De GC Bluf!-bespreking (1)

De afgelopen weken is er zeer veel aandacht geweest voor de advertentie die in 1986 in de Volkskrant werd geplaatst namens 188 (en niet 178, zoals de advertentie zelf beweert) personen en organisaties die het blad Bluf! een hart onder de riem staken. Men dreigde toen namelijk de uitgever van het blad aan te pakken, om zo de schuldigen van de inbraak te vinden. De ondertekenaars vonden dat een aantasting van de persvrijheid. Veel mensen vinden die advertentie nu een grof schandaal en de term 'guilt by association', valt regelmatig. Wat men gemakshalve vergeet is dat het de ondertekenaars helemaal niet ging over de rechtmatigheid dan wel onrechtmatigheid van de daad die de documenten opleverde, maar om de publicatie van de documenten zelf. De boodschap van de advertentie was dan ook niet dat zij inbraken goedkeurden, verre van dat, maar dat zij voor publicatie waren van zulke belangwekkende informatie, en dat de uitgevers en schrijvers van Bluf! niet vastgezet mochten worden om de daders te achterhalen, iets wat de overheid overwoog.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Geen ruimte meer voor oude idealen

, door
Tijger (foto:flickr/belgianchocolate)

De roofdieren hebben bloed geroken, en Duyvendak smaakte naar meer. Hun blik is nu gericht op Minister Cramer, die in 1986 de inbraak in het ministerie van economische zaken “ondersteunde”, door als voorzitter van Milieudefensie een advertentie mede te ondertekenen waarin de inbraak werd ‘opgeëist’.

Cramer zelf heeft de les van Duyvendak goed begrepen. Je sympathie uiten voor een daad die weliswaar onwettig was, maar wel aan het licht bracht dat de toenmalige minister van economische zaken de Kamer had voorgelogen is in het huidige politieke klimaat levensbedreigend.

Ze ontkent dus in alle toonaarden er iets mee te maken te hebben gehad. Ze wist zelfs van niets: “Als ik de advertentie toen had gezien, had ik ervoor gezorgd dat mijn naam goed gespeld was”. Ja natuurlijk, mevrouw Cramer. Met een beetje goede wil kan ik nog geloven dat uw naam er onterecht bijstond, maar dat u er niet van op de hoogte was? Tegenwoordig kan je daar misschien nog mee wegkomen, wie leest er immers nog een krant, maar ruim 20 jaar geleden werd dat stuk dode boom nog verslonden.

Een leugentje dus, voor eigen bestwil. Want de nieuwe politiek correcten, aangevoerd door GeenStijl en De Telegraaf, staan al klaar om de eerste steen te werpen.

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Mededeling

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.