Koning Willem I zou wel raad weten met de negatieve uitslag van een referendum, memoreert Bert van den Braak. Het komt aan op interpreterend rekenen (en een beetje lijmen). Na het 'nee' in het raadgevend referendum staat het kabinet voor de vraag: hoe nu verder? Misschien kan de geschiedenis behulpzaam zijn. In 1815 paste koning Willem I de zogenoemde Hollandse Rekenkunde toe om alsnog een meerderheid voor zijn nieuwe Grondwet te krijgen. In de Zuidelijke Nederlanden was dat ontwerp afgewezen. Soms wordt gedacht dat de truc die de koning toepaste, ging over het optellen van de thuisblijvers bij de voorstanders, maar zo simpel was het niet. Het ging om meer dan dat. Willem I richtte zijn pijlen vooral op de tegenstemmers, die dat in zijn ogen op onjuiste gronden hadden gedaan.
“Ik ben totaal totaal totaal tegen die referenda”
Het hoge woord is eruit. Mark Rutte is tegen referenda over multilaterale verdragen. De premier ging nog niet zo ver dat hij aankondigde de uitslag van het Oekraïne referendum aan zijn laars te lappen, maar zijn uitspraak mag vast wel als een eerste hint in die richting beschouwd worden.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Nou mensen, nog 24 uur en dan is het nationale gezelschapsspel referendumpje ook weer geweest. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik erger me inmiddels meer aan de linkse dan de rechtse tegenstanders van het associatieverdrag. De laatsten zijn eerlijk: de Oekraïne kan ons niet bommen, we willen gewoon een rel schoppen. In bepaalde linkse kringen meent men campagne te moeten voeren met als argument dat ons nee ook beter is voor de Oekraïne zelf.
Hallo, mogen ze dat zelf bepalen, ja? Het zal wel een traditionele socialistische bevoogdingsreflex zijn of zo, maar wij zouden toch raar staan op te kijken wanneer Nederland buiten een verdrag gehouden wordt omdat de Belgen vinden dat we te dom zijn om de consequenties ervan te doorzien. Vooral omdat we dan ook wel weten wat er eigenlijk aan de hand is: die Belgen willen de fokking Hollanders pootje lichten. Dat is de inzet vandaag. Stem vooral tegen, als je wilt, maar laat die messiaspretenties alsjeblieft achterwege.
Verspilling en corruptie teisteren de energiesector in Oekraïne. Mede dankzij het Samenwerkingsverdrag met de Europese Unie worden de misstanden nu aangepakt.
De meeste woningen in Oekraïne zijn aangesloten op stadsverwarming, een erfenis uit de Sovjettijd. Grote buizen vervoeren de warmte van energiecentrales naar de huizenblokken. Zowel de buizen als de huizen zijn slecht geïsoleerd. Bij gebrek aan een thermostaat kunnen bewoners de temperatuur in hun appartement niet regelen – behalve door het raam open te zetten.
Tot voor kort was er voor energiebedrijven geen enkele prikkel om warmteverspilling tegen te gaan. Dankzij forse subsidies van de overheid konden zij de energietarieven voor huishoudens laag houden. Dat kwam neer op een herverdeling van arm naar rijk, want degenen met de grootste woning profiteerden het meest van de goedkope warmte. Vaak incasseerden de energiebedrijven ook subsidie voor energie die zij niet leverden aan huishoudens, maar lieten weglekken uit het netwerk of clandestien verkochten aan de industrie. Functionarissen en fabriekseigenaren vulden zo hun zakken.
Verspilling en corruptie hebben ertoe geleid dat Oekraïne voor elke euro die het verdient driemaal zoveel energie nodig heeft als het gemiddelde EU-land. Het land is een grootverbruiker van Russisch gas. De rekening is steeds moeilijker op te brengen. Sinds de Maidanrevolutie past Rusland een dubbele verwurging toe op Oekraïne. Terwijl de economie van het land zwaar te lijden heeft onder Poetins annexatie van de Krim en zijn oorlogsstokerij in Oost-Oekraïne, heeft Gazprom de gasprijs voor Oekraïne sterk verhoogd. De regering in Kiev rest geen andere keuze dan de energiesector op de schop te nemen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Putin has spent years courting the European far left and far right. For years too, conventional opinion has regarded his alliance-building as another sideshow. (…)
Putin was smarter. He understood what conventional wisdom never grasps: today’s fringe becomes tomorrow’s mainstream. Putin has welcomed his admirers from the European left and pumped money into Marine Le Pen’s Front National in France. His investment is coming good.
Achter de anti-EU referenda (Oekraïne, Brexit) gaat volgens Guardian-commentator Nick Cohen iets sinisterders schuil: het Kremlin onderhoudt al jaren warme banden met zowel radicaal linkse als populistisch-nationalistisch rechtse bewegingen en partijen, teneinde de EU intern te verzwakken.
Het referendum gaat niet waarover het gaat, meent Peter Kanne, verkiezingsonderzoeker bij I&O Research, en kan daarom slechts tot cynisme leiden: zie je wel, de politiek doet toch wat het doet.
Op 6 april 2016 vindt een raadgevend referendum plaats over de Associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en Oekraïne. Het referendum, een initiatief van GeenPeil en het Forum voor Democratie, komt voort uit onvrede over “de ongebreidelde uitbreidingsdrift van de Europese Unie”.[1] De initiatiefnemers willen met dit referendum “een helder signaal aan Den Haag en Brussel afgeven – én een stukje zeggenschap terug claimen.”[2]
Voorstanders van het instrument referendum zien als belangrijk pluspunt dat burgers zich in het onderwerp gaan verdiepen, dat er publiek debat ontstaat en dat kiezers het laatste woord krijgen over wetten en besluiten. Als argument vóór het instrument referendum wordt ook vaak aangedragen dat politici het zich niet kunnen permitteren om grotere groepen burgers links te laten liggen. Stel dat een meerderheid op 6 april ’tegen’ stemt en dat de 30 procent opkomstdrempel wordt gehaald, krijgen de kiezers dan echt hun “stukje zeggenschap terug”?
Bij dit referendum gaat het op al deze punten mis. Een maand voor het referendum blijkt maar twee procent zijn kennis van de Associatieovereenkomst als ‘goed’ te omschrijven en nog eens twintig procent zegt ‘ongeveer’ te weten wat er in staat. Slechts vijftien procent is van plan zich de komende weken (meer) in het verdrag te verdiepen, maar dit zijn vooral de hoger opgeleiden die zich al enigszins in de inhoud verdiept hebben. De meeste kiezers moeten het dus vooral hebben van de vertaling van journalisten en politieke vertegenwoordigers.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Onderzoeksbureau Ipsos, dat via politieke enquêtes peilt welke politieke keuzes diverse segmenten van de Nederlandse bevolking prefereren, ging eens na wat deelnemers en mijders van het referendum over het handelsassociatieverdrag met Oekraïne zoal hadden gestemd bij de laatste Tweede Kamerverkiezingen.
En wat blijkt? VVD-kiezers zijn zo eurosceptisch als PVV-stemmers (2 op de 3 stemde tegen ratificatie van het verdrag) en GroenLinkserts bestaan vooral uit naïeve, maar nuttige idioten (maar liefst 62% is gaan stemmen, waarvan de overgrote meerderheid ‘Ja’, waarmee ze dus precies het tegendeel bereikten van wat ze beoogden).
The Dutch government itself never joined the campaign. In Amsterdam a month before the vote, I met Dutch officials who seemed openly afraid of the far-right media. They didn’t want to be denounced, or mocked in the tabloids, or shouted at by thugs in the street. The government’s majority is small, I was told. Sure there are lies being told, they said, but we don’t want to take the risk of correcting them.
The arguments brought forward by GeenPeil in fact demonstrate that they want Ukraine to remain a corrupt and poorly governed nation. To willingly want a neighbouring country to remain corrupt is, quite frankly, a policy bordering on the absurd.
Sijbren de Jong, energieanalist voor het Haagse Centrum voor Strategische Studies en lector geo-economie aan de universiteit Leiden, fileert enkele van de voornaamste argumenten van het kamp dat ‘Nee’ zegt tegen een handelsassociatieverdrag van de EU met de Oekraïne.
Een flink aantal mensen boycot om principiële of strategische redenen het referendum over het handelsassociatieverdrag tussen de EU en Oekraïne.
Maar is dat wel zo’n verstandige strategie? Uitgaande van een opkomstpercentage van 35% (stemmers, die nu in peilingen aangeven serieus te overwegen te gaan stemmen), rekent politicoloog Kristof Jacobs voor dat meer dan een derde van de Ja-stemmers thuis moet blijven, wil men in de tactiek slagen om onder de opkomstdrempel van 30% uit te komen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
