Mogen geëmancipeerde mannen van sekswerkers houden?

Sekswerkers en hun klanten: voornamelijk vrouwelijke aanbieders tegenover voornamelijk mannelijke afnemers. Toch komt binnen de mannenemancipatie hun relatie nauwelijks aan bod. Laat staan dat mannen mogen spreken over de plezierige kanten van het betalen voor een seksuele service of over het genot dat een opwindende pornoscene oplevert. Sekswerker en voormalig PROUD-voorzitter Yvette Luhrs legt uit dat de hedendaagse mannenemancipatie niet kan slagen zonder de acceptatie van sekswerk. Dit stuk verscheen eerder op Lover, een website voor feministische journalistiek.

Afgelopen maand nam ik deel aan de conferentie Imagine; inspiring male action on gender equality in Europe. De bijeenkomst werd georganiseerd door Emancipator in samenwerking met andere Europese mannenemancipatie organisaties. ‘Voor mensen die werken met jongens en mannen in het #metoo-tijdperk’, las ik in de uitnodiging. Als webcam-performer kom ik wekelijks in contact met honderden mannen en na acht jaar in de porno-industrie heb ik inmiddels een aardige groep fans, die niet alleen m’n naaktfoto’s liken maar ook m’n politieke posts waarderen. Deze conferentie leek me dus echt iets voor mij. Ik hoopte vooral praktische tools te vinden om mijn activisme beter te kunnen implementeren in mijn dagelijkse werk.

Het programma bestond uit diverse lezingen, panels en 21 break out sessions. Sekswerk lijkt nergens aan bod te komen behalve bij de sessie Sexual violence and porn – the opposite of consent. Mainstream porno is een afbeelding van geweld tegen echte vrouwen, het is ook de huidige sekseducatie van onze kinderen, zo laat de omschrijving zich samenvatten[1]. Een idee dat niet heel anders klinkt dan ‘Porn is the theory, rape is the practice’ van extremistische anti-porno activist Robin Morgan uit de jaren 80 van de vorige eeuw. Het verrast me dan ook niet dat de sessie wordt gegeven door de Zweedse vrouwenorganisatie Unizon die ook actief de Zweedse prostitutiewet promoten. Een wet die in Zweden maar ook in Ierland en Frankrijk leidt tot meer verkrachtingen en geweld tegen sekswerkers[2].

Het uitsluiten van sekswerkers
Ondanks dat ik niet naar het event kwam als sekswerkactivist besluit ik toch naar de sessie te gaan. Al snel komen de abolitionistische klassiekers aan bod: ‘we kunnen niet over geweld spreken zonder over porno te praten’. We kijken een film van anti-porno-activist Gail Dines; er wordt geen onderscheid gemaakt tussen BDSM-porno scenes en andere pornografie; cijfers worden geroepen zonder concrete referentie naar onderzoek; ‘wij (de workshopgevers) werken met slachtoffers van de industrie en daarom zijn wij de stem van de onderdrukten’; ‘sekswerkers in de industrie willen niet met ons praten’; minder reguliere seksuele handelingen binnen porno zoals vastbinden, spanken en vooral ass-to-mouth worden hevig gesensationaliseerd en geframed als geweld. Bij mijn zoveelste kritische vraag en na een interventie op een andere deelnemer die ook riep dat ‘héél véél porno gewelddadig is’, werd mij gezegd dat het niet netjes is om mensen in de reden te vallen en dat ik als ik wat te zeggen heb ik maar een eigen workshop moet organiseren. Waar ik mijn kennis vandaan haal wordt niet gevraagd. Mijn opmerking dat dit discourse mensen die geweld meemaken én toch kiezen voor sekswerk monddood maakt, wordt genegeerd. Dit overigens nadat er gezegd wordt dat sekswerkers niet met ze in gesprek zouden willen. Ondanks dat de sessie me emotioneert, ben ik niet verrast.

“Daar waar #metoo aandacht geeft voor geweld tegen vrouwen worden sekswerkers duidelijk niet als vrouw gezien”

Meer sekswerkers voelen zich niet welkom in de #metoo-discussie[3]. Door sekswerkerstigma worden sekswerkers vaak als onverkrachtbaar gezien en worden #metoo’s van sekswerkers dus niet serieus genomen. Of, zoals de Zweedse ideologie bewerkstelligt, er wordt geen onderscheid gemaakt tussen slachtofferschap en werk, waardoor je als sekswerker geen aangifte van verkrachting door een klant kunt doen zonder vanaf dan als slachtoffer van mensenhandel in een begeleidingsprogramma te moeten. Daar waar #metoo aandacht geeft voor geweld tegen vrouwen, worden sekswerkers duidelijk niet als vrouw gezien.

Gezonde seksuele ontwikkeling
Het argument achter de overtuiging dat het van belang is om jongens en jonge mannen porno te leren veroordelen is er één die veel gebruikt wordt. Het idee is dat jongens tegenwoordig al zo jong in contact komen met potentieel té expliciet en schadelijk materiaal dat we ze het beter kunnen verbieden. Het gelaagder uitleggen zou te complex zijn voor bijvoorbeeld een 9-jarige. Dit idee wordt ook in meer progressieve kringen aangehangen. Gevolg daarvan is wel dat in een aflevering over ‘Internet’[4] van het sekseducatieve programma ‘de Dokter Corrie show’ gezegd wordt dat je als jongere porno ‘gewoon moet wegklikken’. Bovendien legt pornoperformer Bobbie Eden in die zelfde aflevierng uit dat seks met een vreemde best raar is, werkseks vaak echt niet fijn is, maar dat ze het wel móét doen. Alles om ervoor te zorgen dat jongens wegblijven bij porno. En hen vooral meegeven dat ze er niets van mogen leren voor hun eigen seksleven.

Toch is er helemaal geen consensus of deze aanpak daadwerkelijk jongeren beschermt. Uit een literatuurstudie naar gezonde seksuele ontwikkeling[5] blijkt dat er zo’n vijftien nuttige gebruiken zijn die dat stimuleren. Vrijheid van dwang, begrip van consent en veiligheid en ook kennis over hoe je lijf werkt zijn daar voorbeelden van. Maar ook vragen mogen stellen, zelfacceptatie en ‘seks in media’-geletterdheid zijn van belang. Dat laatste, ook wel Porn Literacy genoemd, verschilt niet veel andere vormen van mediageletterdheid. Is dit echt of is dit gespeeld? Wat vind ik hiervan? Wat vinden anderen hiervan? Vind ik dit leuk of veroordeel ik dit? Dit soort vragen naar aanleiding van seksueel expliciet materiaal zijn dus belangrijk om te kunnen stellen. Aan een volwassene als je nog jong bent, of aan jezelf als je ouder wordt.

De makkelijk toegankelijke porno is alleen helemaal geen verzameling van intense BDSM scenes tussen mannelijke dominanten en vrouwelijke onderdanige. Zelfs binnen de mainstream is er een zeer divers aanbod van seksuele gebruiken en een diversiteit aan lichamen

Door porno altijd als geweld en niet-seks weg te zetten, wordt dus alles wat in porno gebeurt veroordeeld. De makkelijk toegankelijke porno is alleen helemaal geen verzameling van intense BDSM-scenes tussen mannelijke dominanten en vrouwelijke onderdanigen. Zelfs binnen de mainstream is er een zeer divers aanbod van seksuele gebruiken en een diversiteit aan lichamen. En ook dit is niet nieuw. Sex-positive feminist Rubin Gayle verwees in 1994 [6] naar onderzoek dat aantoonde dat pornokijkers meer positief stonden tegenover andere feministische[7] praktijken zoals een kritische kijk op het traditionele huwelijk en een positievere houding naar homoseksualiteit en seksuele diversiteit.

Onze mannen, onze klanten, onze daders
Ondanks de genuanceerde kennis die bestaat over pornografie begrijp ik wel dat de emanciperende man kwetsbaar is. Al van jongs af aan vertellen we meisjes dat ze nee mogen zeggen en vertellen we jongens vooral dat ze naar nee moeten luisteren. Ik geloof dat veel jongens opgroeien met de overtuiging dat hun seksualiteit van nature grensoverschrijdend is. Je kunt als jongeman wel iets willen maar de belangrijkste les is dat een jonge vrouw dat waarschijnlijk niet wil en dat je goed moet luisteren of ze nee zegt. En dat zie ik ook terug in het programma van Imagine 2018. Van de tien sessies waar het over seks gaat, gaat het bij negen over seksueel geweld en slechts bij één over seksueel plezier[8]. En zelfs bij die laatste lijkt de nadruk te liggen op wat er mis kan gaan in plaats van dat het onderzoekt wat er mooi is aan mannelijke seksualiteit. Op Imagine 2018 lijkt een gesprek over welke seksuele wensen (jonge) mannen kunnen en mogen hebben en hoe ze dit op een veilige verantwoordelijke manier kunnen ervaren niet te worden gevoerd. En dat is een gemiste kans als het over gezonde seksuele ontwikkeling gaat dus. Dat is niet alleen vervelend voor de mannen zelf of voor hun toekomstige seksuele partners. Het levert aantoonbaar geweld op tegen sekswerkers[9]. De historie heeft meer dan eens uitgewezen dat een man die zich schaamt en walgt van zijn eigen seksuele behoefte én die een extreme minachting heeft voor de degene bij wie hij uiteindelijk aan deze behoefte toegeeft, een moordenaar blijkt.

De oplossing voor slechte klanten is niet geen klanten maar betere klanten

Wil je als geëmancipeerde man dus bijdragen aan een betere wereld voor vrouwen en alle anderen in de seksindustrie dan is de eerste stap om met mildheid je eigen seksuele verlangens onderzoeken. Om met Dr. Annie Sprinkle te spreken: ’the answer to bad porn is not no porn but better porn’ en dat geldt nog meer voor onze klanten. De oplossing voor slechte klanten is niet geen klanten maar betere klanten.

[1] https://www.emancipator.nl/programma-conferentie-werken-met-jongens-en-mannen-in-het-metoo-tijdperk/
[2] https://www.oneworld.nl/harlot/stop-verheerlijking-zweedse-anti-prostitutiemodel/
[3] http://time.com/5104951/sex-workers-me-too-movement/
[4] https://www.schooltv.nl/video/de-dokter-corrie-show-internet/
[5] McKee, Alan et al. ‘Healthy sexual development: a multidisciplinary framework for research’. International Journal of Sexual Health. 22:1 (March 2010):14-19.
[6] Rubin, Gayle. ‘Misguided, dangerous and wrong: an analysis of anti-pornography politics.’ Bad girls and dirty pictures, the challenge to reclaim feminism. Eds. Alison Assiter and Avedon Carol. Boulder: Pluto Press, 1993. 18-40.
[7] http://www.tijdschriftlover.nl/wetenschap/pornokijken_maakt_feministischer
[8] Gebaseerd op de omschrijving in het programmaboekje.
[9] Bennachie, Calum & Jan Marie. ‘Their words are killing us: The impact of violent language of anti-sex work groups’. Research for sex work. Edinburg: NSWP, 2010. Issue 12. 23-25.