Het nieuwe jaar is koud begonnen, en er kan alweer een titel van de Sargasso-linklijst worden afgevoerd. :)=esc heeft definitief de deuren gesloten. Het unieke weblog werd al ongeveer sinds de geboorte van nederlandse weblogscene, op unieke wijze volgelinkt door respectievelijk Kuifje, Het Broertje en Zusje van Francisco en Elel, de diverse verschijningsvormen van Laurens Lammers. Al die jaren Esc deed bij velen dagelijks de vraag opborrelen: wat léést die gozer in godsnaam? Een volwaardig weblogsysteem zat er nooit in. Esc werd gepubliceerd op een homepage bij de Digitale Stad en Tiscali. Een gelukje: in zijn prioriteitenlijstje stond Sargasso inmiddels iets hoger. Elel zal zijn spaarzame tijd blijven gebruiken om dit weblog te voorzien van de broodnodige inkijkjes in de alternatieve realiteiten van de internots.
Gevalletje pijnlijke waarheid verzachten
Origineel rapport:
De Volkskrant:
(Alhier eerder)
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
In de Verenigde Staten is een soort proxy oorlog gaande. Een groep conservatieven zien overal spoken opduiken en denken dat men massaal een oorlog tegen Kerst aan het voeren is. Hun probleem, fijn daar houden, niet op letten.
Helaas, de Volkskrant heeft, in een poging de prijs voor meest stupide column van het jaar te winnen, een idioot stukje uit the New York Post over deze zogenaamde oorlog. De New York Post is ongeveer het equivalent van de Telegraaf als stadskrant.
De idioterie in het stuk is nauwelijks samen te vatten. Het gehele stuk zou als quote kunnen dienen. Maar kort samengevat komt het er hier op neer. Klimaatveranderinggelovers zeggen dat mensen de oorzaak zijn, dat nieuwe kinderen dus niet gewenst zijn, dat het Kerstfeest over geboorte gaat en dat Kerst dus eigenlijk verboden zou moeten worden.
Anti-Kerstsisme houdt ook in dat het beter zou zijn als de mensheid zou uitsterven.
….
Over een jaar of twee zullen de eco-professoren voorstellen om Kerststallen te verbieden omdat ze het slechte voorbeeld geven.
Ik hoop van ganser harte dat de redacteur van de Volkskrant die verantwoordelijk is voor de plaatsing van dit stukje de Kerst gebruikt om eens goed na te denken over zijn eigen functioneren. En de hoofdredacteur dan ook maar gelijk.
Ja hoor, elke keer een overtreffende trap. Deze keer is zij politicus van het jaar. Volgende keer zal zij de verkiezingen wel dik winnen met minstens 51% van de stemmen. Nu moet het toch zo langzamerhand ook bij de rest van Nederland gaan dagen. Rita is niet echt. Rita is een actrice. In een gigantische politieke realitysoap. Dat hadden we natuurlijk al veel eerder kunnen ontdekken vanwege het lage realiteitsgehalte van haar belevenissen. Zeg nou zelf, een slogan als “ik ben niet rechts, ik ben niet links, ik ben recht-door-zee” kan toch alleen maar afkomstig zijn uit de koker van Wim T. Schippers.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Maarten dwong me vorige week om het ontwerp voor nieuwe Code voor de Journalistiek te lezen. Met deze zin zijn gelijk al een aantal regels uit die code overtreden. Waarschijnlijk is het nog wel naar de intentie van de Code, maar zeker niet naar de letterlijke regels. En dat is dan ook gelijk de aanleiding voor conclusie dat die Code niet werkt.
Een van de redenen waarom men met een nieuwe Code wil komen, is dat de nieuwe media, internet en burgerjournalistiek het hele journalistieke werkveld in een ander daglicht plaatsen. En men wil graag een Code die met de nieuwe realiteit rekening houdt.
Maar het uitgangspunt is dat er kennelijk een Code nodig is. Journalistiek is niet wettelijk aan strakke regels en papiertjes gebonden zoals dat bijvoorbeeld geldt voor artsen. Iedereen kan zich dus journalist noemen en “nieuws” de wereld in schieten. En de beroepsjournalisten zouden graag zien dat duidelijk is wat het kaf is en wat het koren. Zeggen dat je je houdt aan de Code zal straks de rechtvaardiging zijn om jezelf een “echte” journalist te noemen.
Dat is om meerdere reden kolder. De belangrijkste reden is nog wel dat het vrijwel onmogelijk is om de Code volledige na te leven. Neem bijvoorbeeld de eerste regel:
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Iemand als Witteman zou eigenlijk die Pauw moeten verheffen, maar het gaat eigenlijk omgekeerd, zo’n echte prestigieuze politieke journalist als Witteman zakt af naar het gebabbel en ongeïnteresseerdheid van Pauw.
Hoogleraar politicologie Jos de Beus in gesprek met Maarten van Rossem in Spraakmakers op Het Gesprek, woensdag 21 november (deel 3, 15 minuten 10 seconden). Het hele stuk veel bijzondere uitspraken over de huidige politiek en de rol van de media.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
