Een bijdrage van Fons van de Vijver, hoogleraar crossculturele psychologie aan de Universiteit van Tilburg. Het stuk staat ook op Sociale Vraagstukken. Minister Donner gaat met zijn integratienota voorbij aan de al jarenlange stabiele steun van Nederlanders voor de multiculturele samenleving. De opvattingen van autochtonen zijn anders dan de scherpe toon van het publieke debat suggerreert. Het kabinet moet bezuinigen, en natuurlijk ontkomt ook het integratiebeleid daar niet aan. Zo’n bezuiniging moet je natuurlijk wel inhoudelijk motiveren, en dat deed minister Donner dan ook, toen hij afgelopen donderdag zijn integratienota presenteerde. De visie van het kabinet komt hierop neer: de overheid draagt de verantwoordelijkheid voor integratie aan de immigrant over, die moet zelf voor zijn inburgering betalen, en bij mislukking volgt inleveren van de verblijfsvergunning. Meer nog dan nu wordt aanpassing aan de Nederlandse samenleving – de Nederlandse taal en cultuur kennen – de norm. Het is de minister menens.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
De Nederlandse samenleving en de ‘waarden waarop deze berust’ moeten in ons land centraal staan. Dat schrijft minister Piet Hein Donner ( Binnenlandse Zaken) in vervolg op het Regeerakkoord in zijn donderdagavond verschenen Integratienota.
Hij spreekt van een ‘koerswijziging’ waarmee het kabinet ‘afstand neemt van het relativisme dat besloten ligt in het model van de multiculturele samenleving’. De samenleving verandert, ook door de komst van migranten, maar mag ‘niet uitwisselbaar zijn voor welke andere samenleving dan ook’.
Het is verder niet aan de overheid om mensen te laten integreren, maar aan de migranten zelf om daar hun best voor te doen. Die moeten uit zichzelf proberen een nuttig lid van onze samenleving te worden.
Donner vindt dat het reguliere beleid op het gebied van arbeid, scholing en wonen genoeg moet zijn voor elke burger om naar vermogen een zelfstandig bestaan op te bouwen. Ook wordt normoverschrijdend en crimineel gedrag aangepakt zonder te kijken of de afkomst van de pleger een rol heeft gespeeld.
Ik vind het tamelijk duister, wat Donner ons vertelt. Het ‘relativisme dat besloten ligt in het model van de multiculturele samenleving’ moeten we opgeven? Wat betekent dat? Geen nassi goreng meer? Geen pizza’s of Franse wijn, maar wentelteefjes, drie in de pan en Bessensap? Want we mogen niet niet uitwisselbaar zijn voor welke andere samenleving dan ook? Weg dus met de cola, de hamburger en de chips? En terug naar de Nederlandse waarden?
Alleen, welke waarden kunnen dat zijn? Culturele waarden zijn het niet, want bibliotheken gaan dicht, orkesten worden opgeheven door dit kabinet, de Rijksacademie gaat sluiten en toneelgezelschappen worden afgeslankt of opgedoekt. Welke waarden dan? Tulpen, molentjes en de klompendans?
En integreren moet iedereen maar zelf doen in het vervolg?
Nou ja, mijn (over)grootvaderlijke familie gaf ergens in de jaren ’80 van de 19e eeuw het goede voorbeeld. Kijk op het plaatje hierboven hoe ijverig ze aan het inburgeren waren met hun Volendamse verkleedpartij. (Voor de geïnteresseerden het kleine ventje in het midden is mijn opa, het meisje rechts van hem op de foto is de overgrootmoeder van de cabaretier Micha Wertheim). Maar – een noot voor Piet Hein Donner – deze familieleden van mij konden het zich veroorloven om op deze manier te doen alsof. Ze waren namelijk in goede doen – en zo’n ruime 100 jaar nadat de Joden burgerrechten hadden gekregen – al lang hardstikke geïntegreerd. Tegelijkertijd hadden ze toch ook niet helemaal afstand genomen van ‘het relativisme dat besloten ligt in het model van de multiculturele samenleving’. Want hoewel de familie zich best thuis voelde in ‘de Nederlandse samenleving en de waarden waarop deze berust’, hielden ze toch hardnekkig vast aan hun eigen ietwat afwijkende culturele patroon. Ze waren en bleven namelijk overtuigd Joods. En dat is en was – ondanks de mijns inziens nogal overdreven nadruk die tegenwoordig van bepaalde kanten wordt gelegd op onze zogenaamde ‘joods-christelijke waarden’ – toch echt een tikkeltje afwijkend. Zeker toen, maar nu nog steeds. En als u dat niet gelooft, meneer Donner, hoeft u eigenlijk niets anders te doen dan u even in te leven in de vraag waar het huidige debat over verdoofd of onverdoofd slachten eigenlijk om draait…. .
foto: Flickr.com
Met het vertrouwen van burgers in de overheid schijnt het nogal mee te vallen. Omgekeerd is het probleem misschien wel veel groter. Zo koestert minister Donner de ‘beleidsintimiteit’ en laat hij deze niet graag verstoren door al te opdringerige burgers die op grond van hun hun wettelijk recht informatie vragen over wat er daar achter die gesloten deur gebeurt. Dit liet hij weten in zijn nogal provocerende rede op de Dag van de Persvrijheid over aanpassingen van de Wet Openbaarheid van Bestuur (Wob). In de brief die hij een paar weken geleden naar de Tweede Kamer stuurde over zijn plannen toont hij zich nog steeds zuinig en wantrouwend. Openbaarheid OK, maar “randvoorwaarde is een overheid met een verminderde capaciteit van het ambtenarenapparaat.” Wob-verzoeken die – in zijn ogen- “oneigenlijk” zijn mogen dit apparaat niet frustreren. En bij “veel te omvangrijke” verzoeken moet eenzijdig ingegrepen kunnen worden ter bescherming van de ambtenaren. In de brief worden allerlei mogelijkheden verkend om lastige “Wobbers” de deur te kunnen wijzen. Aan verbetering van de efficiëntie van het ambtenarenapparaat, een degelijk en professioneel beheer van documenten en aan de hier toch voor de hand liggende inzet van ICT besteedt Donner nauwelijks aandacht. Het probleem ligt vooral bij ons, burgers, en niet bij hem, de overheid.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
[qvdd]
Marokkaanse daders kun je aanpakken. Bij autochtone daders is dat lastiger, want bij hen hangt het antisemitisme samen met de toenemende secularisering in de samenleving. Als gevolg van secularisering is er mogelijk minder verdraagzaamheid voor religie.
Volgens minister Piet Hein Donner komt Jodenhaat ook voort uit de ontkerkelijking van de samenleving. Ook CIDI-voorman Ronny Naftaniel stelt dat antisemitisme bij velen, en zeker niet alleen moslims, voorkomt.
De verwachte kamerbrief over de Wob van minister Donner is op de mat van de kamerleden gevallen. Zijn spreekbeurt over dit onderwerp krap een maand geleden deed nogal veel stof opwaaien en het ergste vermoeden.
Er valt het nodige over de brief te zeggen. Maar voordat ik daaraan begin even erkenning geven aan de persvoorlichters van het Ministerie van Donner. Veel media hebben namelijk netjes het accent gelegd op de “misbruik” kant van dit onderwerp. Koppen als “Donner wil misbruik Wob tegengaan” en “Donner pakt overmatige wob-verzoeken aan” laten de indruk achter dat er een probleem met is met de Wob immers. Framing heet dat. Terwijl de correcte kop van het bericht van het ministerie is “Wob voldoet over het algemeen goed”.
Maar kennelijk is er toch een probleem, anders neem je geen maatregelen. Maar is dit probleem er ook werkelijk? Donner zwaait met een onderzoeksrapport en roept volmondig ja. Niemand die het rapport echt leest, behalve die enkele gekke blogger natuurlijk.
Het rapport rammelt aan alle kanten.
De wijze waarop men onderzoek heeft gedaan is middels een vragenlijst. Resultaten zijn netjes bij elkaar geveegd en in handzame tabellen gezet. Echter, wat er in het onderzoek niet gebeurd is (ik kon het in ieder geval niet vinden) is het steekproefsgewijs toetsen van de ingevulde vragenlijsten. Vragen als “Welke kenmerken van verzoeken dragen er het meest aan bij dat de afhandeling veel tijd kost? (U kunt maximaal drie antwoorden aankruisen)” zijn nogal sturend en de antwoorden (bv “Dat om zeer veel informatie wordt gevraagd”) nogal ruim te interpreteren. Het is dus normaal om bij een aantal bevraagden langs te gaan om te zien of de ingeleverde antwoorden ook stroken met de realiteit. Dat is niet gebeurd. Subjectieve ervaring van een probleem kan dan makkelijk onterecht omgezet worden in schijnbaar harde cijfers.
De aankondiging van minister Donner (BZK) op Dag van de Persvrijheid om de Wet openbaarheid van bestuur in te perken, kon op een applaus van de aanwezige journalisten rekenen. Onbegrijpelijk, want de wet moet inderdaad op de schop, maar dan wel om andere redenen. De openbaarheid van overheidsinformatie, zoals vastgelegd in de Wet openbaarheid van bestuur (Wob), dient het vooronderstelde belang van een goede en democratische bestuursvoering. Het recht is vastgelegd in onze Grondwet en openbaarheid dient dan ook het uitgangspunt te zijn.
De noodzaak van de wet wordt duidelijk uit de gang van zaken rondom het CIOT, de databank met de actuele klantgegevens van internet providers en telefoonaanbieders. Met de Wob in de hand wordt duidelijk dat de praktijk van bevraging door opsporingsdiensten al jaren zorgwekkend is en de wettelijk verplichte rapportages onvolledig waren. Ook de opzet van het internetfilter is gebaat bij openbaarheid, net als de camera’s boven de weg die kentekens scannen en de bedroevend slechte Nederlandse inbreng voor de Europese evaluatie van de bewaarplicht. Bij deze en vele andere onderwerpen heeft de Wob een belangrijke rol gespeeld, ondanks actieve tegenwerking van de overheid. Onnodig uitstel van de beslissing op het verzoek en het onzorgvuldig censureren van documenten zijn beproefde middelen voor obstructie. Bezwaar maken loont bijna altijd.
In 2010 heb ik enkele tientallen verzoeken gedaan. Bij meer dan één derde ervan nam de overheid de beslissing te laat. De overheid kan de beslissing verdagen als zij voor de behandeling van het verzoek meer tijd nodig heeft. Maar zelfs dan is de overheid vier van de tien keer te laat. En als de beslissing te laat is, dan is dat gemiddeld bijna twee weken. Soms is dat uitstel aantoonbaar onnodig. Zo adviseren internet providers de minister een brief van henzelf over een internetfilter openbaar te maken en de staatssecretaris belooft de Eerste Kamer dat ook. Desondanks is voor de beslissing op mijn verzoek maar liefst 2,5 maand nodig. De obstructie hindert een op feiten gebaseerde discussie. Zo had de brief een belangrijke rol kunnen spelen in de discussie die vooraf ging aan een stemming in het Europese parlement over verplichte internetfilters. De overheid hoort zich gewoon aan haar eigen, toch al lange, termijnen te houden. Dan hoef ik ook geen dwangsom te eisen, die ik overigens, via de belasting, toch weer zelf betaal.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
[youtube=4×3]d8M348ypN2Y[/youtube]
Een gastbijdrage van Dirk Poot, kandidaat voor de Piratenpartij bij de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen. De bijdrage is ook op zijn site te lezen.
Veel sites juichten vanmorgen dat de centrale opslag van vingerafdrukken van de baan is. Toch lijkt enige scepsis over wat de minister nu echt van plan is op zijn plaats. Enkele kanttekeningen bij de vingerafdrukkenbrief die minister Donner vandaag verstuurde.
Het is goed dat Donner een einde maakt aan de verplichting om vingerafdrukken af te staan voor een identiteitskaart. Op dit gebied stonden Nederland en Letland alleen in Europa. Helaas erkent de minister niet dat Nederland ook als enige veel verder gaat dan de EU-richtlijn die nadrukkelijk slechts over 2 vingerafdrukken spreekt, die bovendien niet centraal opgeslagen mogen worden.
Het is geen goed teken dat ruim een kwart van de tekst een verdediging is van het centraal opslaan van reisdocumenten. Nergens spreekt de minister zich uit tegen de centrale opslag van vingerafdrukken of andere biometrische gegevens. Donner lijkt de biometrische gegevens uiteindelijk gewoon ook centraal te willen gaan vastleggen. Eén van slotconclusies luidt dat de vorming van een centrale reisdocumentenadministratie zijn voornaamste doel blijft.
Het stoppen van de opslag van vingerafdrukken wordt op pagina 5 van de brief uitdrukkelijk als tijdelijke maatregel aangekondigd. De bezwaren die vanuit de samenleving en Europa tegen de opslag van vingerafdrukken worden geuit, spelen in deze brief van de minister geen enkele rol.
We zijn het er allemaal over eens, bij het binnenhalen van de gastarbeiders vanaf de jaren zestig van de vorige eeuw hebben de toenmalige regeringen flinke steken laten vallen. De gastarbeiders zouden, zoals de naam al aangeeft, “te gast” zijn en weer terugkeren naar het land van herkomst. Het resultaat van deze misvatting is dat generaties gastarbeiders en hun nakomelingen minder goed inburgerden in Nederland dan had gekund. Als er toentertijd betere inschattingen door de centrum-rechtse machthebbers waren gemaakt, dan waren de problemen met deze groepen misschien minder groot geweest.
Er zal altijd een percentage zijn dat hier blijft, maar het overgrote merendeel zal weer weggaan.
Onthoud deze woorden van minister Donner op 2 november 2010 in reactie op de noodkreet van de Haagse PvdA-wethouder Marnix Noorder over de ’tsunami’ van Oost-Europese migranten die de stad overspoelt.
Wederom maakt een centrum-rechtse regering een kapitale fout. Het doet er niet toe wat je denkt dat er zal gebeuren, in dit geval kan je maar beter het zekere voor het onzekere nemen. Dus kom op, laat de Oost-Europeanen ook inburgeren, laat ze de taal leren. Ook al zijn ze er maar een paar jaar, ze zullen er veel profijt van hebben, en minder worden uitgebuit.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.