Weg met nitwit-gasten en -presentatoren op tv

Je zal toch maar dom zijn. Echt, het betere tedomomtepoepen werk. Dan moet je maar hopen dat je vrienden, collega’s en familieleden ook niet al te snugger zijn – en dat is gelukkig meestal het geval – want sociale uitsluiting ligt op de loer.
Maar anders kan je nog altijd kijker worden van Lekker Slim, de feelgood quiz waarin ook de sukkelaar de meeste vragen thuis op de bank kan beantwoorden. In de show moeten oetlullerige jongens raden welk antwoord zwakzinnige fotomodellen geven op een makkelijke vraag. Zo van: is de Euromast 1 kilometer hoog? Weten die ganzen natuurlijk nooit. Lachen thuis om zoveel domheid.

Natuurlijk weten ze het niet, want het zijn actrices. Ze spelen slechts dommetje omdat dat moet van de producent. De show is nep, het gaat om het goede gevoel van de mensen op de bank, die nu weten dat er mensen bestaan die nog dommer zijn dan zij.
Nederland heeft een traditie in het maken van shows waarbij mensen doen alsof ze dom zijn. De meeste (ik zeg: de meeste) bekende Nederlanders zijn namelijk best intelligente mensen. Maar op tv doen ze alsof ze nog maar net hebben geleerd het eigen achterwerk af te vegen. Ineens weten ze niet meer hoe een kookwekker werkt, waar Frankrijk ligt en wanneer de Tweede Wereldoorlog ook alweer eindigde.
Vaandeldrager is natuurlijk Beau (ik schrijf een boek maar kan niet spellen) van ED, tijdens de zaterdagavondknaller “Ik hou van Holland”. Prima show trouwens. Makkelijke vragen, veel Linda de Mol en als het saai wordt gaat het publiek “spontaan” staan en iedereen zingen. Jammer alleen van Beau, die expres woorden verkeerd spelt om niet te slim te lijken. Want zelfs domme mensen snappen dat hij echt wel weet hoe je concurentsie concorentie conkurrentie schrijft.
Maar hoe geraffineerd de Endemollen van deze wereld spelen met de onnozelaars blijkt pas echt uit de talentenshows. Daar treden dan weer domme mensen op die -over het algemeen- inderdaad niks kunnen en zichzelf en plein public volstrekt voor paal zetten. Nadat we uitgelachen zijn moeten we er ook nog respect voor hebben, want die mensen “volgen toch hun droom”.
Wat dat precies is, wordt in Nederland niet zo duidelijk. Maar in Engeland wel. Daar heeft een talentenshow al voor de tweede maal een onbekende parel opgeleverd in de vorm van een monsterlijk mens dat prachtig blijkt te kunnen zingen. De beelden zijn schitterend: een ultieme have-not die de jury de ogen laat uitpuilen en de monden laat openvallen met de zang van een nachtegaal.
Het is allemaal nep natuurlijk. De nachtegaaltjes in kwestie zingen best mooi, maar niet virtuoos, en de jury wist natuurlijk allang dat deze mensen konden zingen, want ze zijn juist uitgekozen op de combinatie lelijkheid en leuke zingzang. Een goed script en fijne dramatiek doen de rest.
De beelden van de show worden overal ter wereld uitgezonden, zijn een hit op youtube en zorgen tot het einde der tijden voor nooit aflatende stroom kans- en talentlozen die zich voor schut zetten op een podium voor een camera. Want lachen om mensen die dommer zijn dan wij, daar krijgen we nooit genoeg van. Dat snap ik zelfs. En ik ben ook niet al te snugger.