Tunahan Kuzu en Selçuk Öztürk zijn een politieke beweging gestart met de naam DENK. De twee Kamerleden hebben de PvdA-fractie verlaten en stellen zich herkiesbaar bij de komende Tweede Kamerverkiezingen. Gaan ze het redden? Hun zetelkans lijkt klein en hun electorale plafond laag. “Een frisse wind in een dorre woestijn.” Zo omschrijft presentatrice Sylvana Simons DENK op Facebook. Met haar en Farid Azarkan van het Samenwerkingsverband Marokkaanse Nederlanders doet DENK een poging om zich te afficheren als een brede beweging. Belangrijk met het oog op de komende Tweede Kamerverkiezingen. Hoe groot is de kans op zetels voor deze nieuwe partij? Historisch gezien is die kans gering. Laten we beginnen met constateren dat DENK een partij is die voor het eerst meedoet aan Tweede Kamerverkiezingen. Wat zijn de kansen op een zetel in zo’n geval? Van de 159 nieuwe namen op de stembiljetten sinds 1948 zijn er maar 16 in geslaagd om een zetel te bemachtigen. Zo bezien ligt de kans op zetels voor DENK niet hoger dan ongeveer 10%.
Zijn eigen basis kon hij via Twitter goed bereiken, maar nu hij met Hillary Clinton moet strijden om de gunst van het grote publiek, wordt Donald Trump aan alle kanten voorbij gelopen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
ELDERS - De onafhankelijkheid van Catalonië is hoogst onzeker geworden na een conflict in de regionale regering over de begroting. Spanje maakt zich nu eerst op voor nieuwe parlementsverkiezingen na het vastlopen van de onderhandelingen over een nieuwe centrale regering.
Na eindeloze onderhandelingen kwam er in Barcelona begin dit jaar dan toch een regionale regering van verkiezingswinnaar Junts pel Sí (“Samen voor een Ja”) en de linkse CUP (Candidatura d’Unitat Popular). Artur Mas, de leider van de Junts pel Sí moest er zelfs voor worden opgeofferd omdat de CUP hem na zijn bezuinigingsbeleid in de vorige regering niet accepteerde als nieuwe premier. In zijn plaats kwam Carles Puigdemont. Maar bij de behandeling van de begroting voor 2016 kwamen de oude tegenstellingen tussen links en rechts in de nieuwe coalitie weer volop aan het licht. De CUP zette deze week de hakken in het zand en weigerde de begroting goed te keuren. Daarmee verliest de regering van Puigdemont de meerderheid en vallen alle toekomstplannen in duigen. De premier: ‘Het heeft geen zin een regeerakkoord goed te keuren en dan de begroting niet. Zonder stabiliteit kunnen we niet regeren. We hebben geen begroting, we hebben geen meerderheid, en dus moeten we ons afvragen welke garanties we nog hebben voor toekomstige akkoorden’
ELDERS - Sinds de verkiezingen van 20 december is er nog steeds geen nieuwe regering gevormd in Spanje. De partijen hebben tot 2 mei de kans, anders moeten de kiezers opnieuw naar de stembus.
Pedro Sánchez, de leider van de Spaanse socialisten (PSOE), toont zich optimistisch na een eerste gesprek met Podemos-leider Iglesias over een nieuwe coalitie. De wil om tot een overeenkomst te komen is er, evenals de wil tot dialoog, zei hij. Spanje is dichter bij een nieuwe coalitie dan bij nieuwe verkiezingen, volgens Sanchez. Als hij mislukt komen er nieuwe verkiezingen, waarschijnlijk in juni. De socialisten willen het liefst ook de liberale Cuidadanos er bij. Maar deze partij heeft samenwerking met Podemos op voorhand afgewezen. En omgekeerd is de liefde er ook niet bepaald. Een eerdere uitnodiging van de PSOE aan Podemos werd op het laatste moment afgewezen door Podemos omdat de socialisten niet wilden praten zonder Cuidadanos. Coalitievorming is een nieuw fenomeen in Spanje en de heren moeten er kennelijk nog aan wennen dat je om tot een resultaat te komen soms ook moet onderhandelen met partijen die wat verder weg staan van je eigen programma.
De politieke crisis is het gevolg van het feit dat de verkiezingen geen meerderheid hebben opgeleverd voor een van de oude grote partijen, de rechtse Volkspartij (PP) resp. de linkse PSOE. Dat was voorheen wel het geval. Op 20 december verloor de regerende PP van premier Rajoy de meerderheid, maar bleef ze wel de grootste partij. Een grote coalitie is gezien de onderlinge verhoudingen en de uitslag van de verkiezingen praktisch uitgesloten. Er zou dus gezocht moeten worden naar een coalitie van de PP of de PSOE met een of meer andere partijen. Zowel Rajoy als Sanchez slaagden er in de afgelopen maanden echter niet in een coalitie te vormen die door een meerderheid in het parlement gesteund wordt. Eerst liep Rajoy stuk op de onwil van andere partijen om mee te werken aan een regering van nationale eenheid onder zijn leiding. Daarna mocht Sanchez het proberen, maar zijn pact met Ciudadanos kreeg begin maart ook geen meerderheid. De enige kans die nu nog overblijft is een verbond van de PSOE met de nieuwe, alternatieve linkse groep Podemos. Daarvoor is dan wel nog de steun nodig van kleinere partijen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Barring the equivalent of a meteor strike, Hillary Clinton will be the Democratic nominee; despite the reluctance of Sanders supporters to concede that reality, she’s currently ahead of Donald Trump. That’s what the math says, and anyone who says it doesn’t is misleading you.
Paul Krugman windt zich op over media die krampachtig proberen spanning te houden in de Amerikaanse presidentsrace. Als je naar de cijfers kijkt, is het helemaal niet zo spannend.
COLUMN - 
De paniek in de Republikeinse partij stijgt. Als het aan de stemmers ligt, wordt Trump hun presidentskandidaat, maar vrijwel niemand van de partijtop steunt hem.
Er wordt driftig gespeculeerd dat de Republikeinen bij de uiteindelijke vaststelling van hun kandidaat de hele trukendoos zullen opentrekken om een andere voorman te kiezen.
Hoe ernstig die paniek is, drong pas tot me door toen de Republikeinse senator Lindsey Graham afgelopen week te gast was bij The Daily Show. Lindsey Graham is bepaald rechts, maar heeft altijd pragmatisch samengewerkt met de Democraten. Iets waar veel Republikeinen tegenwoordig mordicus tegen zijn, getuige ook hun botte weigering om Obama – zoals zijn presidentieel recht is – een nieuw lid van de Hoge Raad te laten voordragen, al is Merrick Garland zelfs in Republikeinse ogen een van de beste kandidaten.
‘U heeft recent uw steun voor Ted Cruz uitgesproken,’ zei gastheer Trevor Noah. ‘Is dat niet vreemd? Want eerder heeft u zich buitengewoon kritisch over hem uitgelaten. Wat zijn de merites van Cruz?’ Bijna schaterend antwoordde Graham: ‘Dat hij niet Donald Trump is.’ Hij betitelde Trump als opportunistisch, racistisch en xenofobisch, en beschreef de keuze tussen Trump en Cruz vervolgens als die tussen een vuurwapen en vergif. Trump was in die vergelijking het vuurwapen: een dodelijk schot door het hoofd. Cruz stond voor het vergif. ‘Hopelijk hebben we dan nog voldoende tijd om een tegengif te vinden.’
ELDERS - Hoe krijg je twee vijandelijke partijen zover dat ze samen de meest voor de hand liggende regeringscoalitie gaan vormen?
In Ierland heeft de regerende coalitie van Fine Gael en Labour bij de verkiezingen van 26 februari de meerderheid verloren. Dat is op de eerste plaats te wijten aan Labour. De partij verloor in vergelijking met de verkiezingen van vijf jaar geleden maar liefst 30 zetels en komt nu als vierde partij met 7 zetels in het nieuwe parlement. Fine Gael van premier Enda Kenny verloor nauwelijks minder en ging van 76 naar 50 zetels. Maar de partij blijft wel de grootste. De grote winnaar, Fianna Fáil van Micháel Martin bleef steken op 44 zetels. Sinn Féin van de Ierse republikein Gerry Adams won ook en behaalde 23 zetels. De Ierse Groenen kwamen met twee zetels terug in het parlement.
Gisteren kwam het nieuwe parlement voor het eerst bijeen om volgens de regels een nieuwe parlementsvoorzitter een nieuwe premier te kiezen. Dat laatste was een onmogelijke opgave, omdat geen van de drie kandidaten, Kenny, Martins en Adams, een meerderheid kon behalen. Een grote coalitie van Fine Gael en Fianna Fáil ligt het meest voor de hand. Maar bij deze gezworen vijanden is daar weinig animo voor. De Ierse kiezers kunnen een nieuwe regering voorlopig wel vergeten.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
“South Africans are angry. We really do see the swing in our numbers, in the growth of members, in the registration process and when we engage voters. I am also inundated with requests from people who want to get involved in our campaigns.”
Oppositieleider Mmusi Maimane ziet voor zijn Democratische Alliantie grote mogelijkheden bij de lokale verkiezingen in Zuid-Afrika op 3 augustus. Het hele westen van het land en de grote steden zijn het jachtgebied, want daar is de onvrede over het ANC het grootst.
“Obviously, it’s painful for me to hear that. I am not a natural politician, in case you haven’t noticed, like my husband or President Obama. I just have to do the best I can and hope that people see that I am fighting for them.”
Hillary Clinton ging tijdens het debat gisteren in op het feit dat veel Amerikanen haar niet vertrouwen. Overigens zit ze volledig op koers om de nominatie voor haar partij binnen te halen. Bernie Sanders blijkt een taaie tegenstander, maar dat zorgt er vooral voor dat de Democraten in de picture blijven bij het vuurwerk van de Republikeinen.
Sanders wist 130.000 binnen te halen en is daarmee de populairste Democratische kandidaat, zo lees ik op Twitter. Trump slaagde erin 87.000 Republikeinse kiezers achter zich te scharen, en revancheert zich daarmee voor zijn verlies van Ted Cruz in Iowa.
De geschiedenis leert dat kandidaten die de voorverkiezingen in Iowa en New Hampshire winnen, uiteindelijk vrijwel altijd de nominatie in de wacht slepen.
Vooral jongeren en niet-gebonden kiezers geven de voorkeur aan Bernie Sanders boven Hillary Clinton. We zien daarmee een vergelijkbare beweging in de VS als in Engeland, waar de stevig linkse Jeremy Corbyn schijnbaar vanuit het niets tot aanvoerder van de Labour-partij werd gekatapulteerd.