Vivienne Westwood overleden, 81 jaar. In 2016 bezochten M&M Londen. Beetje de stad verkennen, lopen over het Beatles zebrapad en the Tower Bridge, en we bezochten ook The Tate Modern, waar ik me halverwege het bezoek afvroeg waarom het eigenlijk The Tate Modern heette, want eigenlijk had ik het allemaal al eerder gezien. Misschien was Londen niet meer zo hip and happening meer als in de sixties en de seventies, toen Pop en Punk daar de toon aangaven. En we gingen ook nog even, op bescheiden schaal, shoppen. Bij mij bestond dat uit een bezoek aan een boekwinkel om daar de Engelse vertaling van De Avonden van Gerard Reve aan te schaffen, net uit. Tot mijn verrassing kende de verkoper het boek. Voor M. bezochten we Camden Market, dat gezellige allegaartje van punk, gothic, emo en metalmode, voor wat kleurrijke panty’s (keuze genoeg) en een knalgele jas. Allemaal alleszins betaalbaar. Maar. Er stond nog een adres op M.’s to visit list: het modehuis van culticoon Vivienne Westwood. Nee, gewoon dat je het gezien hebt. Dat je weet wat er hangt. Er hoeft niet gelijk iets aangeschaft te worden, gewoon, kijken, is bijzonder toch? Sex Pistols, Malcom McLaren, Johnny Rotten, gescheurde kleding, veiligheidsspelden, zij is wel beeldbepalend geweest – kom op, het is geschiedenis. 430 King’s Road, dat was het adres van het modehuis. Dat was vast een groot gebouw, breed, hoog, grote etalages, lichtbak aan de gevel, herkenbaar van een grote afstand: Vivienne Westwood. Ik keek naar de winkels en volgde de nummering, we kwamen dichterbij. Raakten hier vroeger die Teddy’s of Mods slaags met de punks, of tussen welke andere subculturen ging het hier toen? Maar hoe kan dat nou, hier was al nummer 440, waren we er al aan voorbij gelopen, dat kon toch niet? Of zou de winkel verhuisd zijn? Ik besloot in de Oxfam winkel, 432 King’s Road, te vragen of zij misschien – ‘Vivienne Westwood? I don’t know, but could it be that funny little store next door?’ Funny litte store? Viviene Westwood? We verlieten de winkel: die Londenaren weten niet eens wat een legende is en dat die bij hen in de straat een modehuis had, tsss. Het pand naast de Oxfam, was een kleine winkel, beetje scheefgezakt en had amper een etalage. Boven in de pui was een grote klok met wijzers en op de wijzerplaat de getallen 1 tot en met 13, ‘Worlds End’, stond er op. Stond dit pand er net ook al? Er trok een lichte huiver over mijn rug, dit kleine scheve huisje, met Harry Potter allure, dit was de winkel van Vivienne Westwood. We keken elkaar aan, haalden diep adem en stapten de scheve wereld van Westwood binnen. Terwijl M. door de rekken met jurkjes en truitjes ging, trok ik mijn man-van-de-wereld-gezicht. Nee hoor, niets aan de hand, ik zie wel vaker kleding met scheuren voor 699 pond. En zou Sid Vicious hier ook rondgelopen hebben? De verkoper was een jongeman aan wie de tattoo-, piercing-, strechshop een goede klant had. En waarschijnlijk kon hij ook met een van die strechknoppen in mijn beurs kijken: ‘There is a treasure-box with comfortable prized items.’ Punk was vroeger dan misschien iets van the working class, armoede die sexy, cool en hip werd gemaakt, hier was dat absoluut niet het geval. Zelfs die aanbiedingenbak was ver boven mijn budget. Wat deed ik hier? De winkel was van binnen net zo scheef als de buitenkant al deed vermoeden. Aan je evenwicht bewaren had je hier een dagtaak als je hier werkte. Je moest steeds je benen iets verplaatsen en je ogen op iets anders richten. Buiten was misschien alles recht en strak, hier waren vibes, hier hingen de creaties van Vivienne Westwood, gescheurd, met ruit. Extravagant met rebel-attitude, Brits excentriek. M. vond niets van haar gading in de collectie, het was het allemaal net niet, zoiets zei ze toen. We stapten weer de funny little store uit, en Londen in, gekke stad waar de klok 13 keer sloeg en de auto’s links reden.
Wat obscure hardcore punk uit Noorwegen. Ik kan er helaas weinig over vertellen, want hun enige wiki-entry is een foto op wikimedia commons, van hun optreden op het Nijmeegse Valkhof Festival. Dat treft eigenlijk wel, want dat is precies waar ik ze zag en leuk genoeg bevond voor een CT’tje. Geïnteresseerden kunnen hier terecht voor informatie.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Het voordeel van festivalletjes is dat je wel eens wat nieuws hoort. Afgelopen Zomerfeesten in Nijmegen was Birds in Row te bewonderen, een punk / (post)hardcore bandje uit Frankrijk. Nooit van gehoord, eigenlijk ook niet mijn stijl, maar boeiuh, want zeker de moeite waard. Gris Klein is hun laatste album, het verscheen vorig jaar.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Er is een theorie, de ‘Great Man Theory’, dat het uitmuntende intellect, of de heroïsche moed, of buitengewoon leiderschap of goddelijke inspiratie van enkele bijzondere individuen de geschiedenis hebben gevormd. In 1840 ontvouwde Historicus en filosoof Thomas Carlyle dit idee in een aantal lezingen over prominente historische figuren.
In Sargasso’s serie ‘Een ander kapitalisme’ werd minstens twee keer uitgelegd dat we die geschiedenis anders moeten gaan schrijven, wil er ook maar iets ten goede veranderen.
De verkiezingen zijn morgen, en daarom is het weer eens tijd voor wat protestmuziek, dit keer van de Haags-Leidse band Hard voor Weinig. Het nummer Jij bent mijn boer niet schopt tegen alle poep (letterlijk en figuurlijk) die de boerenindustrie verspreidt. Stem daarom morgen op een partij die zich niet laat gijzelen door de boerenlobby.
En wat kan het anders zijn dan punk.
Tja, zoals ik gister al zei, er zijn meer liedjes over die Grote Boze Wolf. Maar als je die van gister en die vandaag na elkaar luistert… eh… dan lijken ze toch wel een beetje op elkaar. Zoveel dat je je bijna af gaat vragen of de heren van Green Jello (later Green Jelly wegens copyright-gezeur) ‘em ook kende. Maar hoe dan ook, ze hebben er een leuk poppenfilmpje bij in elkaar geknutseld, inclusief stichtelijke boodschap op het eind.
Mhh, die CT van vorige week, over de grote boze wolf, die deed me er aan denken dat er meer liedjes waren, met dat thema. Zoals Mucky Pup, die eind jaren 80 er een liedje over hadden. Best aardig,
M&M waren, also, een lang weekend in Duitsland om de kunsttentoonstelling Documenta 15 te bezoeken. En als je vier dagen in dat land bent, Duits hoort, Duits spreekt, Duits eet en Duits drinkt, dan ontkom je ook niet aan de Duitse muziek. In dit geval Die Toten Hosen, punk, aber gemütlich, frech en een beetje altmodisch ook wel. Het hoeft in Duitsland ook niet altijd alles ernsthaft te zijn,
De Amerikaanse folkpunkers The Dropkick Murphys, hebben samen met de Oekraïense Celtic folkies, de O’Hamsters, de traditional We Shall Overcome opgenomen. In het Oekraïens.
Разом до кінця
Разом до кінця
Разом і до кінця, ідем
Ооо, в сердці вогонь
Ми зможем все!
Бо разом до кінця ідем
Разом до кінця
Разом до кінця
Разом і до кінця, ідем
Ооо, в сердці вогонь
Ми зможем все!
Бо разом до кінця ідем
Ти не бачиш страх
Ти не бачиш страх
Ти не побачиш страх, очей
Ооо, в сердці вогонь
Ми зможем все !
Бо разом до кінця ідем
З нами цілий світ
З нами цілий світ
З нами весь цей світ, людей
Eergisteren hadden we GG Allin, en gisteren ook, dus wat ligt er meer voor de hand dan vandaag het drieluik GG Allin te voltooien met een nummer dat een prachtige prikkelende, zeg maar opruiende, tekst heeft, gezet op een heerlijke traditionele americana melodie? Het bitter in het zoet, zogezegd, fuck dit en kill en murder dat, maar dan ondersteund door een harmonica, en het refrein nodigt uit tot massaal meezingen: Fuck authority.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
