De oorzaak, gevolgen en het aantal slachtoffers van de vliegramp op de Polderbaan is tijdens het schrijven van deze post nog niet duidelijk, maar volgens de online kwek-adepten is er al wel een winnaar: Twitter! "Vanochtend crashte een vliegtuig bij Schiphol. Twitteraars deden als eerste live verslag," ronkt Jaap Stronks bij Bright nog geen uur na het ongeluk. Het is een soort nietsontziende geilheid waar ik me al jaren aan erger: het constant benadrukken van de snelheid van het internet en doorgeven van nieuwsfeitjes voordat de professionele media dit kan. Vooral de tech-optimisten zoals bij Bright maken zich er schuldig aan. Wie zag een maand geleden het eerst dat er een vliegtuig in de Hudson lag? Precies: meneer Twitter. De CCTV-toren in Peking in de fik? And the winner is: Twittuuuurrrrrrr! Het is allemaal niet nieuw. Tien jaar geleden werden dezelfde magische krachten toegeschreven aan het internet in het algemeen. Na 11 september waren weblogs het burgerjournalistiek medium bij voorkeur. Heus, Twitter is best een leuk concept, en kan waardevol zijn om bepaald nieuws ongefilterd tot je te nemen. Maar kom op jongens. Ik hoef niet meer te horen dat boer Gerritse op twitter als eerste "Er ligt een rare metalen buis in mien weiland" schreef. Wie zou het trouwens lezen?
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Balkenende heeft de focus scherp staan deze dagen. De economie kruimelt onder zijn handen weg en er dreigt een gat in de begroting van 20 miljard, maar Balkenende vindt het nodig om zijn minister van Buitenlandse Zaken publiekelijk een berisping te geven vanwege het twitteren van een foto uit de Trêveszaal. Een aardige blik achter de schermen van de ministerraad, maar meer ook niet.
Nog afgezien van het feit dat Balkenende zich als halve digibeet positioneert door Twitteren als ‘allerlei nieuwe technieken’ te bestempelen, had hij dit ook gewoon binnenskamers kunnen oplossen. Niet alleen is dat de manier waarop volwassen mensen met elkaar omgaan in een arbeidsrelatie, maar Verhagen is al jarenlang zijn rechterhand en een publiek standje is in dit geval overdreven.
De manier waarop Balkenende denkt te moeten omgaan met communicatie is ronduit ouderwets. De nieuwsvoorziening via internet is zo divers dat de stem van de premier niet meer is dan ‘een van de meningen’. Wellicht dat een mededeling als ‘Het kabinet houdt het hoofd koel‘ 25 jaar geleden rust had gebracht, maar het doet mij denken aan die keer dat de premier door middel van een ludiek bedoelde briefkaart liet weten dat het allemaal koek en ei was in Balkenende I… hmmm… misschien dit keer een e-cardje aan alle Nederlanders?
Afgezien van een paar mensen die moeten werken, bedelen of vechten om in leven te blijven, is de wereldbevolking momenteel te verdelen in twee groepen: mensen die onder een steen leven en mensen die Twitteren. Twitteraars houden elkaar in SMS-lengte op de hoogte van hun belevenissen. Saai? Nee! Maxime Verhagen doet het ook. Dus.
In een aardige column in De Pers van 36 uur geleden probeert Mark Koster het fenomeen te begrijpen. Wat bezielt de Twitteraar? Legitieme vraag, maar hij valt nogal zwaar op de tenen van de community.
Zo reageert een Twitteraar: “Twitter is nogal sociaal en lijkt een beetje op een kroeg. (…) Jullie hebben er totaal niets van begrepen en trekken conclusies die je na een paar uurtjes Twitteren echt niet kunt trekken.”
Die kroeg is een goede vergelijking: daar kun je na een paar uurtjes ook concluderen dat je geen bartype bent.
Koster ging zelf ook Twitteren en botste meteen tegen de grens van 140:
Mark Koster snapt het niet. De beperking van 140 karakters noopt tot oneliners (en het gebruik van woorden als ‘nopen’, maar dat terzijde) en die glijden makkelijk naar binnen bij onze overprikkelde hersens. Het succes zit ‘m in die hapklaarheid. Oneliners werken overal: wie zit er te wachten op een genuanceerde beschouwing over de islam? Een beetje politicus heeft genoeg aan 140 karakters.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
.cc_box a:hover .cc_home{background:url('http://www.comedycentral.com/comedycentral/video/assets/syndicated-logo-over.png') !important;}.cc_links a{color:#b9b9b9;text-decoration:none;}.cc_show a{color:#707070;text-decoration:none;}.cc_title a{color:#868686;text-decoration:none;}.cc_links a:hover{color:#67bee2;text-decoration:underline;}
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.