Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Voorkomen is beter dan genezen
Sargasso biedt ruimte voor gastbijdragen. Hieronder plaatsen wij een gastbijdrage van Frank Sleutels, werkzaam aan het Erasmus Medisch Centrum te Rotterdam. Frank vatte zijn toekomstvisie op embryoselectie in een kort filmpje.
In de toekomst zal ieders persoonlijke DNA profiel bekend zijn. Dan zal selectie geen drempel meer vormen om voor uw toekomstige kind een levensweg uit te stippelen met een lang en gelukkig leven?
Embryoselecte na preïmplantatie genetische diagnostiek (PGD) is eindelijk toegestaan! Daarmee is de weg vrij voor een toekomst zonder dragers van erfelijke borstkanker. Het wegselecteren van negatieve eigenschappen, zoals een defect borstkanker BRCA1 gen, is de eerste stap die voortvloeit uit de genetische profilering. Die genetische profilering dwz de ontrafeling van ieders gehele DNA zal het hoogtepunt van de genetische revolutie vormen. Door snelle vooruitgang in de DNA-ontrafelings-technieken gaan we dit hoogtepunt binnenkort bereiken (denk aan het nieuws dat van de eerste vrouw afgelopen week in Leiden een volledig DNA profiel gemaakt is).
Wat wordt de impact als iedereen straks zijn/haar eigen DNA profiel kent. Daaruit kunnen we ziekten voorspellen en dus een risicoprofiel opmaken. Wat als we een DNA profiel van onze nog ongeboren kinderen maken en aan de hand daarvan een embryoselectie toepassen?
De wereld in de ontkenningsfase
Wie wel eens naar de wand kijkt ziet de tekenen. De zeeën die niet alleen in Greenpeace reclames maar ook in het echt een beetje leeg en beschadigd beginnen te raken. Het jaartal waarin de voedselopbrengst ver achter blijft bij de vraag, dat elke voorspelling dichterbij blijkt te komen. De CO2-uitstoot die elke voorspelling harder blijkt te groeien dan de vorige. De ijskappen die elke rapportage verder gesmolten blijken te zijn dan voorzien was. De zeespiegelstijging die in elke evaluatie hoger uitvalt op een kortere termijn. De maakbaarheid van ons nakomelingschap die in elke wetenschappelijke publicatie verder reikt dan God voor mogelijk had gehouden. De hormoonachtige stoffen die telkens in grotere verscheidenheid en omvang ons leefmilieu doordringen. En ga zo maar door.
De wereld reageert zoals je mag verwachten van iemand die met een nog niet direct acuut probleem wordt geconfronteerd. De viskwekerijen op zee zitten toch elk jaar voller met vis. Volgens de FAO komt er elk jaar genoeg landbouwgrond bij, zo veel zelfs dat er te weinig aarde is om alles te realiseren. De belofte van nieuwe technologie die elk jaar harder dreigt te worden ingelost. De verhalen over een nieuwe ijstijd die we nipt hebben weten af te wentelen. De verwijzingen naar de eeuwige strijd tegen het water die overigens altijd gevoerd werd bij gelijkblijvende niveaus van de waterspiegel. Genetische manipulatie als een zegen in de strijd tegen erfelijke ziekten. De stelling dat nauwelijks meetbare hoeveelheden van stoffen geen kwaad kunnen onder verwijzing naar de nutteloosheid van homeopathie. Elk tegen blijkt zijn voor te hebben.
Ik ga hier maar geen cijfers presenteren. Er zijn immers altijd tegencijfers. Maar ik kan wel vertellen over het beklemmende gevoel dat we net een gouden eeuw hebben afgesloten. Een eeuw waarin individualisering en democratisering zich dankzij een ogenschijnlijk onuitputtelijke bron van grondstoffen vrijelijk konden ontwikkelen. De vrijheid van het individu bereikte in onze westerse wereld rond 2000 een hoogtepunt. De opkomst van het moslimterrorisme bood echter de naar de achtergrond gedrongen, heersende elite een gouden kans om de touwtjes weer strakker te trekken. Dat was echter nog maar het begin. Een schaarste aan grondstoffen en voedsel zal een strakkere regie van de samenleving noodzakelijk maken. Bedreiging van ons leefmilieu ten gevolge van een klimaatverandering zal de individuele vrijheid nog verder inperken.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.