COLUMN - Waarom plaatste de Volkskrant een gedrocht van een column als die van Jan Bennink?
Herinnering, schreef Cees Nooteboom in Rituelen, is een hond die gaat liggen waar hij wil. Zo herinner ik me dat ik in 1973 – ik was toen net vier – van school een boekje kreeg met kindertekeningen en -brieven aan koningin Juliana ter gelegenheid van haar zilveren regeringsjubileum. Het werkje heette Ik vin u zo lief. Het is op Marktplaats nog wel te vinden, mocht u geïnteresseerd zijn.
U kunt ook gewoon een abonnement op de Volkskrant nemen, want op de opiniepagina van die krant deed Jan Bennink het kleffige kinderwerkje nog eens dunnetjes over. Met de naïviteit van de man met de pet laat Bennink de koningin Chardonnay drinken – want dat klinkt zo chic – en op geschept papier schrijven, aan een Louis XVI-secretaire.
Nu is Bennink helemaal geen man met de pet. Bennink is een reclamejongen. Vandaag schrijft hij een roerend verhaal over de eeuwenoude tradities van een roemrijk merk whiskey en morgen laat hij kirrende baby’s over uw televisiescherm dartelen om u luiers aan te smeren. Net zo makkelijk.
Bennink weet net als ik dat Chardonnay zo’n beetje de minst chique witte wijn is die je kunt vinden, met uitzondering natuurlijk van de Keller-Geisters en Tavernello’s van deze wereld. En Bennink weet ook dat de koningin gewoon een werkkamer heeft, met een degelijk bureau en een paar pakken 80 grams A4, en geen gammele secretaire. Een gammele secretaresse wellicht, om de boel uit te typen.
