Nederlands onderwijs zuigt op twee manieren. Enerzijds brengt ze middelmatige scholieren voort. Heel beroerd voor de slag tussen de kenniseconomieën. Maar daar bovenop brengt ze ook nog eens domme journalisten/redacteuren voort. Leest u even mee? De Nederlandse scholier Wouter Berkelmans uit Amstelveen is derde geworden bij de Internationale Wiskunde Olympiade in Vietnam. Aan de wedstrijd deden 520 leerlingen uit 93 landen mee. In 2011 is de Olympiade in Nederland. Goed zeg, zo'n derde plaats van de 520 leerlingen. Nederland stelt nog steeds wat voor zou je zeggen. Tijdens de Internationale Wiskunde Olympiade heeft de 18-jarige scholier Wouter Zomervrucht uit Dordrecht een bronzen medaille gewonnen. Ja, logisch, derde plaats is brons. Maar hoezo een bronzen medaille en niet de bronzen medaille? We gingen maar weer eens graven.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Zo kopt het Iraanse ‘Press TV’, in het kielsog van een klein Russisch-Amerikaans conflict. Qua dramatiek kunnen de Russen er ook wat van; want ‘the USA deserves better’. Het conflict loopt tussen de redactie van ‘Foreign Affairs’ en Sergey Lavrov, de Russische Minister van Buitenlandse Zaken. Lavrov schreef op eigen verzoek een stuk voor ‘Foreign Affairs’, maar kan zich niet vinden in de redactionele correcties, en metname het toevoegen van een subtitel. Volgens BuZa in Moskou moest 40 procent van het artikel onder censuur, en dat doet denken aan de ‘ergste aspecten van de Sovjet-censuur’.
Foreign Affairs legt op haar website uit dat er slechts sprake was van een ‘normal editing process’. In een interview met RFE/RL legt redacteur James Hoge zijn kant van het verhaal uit.
Hier de ‘gesaneerde tekst’ volgens Lavrov. In het Juli-Augustus nummer van ‘Russia in Global Affairs’ komt de niet-gecensureerde versie te staan. Het gaat echt interessant worden wanneer ‘Foreign Affairs’ ook de vuile was buiten gaat hangen.
Lees zelf de laatste Executive Order van Bush voordat hij onder het mes ging.
Ik kan het niet anders lezen als: De conventie van Geneve is in zoverre van toepassing daar waar het overeenkomt met de net iets soepelere richtlijnen die we zelf de afgelopen jaren hebben opgesteld.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De Duitsers hadden er genoeg van. Weer een dopinggeval in de Tour de France. Ze besloten niet meer live uit te zenden.
De Nederlandse publieke omroep vindt juist dat ze door moeten gaan en hiervan verslag moeten doen.
Maar is dit allemaal wel zo journalistiek en eerlijk? De Tour krijgt gedurende drie weken maximale aandacht. Op radio en TV moet het gewone nieuws zelfs wijken. Deze aandacht krijgen sporten als voetbal regelmatig en tennis vaak. Maar de rest van de sporten lukt dit niet. Dus is er überhaupt wel sprake van een journalistieke balans?
En is het verantwoord om met publiek geld een sport te ondersteunen waarin willens en wetens nog steeds doping gebruikt wordt? Hoor je die niet gewoon in de ban te doen en pas weer aandacht te schenken als ze clean zijn? Is het trouwens eigenlijk sowieso niet raar dat we publiek geld stoppen in iets dat feitelijk een grote commercial is? Dat we dus met publiek geld de reclame-uitingen van bedrijven sponsoren? Eigenlijk zouden die moeten betalen aan de publieke omroep voor het willen uitzenden.
Hebben de Duitsers een punt of niet?
(En nog een linkje voor als u vandaag nog niet gelachen heeft)
Opschudding in Guangdong. Het razend populaire boegbeeld van Guangzhou TV, meneer Chen Yang, is verdwenen (Bablefish). De scherpgebekte anchorman van G4 besprak ’s avonds het nieuws in een soort column. Bijna geen eigen materiaal, maar een verzameling van artikelen uit verschillende kranten. Hij vatte deze per onderwerp kort samen en zo probeerde hij toch een wat vollediger beeld voor de kijkers te verzamelen, dan ze zelf uit één, door de censors gesnoeide, krant hadden kunnen vernemen. Natuurlijk botste hij vaak met de autoriteiten en verscheen hij weer een poosje niet op de tv. Nu is hij alweer een week spoorloos zonder dat iemand schijnt te weten waar hij is. Misschien op vakantie, maar niemand weet hoe lang en het onafscheidelijke mobieltje wordt niet meer beantwoord.
In z’n laatste uitzending handelde over nieuwe richtlijnen voor ziekhuizen vanaf de centrale overheid. Richtlijnen die direct ingevoerd dienden te worden maar waarbij hij iemand citeerde die verwachtte dat deze minimaal 2 tot 3 jaar voorbereiding zouden vergen. Hij sprak de laatste tijd ook veel, in minder lovende woorden, over de ingestorte brug in Foshan.
Wordt vervolgd?
Update: Nog een column in staatskrant China Daily
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
