Sta(a)tus zegt ook niet alles

Palestina is waarnemerstaat in de VN geworden. Een groot aantal landen erkent de oppositiecoalitie als vertegenwoordiger van het Syrische volk. Taiwan wordt door een beperkt aantal staten erkend, maar is wel een gewild handelspartner. De status van staten komt in vele vormen en maten. Ik moet bekennen dat ik het begrip ‘waarnemerstaat’ niet kende voordat Palestina deze status onlangs kreeg toegekend. Het klinkt toch een beetje alsof je langs de zijlijn staat, en eigenlijk is dat ook nog steeds het geval. Want het is niet zo dat Palestina nu een soevereine staat is, met eenduidig zelfbestuur over een helder afgebakend stuk grondgebied. Half december erkenden ruim honderd landen op een bijeenkomst van de ‘Vrienden van Syrië’ de Nationale Coalitie van Syrische Revolutionaire en Oppositionele Krachten als de ware vertegenwoordiger van het Syrische volk. De VS gingen hen voor en de Europese Unie volgde. Maar ondertussen zit Assad nog in zijn paleis, wordt hij nog gesteund (hoewel ook dit afbrokkelend is) door ondermeer Rusland en woedt de burgeroorlog door. Wat betekent een status nu eigenlijk voor een staat? Besta je als land alleen als je door de VN erkend wordt? Is het belangrijk om erkend te worden door andere staten? Of kan je als land ook prima functioneren zonder die officiële erkenningen?

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022
Foto: Talk Radio News Service (cc)

Waarom Israëlische politici geen vrede willen

OPINIE - Angst voor het electoraat weerhoudt Israëlitische politici ervan te kiezen voor een duurzame oplossing van het conflict.

De situatie in het bezette Palestina lijkt tamelijk uitzichtloos. Er zijn de laatste jaren weliswaar een aantal langere rustige periodes geweest, maar vroeg op laat volgt er een weer periode van bomaanslagen en vergeldingsacties. Volgens mij gaat dat nog wel een aantal decennia duren. Waarom? Omdat de huidige patstelling voor elke Israëlische politicus de best haalbare toestand is.

Die conclusie begint met vast stellen wat voor de internationale gemeenschap aanvaardbare definitieve oplossingen zijn. Dat is 1) een Palestijnse staat bestaand uit de Gazastrook en in ieder geval het grootste deel van de Westelijke Jordaanoever, met Oost-Jeruzalem als hoofdstad of Jeruzalem onder neutrale, internationale controle of 2) opname in Israël van de bezette gebieden met volledige Israëlische burgerschapsrechten voor de daar wonende Palestijnen, inclusief erkenning van Arabisch als officiële landstaal. Die laatste oplossing levert uiteraard een gedrocht van een land op, een tweede Bosnië-Herzegovina, maar het voordeel is dat het niet kan stuk lopen op Jeruzalem (bedenk ook dat de enige reden dat België nog bestaat de status van Brussel is) en dat de kolonisten kunnen blijven zitten waar ze zitten.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: NervousEnergy (cc)

‘Ik heb een droom’ in Israël

OPINIE - Vredesactivist Uri Avnery verwoordt de schaamte die met name buiten Israël wordt gevoeld over de gevoerde politiek.

Voorafgaand aan de Algemene Vergadering van de VN waar gestemd werd over de erkenning van de Palestijnse staat, sprak oud-lid van de Knesseth en vredesactivist Uri Avnery.

Hij zei:

“De erkenning die de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties op het punt staat te geven aan de Palestijnse staat, te vormen naast Israël binnen de grenzen van 1967, had een feestdag moeten opleveren voor de bewoners van Israël. De Israëlische regering had de eerste moeten zijn om deze beweging te ondersteunen, in plaats van een hopeloze en zinloze strijd te voeren ter verhindering er van.

Het einde van de bezetting en het inrichten van een onafhankelijke  Palestijnse staat is niet alleen in het belang van de Palestijnen. Het is een vitaal belang van Israël. De bezetting is een molensteen rond de nek van Israël, ons meeslepend in diepten van wreedheid, extremisme en racisme en uiterst corrumperend voor onze samenleving. De angstaanjagende lijst van extreem rechtse parlementskandidaten, waarmee de geregistreerde leden van de regerende Likud deze week te voorschijn kwamen, is maar één van de vele en snel in aantal toenemende voorbeelden.

Het verlossen van de Palestijnen van het juk van de bezetting zal de staat Israël bevrijden van de status van bezettende en onderdrukkende staat; een duisternis jegens de naties waarover de Joden in het buitenland –speciaal de jongeren-  zich beschaamd voelen en waarvan zij zich steeds meer afkeren.

Foto: Rusty Stewart (cc)

Hang de Palestijnse vlag uit

OPINIE - Palestina verdient steun die het van onze regering onvoldoende krijgt. Maak een gebaar en hang de Palestijnse vlag uit, betoogt Bart Voorzanger.

Israël en ik zijn generatiegenoten, en wij zijn van een generatie die het vanzelfsprekend vindt zijn zin te krijgen. Maar daar ergens houdt de gelijkenis op.

In 1947 namen de VN een besluit over de territoriale opdeling van het mandaatgebied Palestina in zes stukken waarvan er drie samen een Joodse en de andere drie samen een Arabische staat zouden moeten vormen.

De verdeling was zo gekozen dat het Joodse deel (56%) een in meerderheid Joodse en het Arabische deel (43%) een in meerderheid Arabische bevolking zou hebben (en dat die percentages samen geen 100 zijn, klopt; Jeruzalem kreeg een aparte status).

De Joodse gemeenschap in Palestina – of althans de internationaal erkende vertegenwoordiging daarvan – ging akkoord met het plan, maar de Arabische wereld wees het zonder meer af, en met reden. Je zou ons eens moeten horen als de VN een flink deel van Nederland als onafhankelijke staat zou toewijzen aan illegale immigranten hier – we dulden die nog niet eens in een buitengewoon áfhankelijk tentenkamp.

Op 14 mei 1948 verklaarde Israël zichzelf onafhankelijk – zonder daarbij overigens duidelijk aan te geven om welk gebied het daarbij gaan zou – en de dag erna vielen de omringende landen het gebied binnen, waarmee het gevecht begon dat tot de dag van vandaag aanhoudt. Israëlische strijdgroepen vermoordden en verdreven flink wat niet bij de strijd betrokken Palestijnse Arabieren; een nog grotere groep Arabieren sloeg vervolgens begrijpelijkerwijs zelf alvast maar op de vlucht. Het idee dat de Palestijnse vluchtelingen uit eigen vrije wil vertrokken, en daarmee het recht op terugkeer naar hun huizen en landerijen verspeelden, is een gotspe.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Historische dag voor Palestina

ACHTERGROND - Vandaag om 16.00 uur Nederlandse tijd stemt de Algemene Vergadering van de VN over het ophogen van de status van Palestina. Hoe zijn de stemmen verdeeld en waar leidt het toe?

Voor de Palestijnen is de statusophoging belangrijk omdat, zo schreef Mahmoud Abbas vorig jaar mei in de New York Times: ‘Palestine would be negotiating from the position of one United Nations member whose territory is militarily occupied by another, however, and not as a vanquished people ready to accept whatever terms are put in front of us.’

Verdelingsplan

Vandaag 65 jaar geleden, op 29 november 1947, vond er ook een stemming plaats in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Op de agenda stond het toekomstig bestuur van Palestina. De stemming ging over resolutie 181 (II), beter bekend als ‘het verdelingsplan’. Van de toenmalige 56 VN-leden stemden er 33 voor de resolutie en 10 tegen. Arabische leiders wezen het plan af, omdat het de rechten schond van de meerderheid van de bevolking van Palestina. Op 14 mei 1948 werd op basis van de resolutie de staat Israël uitgeroepen.

Waarnemerstaat

Met de resolutie die vandaag in stemming wordt gebracht, verzoekt de Palestijnse Autoriteit de VN om Palestina te erkennen als staat en waarnemer, om de status op te hogen naar non-member observer state.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende