COLUMN - De Christenunie heeft deze komkommertijd het pornofilter op de agenda weten te plaatsen, en dit heeft in combinatie met de verkrachtingsbedreigingen aan het adres van een Britse activiste de objectivering van de vrouw in het middelpunt van de belangstelling gezet. En hoewel de terminologie een beetje schuurt omdat ze wel heel erg geurt naar het radicale feminisme uit de jaren tachtig, kan ik daar een eind in meegaan.
De Christenunie stelt dat porno een verkeerd beeld geeft van seksualiteit. Maar porno is voor veel mensen een onderdeel van hun seksuele beleving; een aanvulling, een verrijking. Dat zet de gedachte dat het een verkeerd beeld zou geven, op losse schroeven. Ik geloof niet dat we de CU nodig hebben om ons te beschermen tegen onze eigen fantasie. En de feministen schijnen te denken dat porno het summum is van objectivering van de vrouw. Mag ik vragen wat je ziet als je een close-up bekijkt van een penetratie? Zit ik naar een pratend, intelligent, driedimensionaal wezen te kijken dat een willoos voorwerp neemt, of zie ik een lul een kut binnen gaan? En is dat nu objectivering van de vrouw, of van de vrouw en de man?
Maar al die blootblaadjes en -sites dan, zult u zeggen. Dat klopt, heteromannen kijken graag naar blote vrouwen. Dat is de natuur; ik geloof werkelijk niet dat je daar iets aan kunt doen, als je dat al zou willen. En als ik een foto zie van een mooie naakte vrouw, dan fantaseer ik dat ze is zoals ik zou willen dat ze is. Dat betekent sowieso al dat ze niet dom is in mijn gedachten. (Dat was de afknapper van Veronica’s TV-programma Pin-Up Club: zodra de dames hun mond open deden, kwam er meestal een grootstedelijk achterbuurtdialect uit, en hadden ze niets te melden, behalve dat ze meer medellewerrek wilden doen) Maar misschien zien de meeste mannen een blootmodel inderdaad wel als willoos voorwerp, als neukpop. De vraag is of blootfoto’s daar de oorzaak van zijn. Ik denk het niet. Ik denk dat er een maatschappij kan bestaan waar zowel blootsites bestaan als respect voor vrouwen is.
