheid van meningsuiting in het algemeen, maar de vrijheid van moslimbashen.
Nu valt ook Mark Rutte’s VVD door de mand als hopeloos opportunistisch. De vrijheid van meningsuiting is weliswaar absoluut, maar de VVD zou wel gek zijn om mee te werken aan het al te grof beledigen van coalitiepartner PVV. De samenwerking is immers al delicaat genoeg.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
