De christelijke Ramadan

Vandaag – Aswoensdag – begint de Vasten, de periode voorafgaand aan Pasen waarin christenen geacht worden soberder door het leven te gaan. In de katholieke traditie waren er vroeger allerlei regels voor die Vastentijd: maar één volle maaltijd per dag en de eerste en één na laatste dag van de Vasten waren (en zijn trouwens nog steeds) ’onthoudingsdagen’. Dat heeft niks met sex te maken, wat dat betreft verschilt de Vasten behoorlijk van de Ramadan. Het houdt in dat je geen vlees eet. Oudere katholieken willen nog wel eens verhalen over het ‘vastentrommeltje’, waarin gedurende de Vasten alle snoep verdween, om pas met en na Pasen te worden opgegeten. Maar dat is nooit een regel geweest, dat was folklore.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Haha, die gereformeerden toch

Fuck onthouding (Foto: Flickr/ewedistrict)

Ik stuitte op een interessante enquête onder gereformeerden, waaruit blijkt dat 79% vindt dat voorbehoedsmiddelen niet alleen gebruikt mogen worden als daar medisch gezien een reden voor is. Oftewel, onze gereformeerde medemens treedt het tijdperk van de anticonceptie binnen. Welkom en veel plezier!

Het hilarische aan het onderzoek is echter hoe de gereformeerde ‘intelligentsia’ met dit gegeven omgaan. Een huisarts zegt dat de gereformeerden het hoogstwaarschijnlijk niet zien als anticonceptie, maar als het invoeren van een ‘rustpauze’ tussen twee zwangerschappen: “In beide gevallen ben je regelend bezig, om een volgende zwangerschap uit te stellen. Het principiële verschil wordt bepaald door de motivatie erachter.”

Aha, right. Men laat hierover ook een dominee aan het woord: “[periodieke onthouding is] de meest aangewezen weg om een rustperiode tussen zwangerschappen te creëren, maar er zijn situaties waarin dit middel niet de oplossing is.”

“Er zijn situaties waarin dit middel niet de oplossing is?” Kan meneer de dominee ons misschien uitleggen in welke situaties periodieke onthouding niet de oplossing is?

Of zegt hij dat liever niet, aangezien we het dan hebben over strafbare feiten?

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.