De onvolprezen Tom Cochez van de dito Belgische website apache.be, heeft een indringend stuk geschreven omtrent taal - en hoe een morzel als Vlaanderen denkt er ideologisch mee denkt om te moeten gaan. Hij zet de illusie dat je een volk volgens taal kan afbakenen fijntjes op de helling. Voor mij is het teken van ontwikkeling net het feit dat je in een land terecht komt en aan de terrastafeltjes alle talen door elkaar hoort. Een mens is toch dat inventieve hersendier, dat altijd wel z'n weg zal zoeken en vinden, taal van de morzel sprekend of niet? Tot spijt van wie het benijdt, maar op kale hoogvlakten, hetzij in Patagonië of tegen de Matterhorn - dààr is taal niet ontstaan. Wel in de modder van stedelijke Babylons, waar meningen en kleuren oneindig met elkaar in contact komen. Survival of the wittiest, and smartest. Wat zou ik er niet voor geven om rond te lopen in het Amsterdam van 1640, waar alle Joden van Europa, alle geloofsgezindten terecht konden in een machtige smeltkroes van belangen, tegenstrijdigheden, maar ultiem: samenwerkingen.
De krantenkoppen van maandagochtend [via], nadat een suïcidale jongeman met een automatisch wapen willekeurig mensen neerschoot in een winkelcentrum in Alphen a/d Rijn. Klik voor (iets) groter, zoek de verschillen, de open deuren staan klaar.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Hello hello… IS EVERYBODY HAPPY???!! I can’t hear you??!!
I SAY …IS EVERYBODY HAPPY??!!!
Als u op bovenstaande vraag niet bevestigend kunt antwoorden dan zit u waarschijnlijk in een van uw 18 ongelukkige jaren, ervan uitgaande dat u een man bent. Vrouwen beschikken over maar liefst 22,3 ongelukkige jaren. Tenminste dat denk ik uw eigenste drs. met simpele burgerwetenschap te kunnen concluderen uit de Happy Life Years Index. Volgens deze Happy Life Years Index hebben Nederlanders immers gemiddeld 60 gelukkige levensjaren, trek die nu af van de gemiddelde levensverwachting en je houdt de ongelukkige jaren over, toch? Of deze redering daadwerkelijk klopt kan prof.dr. Ruut Veenhoven, die deze index aan de Erasmus Universiteit ontwikkelde, ongetwijfeld vertellen. Maar voor een telefoontje aan prof.dr. Ruut hebben wij burgerjournalisten (net als de professionals) geen tijd én veel leuker is het nog om via Wisdom of the Krauts ongenadig op je kop te krijgen voor onzorgvuldige berichtgeving! Scherpslijpers, zuurpruimen en muggenzifters: the floor is yours…
Verder blijkt uit de index dat Nederland met haar 12e positie op de wereldranglijst het gelukkig goed doet. Maar Costa Rica (66,7), IJsland (66,4), Denemarken (65) en Zwitserland (65) zijn gelukkiger. In het geval van Costa Rica en IJsland wordt gelijk bewezen: geld maakt niet gelukkig. Het interactieve wereldkaartje laat in een oogopslag zien waar men het gelukkigst is. In Azië lijkt religie niet onderscheidend te zijn voor het aantal gelukkige levensjaren? Allah, Boedha of Confucius het maakt voor uw geluk kein Flauss aus… Echt ongelukkig zijn ze -hoe verrassend- in Afrika: Zimbabwanen en Burundezen kennen respectievelijk slechts 12,5 en 14,0 gelukkige jaren. Schitterend door afwezigheid in het onderzoek van prof.dr. Ruut is Bhutan, het land met nota bene een serieus Bruto Nationaal Geluk. Minder gelukkig zo’n misser…
“If we couldn’t die, then my crazed brain reasoned, I could pretend to die. After all, I wouldn’t be the first man to kill himself because of financial pressures. The only difference in this case was that it would look like an accident. A suicide would be useless – the insurance company wouldn’t pay out.” (Independent)
In het Darwin-jaar lukt het John Darwin nadat hij de cel indraaide omdat hij zichzelf een fake Darwin Award bezorgde, met als doel zijn eigen levensverzekeringspremie op te strijken, om weer een overlevingstruc uit te halen: hij smokkelt zijn memoires de cel uit om met de publicatie nogmaals te cashen!
In het begin van dit millennium ging John Darwin gebukt onder schulden, zo erg dat hij aan zelfmoord dacht. Maar bij zelfmoord zou de verzekering niks uitkeren aan zijn vrouw Anne. Toen bedacht hij het lumineuze idee om zijn dood in scène te zetten, hij vertrok met zijn kano de Noordzee op ‘om nooit meer terug te komen’. Anne en hij genoten vervolgens een paar jaar van een nieuw leven in Panama totdat hij terug ging naar Groot-Brittannië en geheugenverlies veinsde. Door een foto op het internet van hem in zijn tropische toevluchtsoord liep hij uiteindelijk tegen de lamp. Maar nu is hij de powers that be weer te slim af en gaat hij (opnieuw) cashen met zijn bizarre verhaal: ‘The Canoe Man Panama & Back’ zo wordt de naam van zijn boek.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Civil journalism gone wrong. Een winkelcentrum in Miami donderdagmiddag: een verwarde vrouw overgiet zich met benzine en steekt zichzelf in brand. Tientallen omstanders zien het gebeuren, hun primaire reactie: foto’s maken. In plaats van een brandblusser te zoeken, het vuur te doven met een stuk textiel óf op z’n minst 911 te bellen grijpt de meerderheid naar zijn of haar mobieltje?!
Volgens de deskundoloog in de nieuwsreportage cremeren creëren de fotograferende burgers met hun handeling een filter tussen zichzelf en wat ze zien gebeuren, zo wordt het gruwelijke wat ze zien virtueel en hoeven ze dus niet in te grijpen. Is dit Sociaal Onthechten 2.0? Uiteraard is dit gedrag het resultaat van onze verdorven maatschappij vol nieuws, videogames en films zo wordt gesteld in de reportage. “In een provinciestadje was dit allemaal heel anders verlopen” aldus een intrigerende insinuatie van de (plattelands?) deskundoloog.
Zal dit het toppunt van waanzinnigheid zijn? Nee natuurlijk niet! Ik verwacht dat het volgend lichtend middelpunt van de burgerjournalistiek zélf foto’s maakt van de mensen die hem/haar fotograferen. Al was het maar voor het Droste effect op Flickr! Wat zeg ik? Onderwijl twitterend, toeschouwers zullen zich ra(n)zend snel aanmelden als followers. Waarom niet?
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Vrijdagmiddag, tijd om even te ontspannen en onbekommerd te lachen.
Het recht van een eigen domeinnaam is wat ons bindt!
Volg ons op het pad naar een persoonlijke en kleurrijke samenleving.
www.eigendomeineerst.nl
Reaguurplek zomerpoll niet meer topless zonnen
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.