Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
SOPA draait het scherm op zwart
Een nieuwe Amerikaanse wet bedreigt de vrijheid op het internet. De SOPA (Stop Online Piracy Act) moet auteursrechthebbenden de mogelijkheid geven een website waar mogelijk beschermd materiaal wordt gepubliceerd af te laten sluiten. Zonder tussenkomst van een rechter.
Grote internetbedrijven hebben zich tegen de wet gekeerd. Zij vrezen veel extra werk als ze moeten nagaan of gebruikers beschermd materiaal uploaden. De wet raakt volgens de Electronic Frontier Foundation aan populaire sites zoals Flickr, Youtube en Vimeo.
De Amerikaanse wet is ook een bedreiging voor buitenlandse sites die Amerikaanse domain names hebben. Ook zij zullen worden getroffen door de nieuwe wet als ze zich niet aan de Amerikaanse auteurswet houden. Het Europees parlement heeft zich tegen de wet gekeerd, maar staat voorlopig machteloos. De gevolgen van de SOPA-wet kunnen enorm zijn. Als grote internetbedrijven niet langer het risico willen nemen aangeklaagd te worden zullen de mogelijkheden van de gewone internetgebruikers om te publiceren aanzienlijk belemmerd worden. Het idee dat je alles met iedereen kan delen verdwijnt. In feite wordt het internet dan vergelijkbaar met de publieke omroep waar ook alles eerst door een zeef heen moet.
De SOPA is een stap terug in de ontwikkeling van media. Oude mediabedrijven, zoals de Amerikaanse organisatie voor de filmindustrie verdedigen de wet tegenover hun concurrenten van de nieuwe media. Google was het enige nieuwe mediabedrijf dat uitgenodigd was voor een hoorzitting van de congrescommissie die het wetsontwerp besprak. Googles baas Eric Schmidt vond de wet “draconisch”. Dat lijkt voor Google nog zacht uitgedrukt, want ook zoekmachines kunnen te maken krijgen met de wet als websites die aangeklaagd zijn niet onbereikbaar worden gemaakt. In de commissie verklaarde de vertegenwoordiger van Google dat de bestaande notice-and-takedown regeling wel voldoet in de strijd tegen piraterij. Hij wees ook nog op de mogelijkheid om sites die de regels overtreden financieel te straffen (zoals in het voorbeeld van Wikileaks). Burgerrechtenorganisaties waren niet uitgenodigd. Maar er is inmiddels wel een enorme campagne aan de gang van Amerikanen die deze wet en een vergelijkbaar initiatief in de Senaat tegen willen houden.De dag waarop de behandeling van de wet begon is uitgeroepen tot American Censorship Day. Er zijn inmiddels meer dan een half miljoen handtekeningen tegen de wet verzameld.
De jeugd en de toekomst
Mijn geliefde was boos. De regering gaat de gezinsinkomens optellen en als basis nemen voor een bijstandsuitkering. Ze bedacht meteen een wrange variant: iemand is als werkloze in de bijstand beland en hokt zuinig op een zolderkamer bij zijn ouders, om voorzichtig een nieuw startkapitaal bijeen te brengen. Gaan ze die mogelijkheid afsnijden?
Ik moest bekennen dat zo’n voorbeeld heel waarschijnlijk was. Afschuwelijk, zei ze: terwijl afgezwaaide bewindslieden langer in het wachtgeld blijven, omdat de criteria voor passend werk strenger worden gemaakt. Hoe krom kan de wereld functioneren?
Ik kon haar niet veel troost bieden: als je voor een kwartje geboren bent, hoef je niet het gedrag van een dubbeltje te tonen. Brecht zou een mooiere formule hebben bedacht om de formule te hekelen: de regering Rutte “zet iedereen in zijn eigen kracht”, maar het is een uitdrukking zonder betekenis, als je minvermogende bent of niet veel kunt. Er zijn vast mensen die onterecht een uitkering hebben, zei ze, maar dit is kansen van mensen afpakken.
Het dreigt een groot onderwerp te worden. Vorige week schreef ik over de huishoudensvorming, gestimuleerd door een onderzoek dat aantoont dat generaties weer meer dan vroeger bij elkaar in trekken, vaak uit financiële noodzaak. Voor de ouderen lijkt dat een verbetering, want het vergroot de vitaliteit en het levensgeluk en de eenzaamheid daalt. De individualisering is een beetje doorgeslagen, dus prachtig als de mensen de weg wat naar elkaar terug vinden, al is het door economische noodzaak. Maar dan moet je dat met sociale wetgeving niet gaan afremmen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Handelen Congresleden met voorkennis?
Seksuele intimidatie
Amerika maakt zich op voor de presidentsverkiezingen in 2012. ElectionDeskUSA bericht, in de aanloop naar 6 november 2012, dagelijks over de campagne en maakt daarvan wekelijks een overzicht. Deze week: Seksuele intimidatie, een tweede Lehman Brothers-situatie en problemen voor Obama.
Vorige week zoomden we in op de imploderende campagnes van Bachmann, Huntsman en Perry. Deze week kunnen we daar die van koploper Herman Cain bijvoegen. Maandag maakte Politico bekend dat twee vrouwen Cain al in de jaren negentig hadden aangeklaagd vanwege seksuele intimidatie. Daar kwam niet veel later een derde vrouw bij. Koploper Cain had het druk met damage control maar bleek daar nauwelijks in te slagen.
De angel ging er maar niet uit. Dat was deels te wijten aan Cains eigen, weinig overtuigende optreden in diverse media. Hij verslikte zich voortdurend in de feiten: was er nu wel of geen overeenkomst met één van de vrouwen gesloten (toch een impliciete schuldbekentenis)? Hoeveel ‘zwijggeld’ was nu aan die andere vrouw betaald? Ook campagnestrateeg Mark Block, die vorige week nog zo gelukzalig aan zijn sigaretje zoog, gooide olie op het vuur.
Hij beschuldigde Curt Anderson, adviseur in de campagne van Rick Perry, het verhaal de wereld in te hebben gebracht. Anderson probeerde in 2004 Cain aan een Senaatszetel te helpen (wat niet lukte). In die campagne zou Cain tegen Anderson hebben verteld over één van de aanklachten. Nu, zeven jaar later en in dienst van Perry, zou Anderson die kennis hebben ingezet om Cains campagne te saboteren en daarmee die van Perry weer leven in te blazen. Anderson ontkent en ook Cain geeft deze week toe dat die verklaring te ver gezocht is – hij richt nu zijn pijlen op Politico, het blog dat zijn ontoelaatbare gedrag onthulde.
De crisis en het wonen
Al decennia lang bouwen wij in ons land voor de gezinsverdunning. De gemiddelde woningbezetting daalt constant, sinds 1945. Het is een uitdrukking van onze veranderende wijze van samenleven, die wij individualisering noemen, maar ook van de toenemende welvaart. We hebben meer vierkante meters woning nodig voor alle spullen, die we inons leven verzamelen en we kunnen voor die spullen en die vierkante meters ook betalen.
Maar blijft dat zo? Hoe handelen mensen onder de druk van economische omstandigheden? Hoe vormt zich een huishouden? In de jaren vijftig werd door jonge stellen op zolderkamers bij familie gebivakkeerd, totdat de lange wachttijd voor een woning voorbij was. Alle zure grappen over schoonmoeders dateren uit die periode. Maar toen was ook “geluk heel gewoon”.
In de jaren zeventig en tachtig kwam de individualisering: het grootste goed was zelfstandig wonen, waarin de volkshuisvesting inderdaad voorzag. Maar er was een neveneffect, dat lastig was: wat te doen met onze ouderen? We maakten grote bejaardenhuizen voor ze; maar dat bleek geen bestendige lijn, door hoge zorgkosten en afkeer van de ouderen zelf, die zelfstandig wensten te blijven, maar liever niet eenzaam. Het beleid werd: laat ouderen zelfstandig blijven wonen, zolang ze dat maar enigszins kunnen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.