Euthanasie voor Belgische TBS’er
Vrijwillige euthanasie, omdat hij niet de zorg krijgt waar hij recht op heeft
Aan TBS'ers is steeds minder geld te verdienen. Als je geld wil verdienen lijkt de veiligheidssector een gezonde keuze. Iedereen is bang voor zo'n beetje alles en op een miljoentje meer of minder wordt niet gekeken. Ik zou alleen geen TBS-kliniek beginnen. Het klinkt misschien een beetje cru om gestoorde delinquenten in direct verband te brengen met geld verdienen, maar zo rolt het gevangeniswezen anno 2012. De Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) is toezichthouder op de marktwerking in de zorg en sinds kort valt de forensische zorg daar ook onder. De NZa liet daarom een marktscan uitvoeren. En daarin staan interessante cijfers.
Vrijwillige euthanasie, omdat hij niet de zorg krijgt waar hij recht op heeft
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Een gastbijdrage van Ko Hummelen, bijzonder hoogleraar forensische psychiatrie aan de Rijksuniversiteit van Groningen. Het stuk is ook te lezen op Sociale Vraagstukken.
De veroordeling van Julian C. laat onder meer de weerstand tegen tbs bij verdachten zien. De motivatie van een voor tbs-behandeling kan bevorderd worden door verbetering van het behandelmilieu in de kliniek. Dat vraagt om meer meekijken van buiten.
In de forensische psychiatrie is altijd sprake van dwang en drang. Patiënten met een psychiatrische stoornis of ziekte hebben vrijwel niets te willen. Daardoor bestaat er bij deze patiënten vaak weerstand tegen hun behandeling. Vooral de tbs-maatregel leidt nog al eens tot heftig verzet. Dat valt recentelijk ook af te leiden uit het verzet van Julian C. om mee te werken aan een psychiatrisch onderzoek. (Formeel kan een rechter alleen tbs opleggen als een stoornis is vastgesteld, red.) De opgave voor de tbs-kliniek is om die weerstand zo veel mogelijk te overwinnen. Ze moeten patiënten motiveren mee te werken aan hun (soms opgedrongen en gedwongen) behandeling. Dat is nodig en nuttig want de meest effectieve behandeling is die waarvoor de patiënt zelf ‘kiest’.
Staatssecretaris Fred Teeven van Veiligheid & Justitie – ik blijf het een Orwelliaanse naam vinden – wil dat TBS’ers die tijdens verlof proberen te ontsnappen, een strafbaar feit plegen tijdens verlof of zich aan begeleiding onttrekken minimaal een jaar geen verlof meer krijgen.
Er zijn tot nu toe dit jaar 31 TBS’ers die in deze categorie vallen, tegen 24 vorig jaar. Geen nieuwsrubriek meldt op hoeveel verloven dat in totaal is en of het vooral om een dagje te laat terug zijn ging of tijdens verlof verkrachten en moorden. Strafpunten voor de Nederlandse journalistiek.
Maar dat is niet waar het me om gaat. Het gaat me om wat Teeven als motivatie voor zijn voorgestelde maatregel geeft. Hij zegt dat hij ‘het imago van TBS wil verbeteren’ en dat hij ‘denkt dat de maatregel voor TBS’ers een afschrikwekkend effect heeft.’ Tamelijk schokkende uitspraken.
TBS is een maatregel die wordt opgelegd aan mensen die (mede) als gevolg van een psychiatrische stoornis een misdaad plegen. Het is de bedoeling ze te behandelen om zo te zorgen dat ze het niet weer doen. Daarvoor moet de beste mogelijke behandeling worden toegepast, zowel in het belang van de TBS’er als in het belang van de samenleving. Het is niet de bedoeling dat een staatssecretaris zonder enige achtergrond in de psychiatrie dat gaat doorkruisen met maatregelen waarvan hij denkt dat ze een afschrikwekkend effect hebben en waarvan hij hoopt dat ze het imago verbeteren. Het hele idee dat imago überhaupt een rol zou moeten spelen bij een medische behandeling is volkomen absurd. Chemotherapie heeft ook een kutimago. Terecht. Maar het werkt wel.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
“Voor Alfred Hitchcock ging je naar de bioscoop. En misschien voor Paul Verhoeven of zo. Maar niet voor Pieter Kuijpers.”
Aldus Pieter Kuijpers, regisseur van de film TBS die vandaag in première gaat (Pathé 1) tijdens het Internationale Film Festival Rotterdam. En dus moet Theo Maassen nu het publiek naar de film lokken, in de rol van de ontsnapte, sympathie opwekkende TBS-klant Johan…
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.