Vredesactivist Uri Avnery verwoordt de schaamte die met name buiten Israël wordt gevoeld over de gevoerde politiek. Voorafgaand aan de Algemene Vergadering van de VN waar gestemd werd over de erkenning van de Palestijnse staat, sprak oud-lid van de Knesseth en vredesactivist Uri Avnery. Hij zei: “De erkenning die de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties op het punt staat te geven aan de Palestijnse staat, te vormen naast Israël binnen de grenzen van 1967, had een feestdag moeten opleveren voor de bewoners van Israël. De Israëlische regering had de eerste moeten zijn om deze beweging te ondersteunen, in plaats van een hopeloze en zinloze strijd te voeren ter verhindering er van. Het einde van de bezetting en het inrichten van een onafhankelijke Palestijnse staat is niet alleen in het belang van de Palestijnen. Het is een vitaal belang van Israël. De bezetting is een molensteen rond de nek van Israël, ons meeslepend in diepten van wreedheid, extremisme en racisme en uiterst corrumperend voor onze samenleving. De angstaanjagende lijst van extreem rechtse parlementskandidaten, waarmee de geregistreerde leden van de regerende Likud deze week te voorschijn kwamen, is maar één van de vele en snel in aantal toenemende voorbeelden.
NIEUWS - Het Rode Kruis opende een speciaal gironummer, maar er is pas een paar honderd euro gedoneerd. Worden we soms een beetje moe van het conflict en willen we liever onze portemonnee trekken voor “nieuw drama”?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
OPINIE - Palestina verdient steun die het van onze regering onvoldoende krijgt. Maak een gebaar en hang de Palestijnse vlag uit, betoogt Bart Voorzanger.
Israël en ik zijn generatiegenoten, en wij zijn van een generatie die het vanzelfsprekend vindt zijn zin te krijgen. Maar daar ergens houdt de gelijkenis op.
In 1947 namen de VN een besluit over de territoriale opdeling van het mandaatgebied Palestina in zes stukken waarvan er drie samen een Joodse en de andere drie samen een Arabische staat zouden moeten vormen.
De verdeling was zo gekozen dat het Joodse deel (56%) een in meerderheid Joodse en het Arabische deel (43%) een in meerderheid Arabische bevolking zou hebben (en dat die percentages samen geen 100 zijn, klopt; Jeruzalem kreeg een aparte status).
De Joodse gemeenschap in Palestina – of althans de internationaal erkende vertegenwoordiging daarvan – ging akkoord met het plan, maar de Arabische wereld wees het zonder meer af, en met reden. Je zou ons eens moeten horen als de VN een flink deel van Nederland als onafhankelijke staat zou toewijzen aan illegale immigranten hier – we dulden die nog niet eens in een buitengewoon áfhankelijk tentenkamp.
Op 14 mei 1948 verklaarde Israël zichzelf onafhankelijk – zonder daarbij overigens duidelijk aan te geven om welk gebied het daarbij gaan zou – en de dag erna vielen de omringende landen het gebied binnen, waarmee het gevecht begon dat tot de dag van vandaag aanhoudt. Israëlische strijdgroepen vermoordden en verdreven flink wat niet bij de strijd betrokken Palestijnse Arabieren; een nog grotere groep Arabieren sloeg vervolgens begrijpelijkerwijs zelf alvast maar op de vlucht. Het idee dat de Palestijnse vluchtelingen uit eigen vrije wil vertrokken, en daarmee het recht op terugkeer naar hun huizen en landerijen verspeelden, is een gotspe.
ACHTERGROND - Vandaag om 16.00 uur Nederlandse tijd stemt de Algemene Vergadering van de VN over het ophogen van de status van Palestina. Hoe zijn de stemmen verdeeld en waar leidt het toe?
Voor de Palestijnen is de statusophoging belangrijk omdat, zo schreef Mahmoud Abbas vorig jaar mei in de New York Times: ‘Palestine would be negotiating from the position of one United Nations member whose territory is militarily occupied by another, however, and not as a vanquished people ready to accept whatever terms are put in front of us.’
Verdelingsplan
Vandaag 65 jaar geleden, op 29 november 1947, vond er ook een stemming plaats in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Op de agenda stond het toekomstig bestuur van Palestina. De stemming ging over resolutie 181 (II), beter bekend als ‘het verdelingsplan’. Van de toenmalige 56 VN-leden stemden er 33 voor de resolutie en 10 tegen. Arabische leiders wezen het plan af, omdat het de rechten schond van de meerderheid van de bevolking van Palestina. Op 14 mei 1948 werd op basis van de resolutie de staat Israël uitgeroepen.
Waarnemerstaat
Met de resolutie die vandaag in stemming wordt gebracht, verzoekt de Palestijnse Autoriteit de VN om Palestina te erkennen als staat en waarnemer, om de status op te hogen naar non-member observer state.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Israel houdt belastingen in
ANALYSE - De grote rol van Egypte bij de totstandkoming van de wapenstilstand tussen Israël en Hamas laat zien hoezeer de dynamiek in het Midden-Oosten verschoven is door de Arabische Lente. Het wordt tijd dat de VS zich gaan inspannen voor een allesomvattend vredesakkoord.
Verschillende commentatoren wijzen op de verschuivende dynamiek in het Midden-Oosten. Greg Myre gaat op NPR in op de veranderende rol van Egypte, nu de uit de Moslim Broederschap afkomstige Mohammed Morsi daar president geworden is. Die nieuwe rol komt bijvoorbeeld tot uiting in het bezoek aan Gaza van de Egyptische premier afgelopen week, een openlijke steunbetuiging aan de Palestijnen. Volgens Juan Cole, die dit eveneens signaleert, neemt Morsi aanzienlijke risico´s met zijn bemiddeling. Slaagt hij niet, dan liggen woede van het Egyptische volk en een confrontatie met de militairen, die hem ook nu al verantwoordelijk stellen voor de chaos in de Sinaï in het verschiet.
Gaza niet meer geïsoleerd, grotere rol Arabische leiders
Waar Gaza sinds de machtsovername door Hamas in 2006 geïsoleerd was, zien we nu Arabische leiders bezoeken aan Gaza afleggen. Naast de Egyptische premier waren dat ook de emir van Qatar en de Tunesische minister van Buitenlandse Zaken. De Arabische Liga kwam langs en Ban Ki-moon vloog naar Cairo voor overleg. Voor de Gazanen ongetwijfeld reden om een toename van internationale steun te zien. Ook Al Jazeera kijkt naar de veranderende rol van de Arabische landen in het conflict. Zo zei de emir van Qatar recent:
REPORTAGE - Een nieuw ooggetuigenverslag uit Gaza van Lydia de Leeuw. Lees ook haar blog.
Dinsdagmiddag rond 15.30 strooiden Israëlische F16’s pamfletten uit over de Gazastrook. De boodschap: mensen in het noorden van de Gazastrook, de grensgebieden en een aantal wijken van Gaza stad moesten onmiddellijk hun huizen verlaten, want hun wijken zouden niet meer veilig zijn. Het begin van het gevreesde grondoffensief leek aanstaande. Paniek was het gevolg. Met Israël’s oorlogsmisdaden van 2008-2009 nog vers in het geheugen sloegen mensen massaal op de vlucht. Ze zochten onderkomen bij familie in andere wijken of in één van de tien UNRWA scholen verspreid over de Gazastrook die hun deuren openden om vluchtelingen op te vangen.Nog diezelfde avond zochten vele radeloze families (6.000 mensen) hun toevlucht in VN-scholen. Deze raakten al gauw overvol, waardoor vanochtend nog eens drie scholen open gingen.
Eén van de gevluchte families is de al Attar familie uit Attatra, in het noorden van de Gazastrook. ‘We hebben in alle haast onze spullen gepakt, wat eten en dekens, en zijn direct vertrokken. Mensen raakten volledig in paniek toen de pamfletten uit de F16s kwamen vallen,’ zegt Mahmoud al Attar. Hij kwam gisteren met zijn vrouw, negen kinderen en 26 kleinkinderen naar de VN-basisschool voor jongens. ‘Nu verblijven we met z’n allen in één klaslokaal van zo’n acht bij zes meter. Er is niet veel plek. We hebben geen matrassen en onvoldoende lakens. We moesten de nacht doorbrengen op de stenen vloer en op stoelen dus we hebben nauwelijks een oog dichtgedaan. Er werd ook veel gebombardeerd om ons heen. Een journalist werd vannacht gedood door een luchtaanval op zijn auto, in een straat hier vlakbij.’ Ook al worden de VN-scholen gezien als een veiliger heenkomen, Mahmoud maakt zich geen illusies: ‘We voelen ons ook hier niet veilig. Ze hebben al eens eerder VN-scholen gebombardeerd.’ Daarmee verwijst hij naar de Israëlische aanvallen met witte fosforbommen tijdens het militaire offensief van december 2008 – januari 2009.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Lekker puh!
Als het nog tot een twee-staten oplossing kan komen, dan moet dat vanavond worden gerealiseerd door Palestina te erkennen
Israelische aanval op Gaza slaat als een boemerang terug…