Afgelopen zondag vielen Marokkaanse ordetroepen in de Westelijke Sahara een tentenkamp van demonstrerende Saharanen binnen. In het daarop volgende geweld dat zich ook naar de nabijgelegen stad Laayoun verspreidde vielen elf doden en 732 gewonden onder de Saharanen. De Marokkaanse autoriteiten spreken van vier doden onder de Saharanen en zeggen zelf zes politieagenten te hebben verloren. De onlusten vonden plaats aan de vooravond van onderhandelingen op VN niveau tussen onafhankelijkheidsbeweging Polarisario en de Marokkaanse overheid. De onderhandelingen leverden niks concreets op. Sargasso: een door rechtse krachten verguisd blog waarvan sommige redacteuren zelfs tegen de Israëlische bezetting van de Palestijnse Gebieden zijn, presenteert u 'exclusieve youtube beelden' van het gewelddadige optreden van de Marokkaanse autoriteiten in de Westelijke Sahara na de doorklik:
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De Mexicaanse president Felipe Calderón heeft gehoor gegeven aan internationale druk om militairen meer aansprakelijk te maken voor schendingen van de mensenrechten. Het staatshoofd stuurde eerder deze week een wetsvoorstel, dat voorziet in een aanpassing van de Fuero Militar (= juridische voorziening met betrekking tot militairen) naar het parlement. Hoewel zo’n wetsvoorstel hard nodig is en het voorstel daarom bijzonder welkom is, is er ook kritiek: het zou allemaal niet ver genoeg gaan.
President Calderón nam in 2006, kort na zijn aantreden, de beslissing om tienduizenden militairen het land in te sturen ter bestrijding van de georganiseerde misdaad in Mexico. Vaak wordt gesteld dat die beslissing de aanleiding zou zijn voor de ruim 30.000 slachtoffers tellende drugsoorlog. Dat is een verkeerde voorstelling van zaken: de escalatie begon pas echt in 2008, toen het Sinaloa Kartel brak met hun voormalige bondgenoten in Ciudad Juárez. Toch heeft de inzet van het leger verstrekkende gevolgen gehad. In hun aanpak van de drugskartels gaat het leger soms bruut en meedogenloos te werk: deuren van huizen worden ingetrapt, verdachten zonder proces en juridische vertegenwoordiging vastgezet.
Op grote schaal worden de mensenrechten geschonden: sinds 2006 heeft de Nationale Mensenrechtencommissie (CNDH) meer dan 4000 klachten ontvangen. Marteling, moord en verkrachting worden regelmatig gemeld. Tot nu toe kunnen militairen alleen worden berecht in een militaire rechtbank, achter gesloten deuren.
Buitenlandse druk
Mexico heeft geen goede historie op het gebied van de mensenrechten, maar dat het leger zich dermate te buiten zou gaan aan onwettelijke daden, kwam ook voor veel Mexicanen als een verrassing. Toch geldt het leger geldt nog steeds als een van de meest vertrouwde instituties van het land. Het is dan ook wellicht niet zo verwonderlijk dat de druk om iets aan de mensenrechtensituatie te doen vooral uit het buitenland kwam: het Inter-Amerikaanse Hof van Justitie, de Verenigde Naties en NGO’s als Human Rights Watch.
“Dit is een situatie waarvan ik dacht dat Europa die niet meer zou meemaken na de Tweede Wereldoorlog” stelt Eurocommissaris Viviane Reding (Justitie en Mensenrechten) vandaag in een persconferentie waarin Brussel de oorlog verklaart aan de Roma-uitzettingen in Frankrijk. Volgens Reding is het Roma-beleid van de Franse regering een schande. Ze reageerde hiermee op een uitgelekte brief waarin de Franse minister van Binnenlandse Zaken stelt dat de ontruimingen van de illegale kampementen in de eerste plaats tegen Roma als groep zijn gericht. Brussel zal binnen twee weken tegen Frankrijk een procedure bij het Europese Hof starten. Groepsstraffen in Europa dat mag niet. Ziet u de paniekogen in de PVV fractiekamer al?
Een historisch moment in de Europese geschiedenis. De Europese Unie toont waarom ze is opgericht: “dit nooit meer”. Dat Frankrijk als bakermat van de EU nu de toorn van deze Unie opzich heeft gelaten mag très ironique heten. Ter afsluiting nog een fraai beschaafd citaat van de Eurocommissaris in de taal die zich hier zo goed voor leent: “La commission est gardienne des traités, et cela est l’un des fondements de l’Union européenne” (LeMonde). Zo die zit!
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
[qvdd]
“Europa doet nu wel stoer invallen bij kartels die de vrije concurrentie aantasten, maar doet helemaal niets als de mensenrechten worden geschonden. Dat moet veranderen. (…) We zeggen dat het een schande is hoe Turkije omgaat met bepaalde mensenrechten. Maar dat de EU-landen zelf ook allerlei rechten schenden, dat mag kennelijk allemaal.”
Volgens Europarlementariër Sophie in ’t Veld kan Europa zoveel beter. Wat de D66’er betreft mag een aantal EU-landen tijdelijk geschorst worden, omdat die landen iets te soepel omgaan met mensenrechten. Zo gaat het in Letland niet zo goed met homorechten en Tsjechië vindt een vrije pers nog steeds lastig. Italië heeft het niet zo op immigranten uit Afrika en de persvrijheid schijnt er ook niet direct een prioriteit te zijn. Krijgt het Europarlement nu eindelijk tanden?
Vandaag wederom een gastbijdrage van Jan-Albert Hootsen. Het stuk is ook op zijn site te lezen.
De VS zien graag dat de mensenrechtensituatie in Mexico verbetert. Althans, daar lijkt het op. Het Mérdia-initiatief (zie verderop) krijgt alleen volledige doorgang als Mexico de rechtstaat versterkt, dreigt Washington. Edoch, niet alles is wat het lijkt. Onderstaande casus laat ook het andere gezicht van Amerikaanse officials ten opzichte van de mensenrechten zien: die van onverschilligheid en desinteresse.
Afgelopen week sprak ik met Silvia Vazquez Camacho, mensenrechtenadvocate uit Tijuana, en met mensenrechtenactiviste Blanca Mesina. Silvia verdedigt slachtoffers van martelingen door het Mexicaanse leger en Blanca vecht voor de rechten van haar vader, zelf één van die slachtoffers. De beide vrouwen bevinden zich niet meer in Tijuana, want de grond werd ze bijna latterlijk te heet onder de voeten (Lees hier over de achtergronden van de situatie in Tijuana en voor een eerder interview met Silvia).
“Ik werd op een dag ’s avonds klemgereden door onbekenden. Een gemaskerde man duwde een pistool tegen mijn hoofd en vroeg me of ik wilde dat een familielid van me vermoord zou worden. Toen was voor mij de maat vol, ik moest uit Tijuana weg,”vertelt ze, nog steeds zichtbaar nerveus, ook al gebeurde één en ander al maanden geleden. Silvia kreeg op haar beurt te maken met een molotov-cocktail die naar het huis van haar ouders werd gegooid. Een heel scala aan bedreigingen en intimidaties en een totaal gebrek aan bescherming door de lokale autoriteiten waren hun deel.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“They taught me how to plead guilty. They told me to repeat what they said, and I had to, or I would be beaten.” (Een onterecht van moord beschuldigde Chinees)
Ondanks dat westerse hoogwaardigheidsbekleders regelmatig naar China reizen om de mensenrechten aldaar aan te kaarten, zitten er in China heel veel mensen onterecht in de gevangenis, blijkt maar weer eens. De Chinees Zhao Zuohai (57) werd letterlijk voorgezegd hoe hij schuld moest bekennen aan moord. Zhao werd veroordeeld voor het vermoorden van zijn buurman, kreeg eerst de doodstraf, vervolgens 29 jaar celstraf, maar kwam onlangs vrij omdat hij onschuldig bleek. Schijnheilige Chinese autoriteiten besloten de man echter te compenseren. Als schadeloosstelling voor de slagen met stokken, het afsteken van vuurwerk boven zijn hoofd en het onterecht in de cel zitten ontving de Chinees circa 76.000 euro. En het Chinese rechtssysteem? Daaraan verandert natuurlijk ook na deze zaak geen ene r**t.
