ACHTERGROND - Wat kunnen we leren van geschiedenis? Het is een simpel vraagje, maar het antwoord is lastig. Geschiedenis herhaalt zich nooit, zegt de één. Jawel, zegt de ander, maar de tweede keer als farce.
Op slechte beelden van bewakingscamera’s zien we de moord op Boris Nemtsov, met een raadselachtige choreografie, sneeuwschuiver, voorbijgangers, vriendin in paniek, elf minuten tot de politie komt, de burcht van het Kremlin op de achtergrond.
Het is allemaal niets bijzonders in het keizerrijk van leugens, waar niet argumenten, maar kompromat wapens zijn om politieke tegenstellingen op te lossen. En, als het niet anders kan: kogels.
Het lijkt geen toeval. Waarom is het regime nerveus? De reactie is fel: duizenden gaan de straat op, gewapend met nationale vlaggen; leuze, “Een Rusland zonder Poetin”. Maar tegen Poetin is wel vaker gedemonstreerd: welke worm in zijn stoelpoten zien we niet? Zijn het de sancties, de kwijnende economie? Aan Poetins populariteit bij de Russen lijkt het niet te liggen.
Oranjerevolutie
In mijn archief vind ik een stuk van precies tien jaar geleden, over de Oranjerevolutie in Oekraïne, van Timothy Garton Ash en Timothy Snyder, historici met Oost-Europa als specialisme.
Ik herlees het verhaal: wat leert de geschiedenis? President Koetsjma was in problemen geraakt, door zijn corruptie en de affaire rond de moord op Gongadze en werd in de verkiezingen en op het plein in Kiev bestreden door het tandem Joesjenko/Timosjenko en door Janoekowitsj. Het stuk bevat alle ingrediënten van vandaag, uitgezonderd de MH-17, die een nieuw element is. De hoofdrollen hebben andere acteurs gekregen, met uitzondering van Poetin, die een oude gelijkluidende rol speelt. Maar de dramaturgie toont verrassende overeenkomsten.