Het lange praten
Het is u bekend dat wanneer iemand langer dan 2 minuten praat over een onderwerp, dat het dan fout gaat: de man herhaalt zich steeds, of de man gaat tegenstrijdige dingen verkondigen. Ik zeg steeds ‘de man’, maar ik bedoel uiteraard, dames, ‘de mens’, u begrijpt me wel. Wat je kunt zeggen over, zeg, de AOW, de WAO, de eenwording van Europa of de kwartiering van een zeker legeronderdeel, past altijd op één pagina A4. Wie daarover heengaat: wantrouw hem! Hij probeert de zaak te verdoezelen, of hij weet gewoon niets af van de zaak, en dat is, weten wij, normaal gesproken het geval bij de dames en heren politici die wij verkozen hebben.
Politici die ergens voor staan, hadden bijvoorbeeld een goede afzuiginstallatie geëist in elk café, in plaats van een rookverbod. Het is zo simpel. Politici die ergens voor staan, zouden ook álle drugs vrijgeven. En ook meteen belasten, dat is ook zo eenvoudig als wat. Het bespaart je een paar duizend gevangenisplaatsen, en het levert je nog iets op ook: waarom alleen accijns heffen op shenever en shag?
Van de week was er een filibuster aan de gang over de ‘zorg’. Een man van, meen ik, de PVV stond urenlang te praten over de historie van, weet ik veel, de zorgbijslagen enzovoorts. Welbekende dingen dus. Hij stond eenvoudig te herhalen wat al tientallen Kamerleden vóór hem hadden gezegd.
Van bank naar socialistisch bolwerk, symbolisch voor groei SP?