Closing Time | India.Arie & Raul Midon – Back to the middle

Weergaloze uitvoering van ‘Back to the middle’ van India.Arie en Raul Midón. https://www.youtube.com/watch?v=355rFCfDsRE

Door: Foto: Ted (cc)

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Closing Time | R&B Skeletons in the Closet

Bij de schatgraverij vanmorgen in de archieven van Kunst op Zondag, sluit dit stukje muziek aardig aan. George Clinton, bandleider van Parliament-Funkadelic, maakte in 1976 een solo-album met de titel R&B Skeletons in the Closet.

Centraal thema van dit album: de pogingen van zwarte artiesten “over te steken” naar een wit publiek. In dat proces dreigen ze hun belangrijkste zwarte publiek te verliezen.

George Clinton vraagt in het titelnummer van het album de klassieke R&B muziek uit de kast te halen:

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Closing Time | Macy Gray – Creep

Een heel lekkere cover. Macy Gray vetolkt ‘Creep’ van Radiohead.

Typisch voorbeeld van een heerlijk nummer, met eigenlijk een verschrikkelijke tekst. Gebeurt me wel vaker: de muziek is het eerste wat me opvalt, dat lekkere sensuele  ritme, achter die heerlijk strakke bas en drums, dat mooi vette orgel, die fantastische, toch wat bluesy rauwe stem van Macy Gray.

De tekst luister ik amper naar en dan blijkt achter dat fraai geluid een toch wat akelig liefdesliedje schuil te gaan.

Closing Time | Te jong om te sterven

Dat een mens sterft, is de bedoeling van het leven. Maar…..

… (excuus voor de cliché tranentrekker) alle mensen die omkomen door oorlog, honger, klimaatopwarming, pandemieën, milieuvervuiling,  zijn ongeacht hun leeftijd te jong om dood te gaan.

En daar dan weer een prettig, funky muziekje over?
JamiroquaiToo Young to Die.

Closing Time | I Try

Er zijn liedjes die blijven hangen. Dat kan om verschillende redenen zijn. De muziek, de tekst, de artiest, je eigen stemming, het moment, en bij dit nummer van Macy Gray is het voor mij het refrein. Altijd als ik dit nummer ergens hoor, denk ik: laat de rest van dat nummer maar zitten, doe voor mij geen moeite, sla die coupletten maar over, ga gelijk door naar het refrein. Want dat hoor ik het liefst. Doe maar gelijk het refrein. En als het mag en kan, Macy, doe het maar gelijk een paar keer achter elkaar. Het refrein. Dank je wel.

Closing Time | Feet Don’t Fail Me Now

Als ik deze video beluister met mijn ogen dicht, dan krijg ik associaties met drum ‘n’ bass, en met Amy Winehouse. En als ik mijn ogen open houd, dan bekruipt mij toch het idee dat de afdeling marketing en de afdeling styling en de afdeling coaching hier de handen succesvol in mekaar hebben geslagen om dit liedje te promoten.

Joy Crookes is geboren en opgegroeid in Londen. Haar moeder is oorspronkelijk van Bangladesh en haar vader is een katholieke Ier. En daar komt erg leuke muziek van.

Closing Time | Life

Even een persoonlijke herinnering om mee te beginnen. Een jaar of tien geleden had ik een nachtdienst die niet zo lekker liep. En dan ga je na de overdracht toch vervelend naar je lockertje toe om je jas te pakken en naar de uitgang te lopen. Maar…

toen ik door die gang liep, beetje bedrukt, beetje de hele bliksemse boel binnensmonds lopen te vervloeken, op weg naar het grauwe ochtendlicht, kwam ik langs een keuken waar een transistorradio was aangezet door een ontbijtmedewerker. En daar schalde Des’ree uit, met Life. En om nou te zeggen dat ik me gelijk had verzoend met de hele situatie, nou nee, maar de Lebensjahung die uit die song sprak, toen tenminste, dat optimisme, was onweerstaanbaar. Ik rechtte mijn rug, mijn mondhoeken gingen omhoog en mijn pas werd stevig. En leek het nou al lichter buiten? En als ik niet zo’n houten klaas was, had ik gebouw met een danspasje verlaten.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Volgende