Dit is een gastbijdrage van Ingo Piepers. Hij is militair deskundige en heeft de wetmatige onvermijdelijkheid van het ontstaan van (grote) oorlogen bestudeerd. Met enige regelmaat laat hij op Sargasso zijn licht schijnen op internationale militaire conflicten en/of ontwikkelingen. -- Update: Ingo is inmiddels associated blogger. Daarom staat dit stuk nu onder zijn eigen naam -- Ik werd vandaag 'getroffen' door een foto van de secretaris-generaal van de NAVO - onze eigen Jaap - op bezoek in Georgië. Handen in de zak, grimmig en vastberaden kijkend. Hij deed mij aan Rumsfeld denken. En dat is geen compliment. Zo ken ik hem namelijk niet. Voor alle duidelijkheid: ik ken hem ook niet, maar tot op heden maakte hij op mij een andere indruk, dat is wat ik bedoel. Deze foto riep bij mij de vraag op in hoeverre je als - bijvoorbeeld - secretaris-generaal van de NAVO nog in staat bent om onafhankelijk te denken en te handelen. Kan dat nog wel? Of wordt denken en handelen dan bepaald door de funtie die moet worden vervuld. Met andere woorden door de organisatiebelangen die moeten worden nagestreefd. De vraag stellen is - zeker in het geval van Jaap - ook de vraag beantwoorden. Ik denk (volgens mij onafhankelijk) dat de denkruimte van Jaap (en niet zo zeer van de secrtetaris-generaal van de NAVO, want die staat vast) wordt beperkt door de rol die hij geacht wordt te vervullen (leiders - in tegenstelling tot managers - willen daar nog wel eens van afwijken). En dat is verontrustend, want dat betekent niet veel goeds. De NAVO is een belangrijke aanjager geworden van een nogal verontrustende grootmachtdynamiek die in toenemende mate de kop op steekt. De NAVO - bij monde van de Hoop Scheffer - doet namelijk nogal krasse uitspraken.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
De ontwikkelingen in Oost-Europa zitten nog steeds in een stormachtige fase. Vandaag heeft het Russische parlement president Medvedev ‘de opdracht gegeven’ om Zuid-Ossetië en Abchazië te erkennen als onafhankelijk staten. Nog maar een paar dagen geleden schonken de Amerikanen en Polen Georgische wijn om hun besluit over het raketschild te beklinken en beschuldigde de Oekraïnse president Viktor Joesjtsjenko zijn premier Joelia Timosjenko van hoogverraad. De ‘witte maagd’ Timosjenko zou te veel op de hand van Rusland zijn in de hoop dat ze met hulp van Moskou in 2010 tot president wordt gekozen. Vandaag op de 17e verjaardag van de onafhankelijkheid van Oekraïne riep president Viktor Joesjtsjenko op om haast te maken met het NAVO-lidmaatschap, hij verwees hierbij naar de situatie in Georgië. De Georgische president Saakasjvili waarschuwde al eerder dat Oekraïne het volgende doelwit van Moskou wordt: inzet is Sebastopol de strategische zeehaven op de Krim. Er gaan geruchten dat Moskou paspoorten rondstrooit onder de meerderheid van etnische Russen op de Krim zoals ze dat eerder deden in Zuid-Ossetië, l’histoire se répéte?
Het is duidelijk dat er in hoog tempo belangrijke beslissingen worden gemaakt en de oude Sovjet-staten snel keuzes maken over aan welke zijde zij willen staan in een mogelijk nieuwe Koude Oorlog. Laat Oekraïne profiteren van uw Wisdom of Crowds, we gaan polen pollen:
Het conflict in Georgië is nog steeds gaande (hoewel net het bericht binnenkomt dat Rusland aangeeft de activiteiten te staken). Het is op afstand moeilijk goed zicht te krijgen op de situatie. Het lukt me dan ook niet om een sluitende analyse en update te geven. Wel voorzie ik eenieder graag van de nodige bronnen en linkjes waar relevante informatie te vinden is. Allereerst nog wat over het ontstaan van de het conflict. De consensus is nu wel dat Georgië met haar aanval op Zuid-Ossetië de aanleiding heeft gegeven voor het huidige conflict. De situatie is echter wat minder zwart-wit wanneer er naar de dagen voor 7 augustus gekeken wordt. Er waren al enige tijd provocaties vanaf het grondgebied van Zuid-Ossetië. En ook de Russen hebben daar mogelijk een actieve rol in gespeeld. Blijft dat Georgië ondanks waarschuwingen toch het conflict op een hoger niveau heeft gebracht.
Aan de kant van Georgië speelt mee dat de situatie in het land zelf economisch niet zo rooskleurig is en dat Saakashvili misschien weg zocht om het land achter hem te verenigen.
Aan de kant van Rusland speelt mee dat ze niet gelukkig zijn met het aansturen op het Navo-lidmaatschap van Georgië door de VS. De aanwezigheid van militaire adviseurs uit de VS (die overigens het conflict niet zagen aankomen) gaf de pro-actieve houding goed aan.
Verder is er natuurlijk het meten met twee maten dat hun steekt. Waar in het voormalige Joegoslavië het westen het opbreken in onafhankelijke staatjes steunde, zou Rusland dat niet mogen doen in de Kaukasus?
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
VVD gebruikt de zomernieuwsluwte om zich stevig te profileren als oppositiepartij. Dit keer is het doelwit Minister Cramer (VROM). In een persbericht laat de VVD weten dat ze het een schande vindt dat Cramer de opdracht van de kamer Nimby-procedure voor de kap van de bossen bij Schinveld te stoppen nog niet heeft uitgevoerd. Dat is op zich natuurlijk ook wel een kwalijke zaak (al is het grootste deel van het bos reeds gekapt), maar de VVD heeft in deze wel heel veel boter op haar hoofd.
Het was hun minister Dekker (VROM) die indertijd de Nimby oplegde aan Onderbanken, op verzoek van defensieminister Kamp (jawel, ook VVD) en met steun van de fractie. Toen was het argument dat het belang van de Navo en de staatsveiligheid boven dat van de burgers ging. Nu de VVD niet meer mee hoeft te spelen in de internationale politiek zijn ze dat ineens vergeten en komen ze na een rapport over de toch hoger dan verwachte geluidsoverlast ineens op voor die “arme” burgers. Dat is makkelijk scoren.
Wij zijn een fijn land. Wij zijn trots op onze gastvrijheid en we doen er alles aan om het investeerders naar de zin te maken. Een paar weken geleden werden wij uitgenodigd lid van de Navo te worden en we vechten keihard mee tegen het terrorisme. Sinds juni 2006 hebben wij een stabilisatiepact met de EU en we hebben ons netjes gehouden aan alle afspraken. Zo hebben wij goede resultaten bereikt bij het bestrijden van corruptie en georganiseerde misdaad. Wel 95 procent van de bevolking is dol op de EU. We beseffen dat het nog een hele klus zal worden om daadwerkelijk lid te worden, maar we hebben er zin in.
In een advertentie van een halve pagina (helaas niet online) in The Economist van deze week legt Lulzim Basha, de minister van buitenlandse zaken van Albanië, uit waarom zijn land een geloofwaardig nieuw lid van de EU zou zijn. The Economist heeft deze week een special over uitbreiding van de EU. ‘Albania might take a while’, noteert het blad droogjes. De werkelijkheid ligt iets genuanceerder dan wat de minister wil doen geloven.
Landen zetten wel vaker advertenties in The Economist, maar dat is dan om investeerders te lokken of tenders uit te schrijven. Politieke propaganda is vrij uniek in de kolommen van het weekblad voor de nuchtere zakenman. Dus luidt de lezersvraag van vandaag: wat denkt Lulzim Basha hiermee te bereiken?
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.