"Dit is een situatie waarvan ik dacht dat Europa die niet meer zou meemaken na de Tweede Wereldoorlog" stelt Eurocommissaris Viviane Reding (Justitie en Mensenrechten) vandaag in een persconferentie waarin Brussel de oorlog verklaart aan de Roma-uitzettingen in Frankrijk. Volgens Reding is het Roma-beleid van de Franse regering een schande. Ze reageerde hiermee op een uitgelekte brief waarin de Franse minister van Binnenlandse Zaken stelt dat de ontruimingen van de illegale kampementen in de eerste plaats tegen Roma als groep zijn gericht. Brussel zal binnen twee weken tegen Frankrijk een procedure bij het Europese Hof starten. Groepsstraffen in Europa dat mag niet. Ziet u de paniekogen in de PVV fractiekamer al? Een historisch moment in de Europese geschiedenis. De Europese Unie toont waarom ze is opgericht: "dit nooit meer". Dat Frankrijk als bakermat van de EU nu de toorn van deze Unie opzich heeft gelaten mag très ironique heten. Ter afsluiting nog een fraai beschaafd citaat van de Eurocommissaris in de taal die zich hier zo goed voor leent: "La commission est gardienne des traités, et cela est l'un des fondements de l'Union européenne" (LeMonde). Zo die zit!
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
[qvdd]
“Europa doet nu wel stoer invallen bij kartels die de vrije concurrentie aantasten, maar doet helemaal niets als de mensenrechten worden geschonden. Dat moet veranderen. (…) We zeggen dat het een schande is hoe Turkije omgaat met bepaalde mensenrechten. Maar dat de EU-landen zelf ook allerlei rechten schenden, dat mag kennelijk allemaal.”
Volgens Europarlementariër Sophie in ’t Veld kan Europa zoveel beter. Wat de D66’er betreft mag een aantal EU-landen tijdelijk geschorst worden, omdat die landen iets te soepel omgaan met mensenrechten. Zo gaat het in Letland niet zo goed met homorechten en Tsjechië vindt een vrije pers nog steeds lastig. Italië heeft het niet zo op immigranten uit Afrika en de persvrijheid schijnt er ook niet direct een prioriteit te zijn. Krijgt het Europarlement nu eindelijk tanden?
Vandaag wederom een gastbijdrage van Jan-Albert Hootsen. Het stuk is ook op zijn site te lezen.
De VS zien graag dat de mensenrechtensituatie in Mexico verbetert. Althans, daar lijkt het op. Het Mérdia-initiatief (zie verderop) krijgt alleen volledige doorgang als Mexico de rechtstaat versterkt, dreigt Washington. Edoch, niet alles is wat het lijkt. Onderstaande casus laat ook het andere gezicht van Amerikaanse officials ten opzichte van de mensenrechten zien: die van onverschilligheid en desinteresse.
Afgelopen week sprak ik met Silvia Vazquez Camacho, mensenrechtenadvocate uit Tijuana, en met mensenrechtenactiviste Blanca Mesina. Silvia verdedigt slachtoffers van martelingen door het Mexicaanse leger en Blanca vecht voor de rechten van haar vader, zelf één van die slachtoffers. De beide vrouwen bevinden zich niet meer in Tijuana, want de grond werd ze bijna latterlijk te heet onder de voeten (Lees hier over de achtergronden van de situatie in Tijuana en voor een eerder interview met Silvia).
“Ik werd op een dag ’s avonds klemgereden door onbekenden. Een gemaskerde man duwde een pistool tegen mijn hoofd en vroeg me of ik wilde dat een familielid van me vermoord zou worden. Toen was voor mij de maat vol, ik moest uit Tijuana weg,”vertelt ze, nog steeds zichtbaar nerveus, ook al gebeurde één en ander al maanden geleden. Silvia kreeg op haar beurt te maken met een molotov-cocktail die naar het huis van haar ouders werd gegooid. Een heel scala aan bedreigingen en intimidaties en een totaal gebrek aan bescherming door de lokale autoriteiten waren hun deel.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Vorige week werd een lezing van de Nederlandse schrijver Benno Barnard in Antwerpen verstoord. Vandaag staat in de Volkskrant een beknopte versie van deze lezing en dinsdag op zijn eigen blog de door hemzelf geselecteerde fragmenten. Een integrale versie van de tekst kon ik helaas niet vinden, maar ook deze fragmenten leveren genoeg stof tot discussie. Ik vind, als niet-gelovige, dat hij de plank zorgvuldig misslaat.
Voordat ik verder ga wil ik opmerken dat het verstoren van zijn lezing niet door de beugel kan. De discussie is al geweest, maar zeker en juist in het academische discours moet je vrij kunnen zijn je mening te uiten. Bovendien was Barnard juist blij met de verstoring omdat ‘ze hebben bewezen dat mijn kritiek op de islam terecht is’, dus ook in die zin bewijzen de ‘radicale moslims’ (let op het onderscheid met ‘de islam’) zichzelf geen dienst.
Maar wat zegt hij nu in zijn lezing? In de Volkskrant is als titel gekozen ‘Ook zonder God zijn we christelijk’ en op zijn eigen blog heeft hij aangehouden ‘Leve God, weg met Allah’. Een titel die de Volkskrant-redactie klaarblijkelijk enigszins aanstootgevend vond? Ik vind beide titels aanstootgevend, maar persoonlijk de eerste meer. Kennelijk ben ook ik christelijk volgens Barnard. Hij kan me wat eerlijk gezegd.
Rimmer Frissen: student Journalistiek aan de Fontys Hogeschool ging voor het uitwisselingsprogramma Beyond your World van Lokaalmondiaal naar een jeugdgevangenis in Porto Velho, Brazilië. Daar zitten jongeren tussen de 14 en 18 jaar. Zij zitten voor zware misdrijven, zoals gewapende overvallen en moord. Binnen de instelling zijn er nauwelijks activiteiten om te zorgen dat de jongeren kunnen reìntegreren in de maatschappij. Bekijk na de doorklik ook deel 2 en lees meer over het project:
Afgelopen januari ging een groep studenten van de Fontys Hogeschool Journalistiek naar Brazilië. Tijdens het project hebben studenten verschillende verhalen geschreven en gefilmd. Zowel over duurzaamheid als over de cultuur in Brazilië. Op 7 april verschijnt het blad JOIN met een Brazilië-special over deze studiereis. Stijntje Blankendaal, correspondent in Sao Paulo voor dagblad Trouw, heeft de mensen geïnterviewd. De studenten hebben het item gefilmd en gemonteerd.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
“They taught me how to plead guilty. They told me to repeat what they said, and I had to, or I would be beaten.” (Een onterecht van moord beschuldigde Chinees)
Ondanks dat westerse hoogwaardigheidsbekleders regelmatig naar China reizen om de mensenrechten aldaar aan te kaarten, zitten er in China heel veel mensen onterecht in de gevangenis, blijkt maar weer eens. De Chinees Zhao Zuohai (57) werd letterlijk voorgezegd hoe hij schuld moest bekennen aan moord. Zhao werd veroordeeld voor het vermoorden van zijn buurman, kreeg eerst de doodstraf, vervolgens 29 jaar celstraf, maar kwam onlangs vrij omdat hij onschuldig bleek. Schijnheilige Chinese autoriteiten besloten de man echter te compenseren. Als schadeloosstelling voor de slagen met stokken, het afsteken van vuurwerk boven zijn hoofd en het onterecht in de cel zitten ontving de Chinees circa 76.000 euro. En het Chinese rechtssysteem? Daaraan verandert natuurlijk ook na deze zaak geen ene r**t.
