The Bermuda Tourist Cruises Catch 22
Hoog tijd voor weer wat nieuws uit de Sargasso-zee. Phillip Wells: blogger op Bermuda interviewde de burgemeester van St. George over de teruglopende inkomsten uit de touristenindustrie. Een van de redenen is dat de haven van St. George geen grote moderne cruiseschepen kan ontvangen. Nu nog doen vooral oudere kleine schepen de eilanden aan, terwijl de cruise-sector juist overschakelt op grotere schepen. Grote moderne schepen vervoeren meer passagiers en lozen hun afvalwater niet in zee.
Minder verstoring voor het milieu en meer inkomsten door een stijging van het aantal touristen zou u denken? Nee, minder boten betekent minder havenbelasting en het afvalwater van de kleine oudere boten zorgt juist voor bemesting van het zeegras dat de eilanden op hun plaats houdt (Mystery of the disappearing seagrass- Bermuda Sun). Een dilemma waar ze op Bermuda voorlopig nog niet uit zijn.
Bermuda’s seagrass beds, which help prevent coastal erosion and provide a habitat for local marine life such as turtles and snappers, are already in decline. One of the things currently helping to fertilise them, however, is the sewage from the cruise ships. Lose the ships and the seagrass beds by Fort St. Catherine might be adversely affected. (A Limey in Bermuda)

It would have been easy to miss those tiny flashes of light in the corner of my eye. And it would have been impossible to hear the faraway sound of sporadic clapping over the engine din. A couple miles out, one could not be quite sure what they are. Dolphins? Fish? One look through the binoculars and it is clear these were living things which I have never seen before. They are mobula rays.
Wie Darwin’s Nightmare bekijkt ziet ontluisterende beelden vol geweld, uitbuiting en vernietiging. De documenatire is overweldigend, maar het totaalbeeld is te complex om met één beschuldigende vinger te kunnen wijzen naar de oorzaak van de ellende. Vijftig jaar geleden gooiden koloniale visserij-ambtenaren met alle goede bedoelingen een emmertje jonge nijlbaarsjes in het Victoriameer (overigens tegen het advies van ecologen in). Lang gebeurde er niets, maar toen opeens explodeerde de nijlbaarspopulatie en vrat alle endemische vissoorten op. In de jaren tachtig van de vorige eeuw lagen de gevangen nijlbaarsen nog op straat weg te rotten omdat niemand ze wilden eten. Inmiddels is de lokale bevolking de vis wel gaan eten, maar is ook een lucratieve export naar Europa opgang gekomen. De overgang van een rurale naar een urbane (export-)economie verloopt in het Tanziaanse Mwanza (eufemistisch gezegd) nou niet bepaald soepel. Iedereen speelt zijn of haar eigen rol in dit ecologische en sociale drama en probeert het spreekwoordelijke hoofd boven water te houden. Darwin’s Nightmare vertelt niet alleen het verhaal van hoe visfilets van Afrika naar Europa worden gevlogen, maar ook hoe met diezelfde vliegtuigen wapens Afrika worden binnengevlogen en hoe een visindustrie een samenleving volledig ontwricht.
– Ik wilde eigenlijk niet weer een heel artikel aan de tweedelige soja-documentaire van de Keuringsdienst van Waarde wijden (waarvan vanavond 