Aflevering 3: Recht op immuniteit Wat voorafging: Dian, Troy en Travis zijn inmiddels door alle rondes heen en zijn de drie kandidaten voor de multimediale realityproductie waarvan niemand de naam, het doel en het concept kent. Waarom is Monica er nog niet bij? Vorige keer was ze zo goed als zeker door. Het drietal is op weg naar de Miljonair Fair.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Een wichelroede? De rechter keek vorige week verbaasd naar de eigenaar van een grondonderzoeksbedrijf. Twee werknemers hadden in januari 2006 in Utrecht grondboringen gedaan. Ze maakten geen gebruik van kaarten, maar namen een wichelroede ter hand om de positie van ondergrondse gasleidingen te bepalen. Maar bij de tweede boring ging het fout. Ze raakten een gasleiding en veroorzaakten zo een explosie waarbij een 12-jarig meisje ernstig gewond raakte.
Dat mensen op het voorhoofd wijzen bij het gebruik van een wichelroede is logisch. Maar vreemd genoeg zijn de wichelroedelopers alom vertegenwoordigd in de Nederlandse media. Economen, noemen we ze.
Nou heb ik niets tegen economie an sich. Het kan een nuttige studie zijn om ontwikkelingen in het verleden te duiden. Als een historische discipline, zeg maar. Maar de voorspellende gave van economen is nul. Toch is juist dat de reden dat de Sweder van Wijnbergens van deze wereld voortdurend worden opgevoerd in praatprogramma’s en nieuwsuitzendingen. Ze geven hun ongezouten mening over de hulpmaatregelen die overheden nemen om de crisis te bezweren, of presenteren een feilloos plan om het beter te doen.
En dat terwijl hun staat van dienst in het voorspellen net zo discutabel is als die van een cashende bankdirecteur. Want voordat de hypotheek-bubble uitbarstte was er nauwelijks een econoom te vinden die zich zorgen maakte. En tegenover die doemdenkers stonden minstens twee keer zoveel “wetenschappers” die geloofden dat de bomen tot in de hemel groeiden. De grote meerderheid rook pas stront toen ze er kniediep instonden.
“ONTSNAPT AAN BOMAANSLAG”
“Amsterdam ontsnapt aan aanslag”
Dat waren de openingskoppen in respectievelijk de Telegraaf en de Volkskrant vanochtend.
Verkopen die kranten, moeten de hoofdredacteuren gedacht hebben. Het gaat immers niet zo best in de krantenwereld, dus alles is geoorloofd om meer exemplaren kwijt te raken. Ook het overboord zetten van journalistieke zorgvuldigheid kennelijk.
Wat zijn de feiten? Een anoniem telefoontje uit Brussel, het noemen van een familielid van een van de daders van Madrid en de associatie met de datum 11 maart 2004 (nu dus vijf jaar geleden). Geen explosieven, geen mensen op heterdaad betrapt en geen aanwijzingen van een daadwerkelijke aanslag.
Geen enkele reden dus om die kop te rechtvaardigen.
Verkopen die kranten zou ik dus zeggen, maar dan in zijn geheel aan een of ander louche Engels hedgefund.
En laat Plaskerk het niet in zijn hoofd halen hier subsidie voor beschikbaar te stellen.
Naast dat het jammer is dat dit soort journalistieke fouten gemaakt worden, is er nog iets ernstigers aan de hand. De kop is wat blijft hangen bij veel mensen. Dus, er vanuit gaande dat er verder geen informatie naar buiten komt die van dit geval werkelijk een potentiële aanslag kan maken, blijft er bij veel mensen het gevoel hangen dat er heel veel gevaar is vanuit terroristische hoek in Nederland. En dat het dus gerechtvaardigd is om nog meer wetten en maatregelen te nemen om dit te voorkomen. De volgende aanslagen op onze privacy kunnen dus weer wat makkelijker door de democratie gesluisd worden.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Dit is een gastbijdrage van Thijs Kuipers.
De vraag is of ze het voorzien hadden, Michèl Kagenaar en Suzan Stevens van restaurant ‘In de’n Dillegaard’, al die publiciteit naar aanleiding van hun persbericht woensdagnacht. Hoe dan ook hing het ANP na tien minuten aan de lijn. Daarna ging het snel: AD, nu.nl, de Telegraaf, nrc.next, Elsevier.nl, allemaal berichtten ze over het Limburgse restaurant In de’n Dillegaard. Al kers op de taart mocht chefkok Michèl ook nog eens aanschuiven bij Pauw & Witteman.
De aanleiding: het ‘teruggeven’ hun Michelinster, nog nooit eerder vertoond in Nederland. Dat klopt, maar misschien komt dat ook wel doordat het eigenlijk niet echt kan, het teruggeven van zo’n ster. Want wat is dat eigenlijk? Een vermelding in de gids en een bordje op de gevel. Die vermelding in de gids blijft uiteraard staan, tot in november de nieuwe gids uitkomt. Het bordje is inmiddels van de gevel, maar volgens Suzan Stevens is het niet teruggeven aan Michelin. Echt uit de race zijn ze ook niet. Wordt in het ANP-bericht op nu.nl nog geschreven dat Kagenaar ‘definitief’ van de ster wil afzien, telefonisch laat Stevens weten een nieuwe ster ‘opzich wel’ te willen hebben. “We hebben niks tegen Michelin.”
Wat doet de politiek als men klaagt over hun functioneren? Men start een onderzoek, verliest tijd en hoopt dat het dan vanzelf beter gaat. Twee jaar geleden kwam de Raad voor Openbaar Bestuur met het rapport “Binnenhof van binnenuit”. Het zoveelste signaal dat de huidige politiek niet lekker functioneert. In mijn betoog daarover vatte ik het als volgt samen:
“Tweede Kamerleden zijn slachtoffer van de media die ze zelf vervolgens ook weer krampachtig gebruiken. Ze zijn slachtoffer van de fractiediscipline omdat ze bang zijn voor hun baantje in de toekomst. Ze zijn nauwelijks in staat in de breedte onafhankelijk hun controlerende taak uit te voeren, ondanks de instrumenten en de tijd die ze daarvoor hebben. Ze zien dat burgers niet begrijpen wat ze doen, maar nemen vervolgens geen actie om deze situatie te veranderen. Ze zijn nauwelijks bereid tot veranderen. En last but not least ligt de schuld voor dit alles elders, vooral niet bij zichzelf.”
Maar goed, dat rapport werd voor kennisgeving aangenomen en ze zijn dus zelf maar een onderzoek gestart. Dat komt morgen pas officieel uit, maar NRC had al wat inside information:
“Het parlement moet vaker zelf onderwerpen agenderen. De Tweede Kamer laat zich nu te veel leiden door plannen van de regering en door publicitaire incidenten.”
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
“De etholoog Konrad Lorenz heeft ooit beschreven dat als ganzen uit hun ei kruipen en als eerste een stofzuiger zien, zij denken dat die stofzuiger hun moeder is. De rest van hun leven blijven ze stofzuigers volgen. Zo ligt het ongeveer ook voor mij en de krant.” (Ronald Plasterk, minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen in de Volkskrant)
De krant maakt dat je ergens bij hoort. De krant geeft een gevoel van eigendom. Er is weer meer behoefte aan duiding, achtergronden en discussie. De nood is acuut. Ik maak me grote zorgen.
Zomaar wat kreten van Ronald Plasterk, de man van cultuur die het zijn taak acht om in de bres te springen voor bedreigde cultuur, zoals de eeuwenoude krant op ouderwets papier. Punt is alleen dat Plasterk wel kan zeggen dat hij de krant lief heeft, maar dat hij weinig doet of kan doen om de bedrijfstak te helpen. Kranten willen geen subsidie en Plasterk vindt nationalisering van de hele krantensector een onzalig idee. “Zo dramatisch zal het toch niet worden?”, aldus Plasterk.
Dit is een eerste gastbijdrage van P. Bateman. Hij schrijft een drieluik over media, politiek en multinationals.
Ondanks dat het Angelsaksische economische model jammerlijk gefaald heeft, moet men sommige culturele aspecten van onze neven aan de overkant van de grote plas niet verloochenen. Immers de publieke informatievoorziening (ondanks dat deze niet geheel gevrijwaard is van discutabele invloeden) steekt met kop en schouders uit boven het schandalige niveau van de Nederlandse pers.
Toen ik in mijn adolescentie naar de Publieke Omroep keek of de Volkskrant las, had ik een hoge achting van de mannen en vrouwen die ons dagelijks van het laatste nieuws voorzagen. Hoe anders is dat nu. Tegenwoordig wringen journalisten zich al zwetend in de meest vernederende houdingen, gezamenlijk met de overige persmuskieten, om een broodkruimel van de zoveelste voorlichter te mogen ontvangen. De informatiegaring komt tot stand door ANP berichten te lezen en geregisseerde persconferenties te bezoeken. Als er al eens vuile was buiten gehangen wordt, dan is dit immer een onderdeel van een politiek spelletje in de dagelijkse Haagse koehandel (Zembla en Tegenlicht uitgezonderd).
Persoonlijk denk ik dat de komende sociaaleconomische meltdown van Nederland erg hard en onverwacht gaat aankomen voor de bevolking. Voornamelijk voor het deel dat zich uitsluitend laat informeren door de Publieke Omroep, Persgroep, SBS en de TMG (met als relatieve uitzondering Geen Stijl, indien men over de vulgaire excessen heen kan lezen). De pers in Nederland is verworden tot een klef samenspel met de politiek. De hedendaagse journalist is niet meer de kritische, nieuwsgierige persoon die hij betaamt te zijn in dat vak. Daarnaast is het bedroevend om te zien dat de huidige globale ontwikkelingen niet in de context geplaatst worden.
Om mijn bovenstaande gebral te illustreren wil ik u een voorbeeld geven: Hoogstwaarschijnlijk gaan een aantal Oost-Europese EU landen failliet. De genationaliseerde banken zitten vuistdiep in de deze economieën, waardoor onze overheid met een enorme schuldenlast opgezadeld zit. Gezamenlijk met de gehele Eurozone en de UK. Tel daarbij op dat door hyperinflatie levensmiddelen en energiekosten onbetaalbaar zullen worden. Werkelozen, gecriminaliseerde allochtone jongeren, plunderende paupers, links en rechts radicalen zullen binnen een kort tijdsbestek zorgen voor Griekenland 2.0 omstandigheden. Hoe beschaafd denkt u dat uw buurman is als hij zijn Volvo en Nespresso niet meer kan gebruiken?
“Te gast op de School voor Journalistiek in Utrecht had ik een aanvaring met een groot lokaal vol met studenten. Mijn stelling was: een journalist heeft een roeping: waarheidsvinding. Daar waren veel studenten het niet mee eens. Ze vonden dat overdreven. Journalist zijn had niets met waarden en normen te maken. Bovendien, zo zeiden de meeste critici: „wij worden broodschrijver”. Misschien ook maar beter.”
Jan Marijnissen over het belang van kranten en goede journalistiek in NRC vandaag. Heeft Jan Marijnissen wel in de gaten gehad dat dingen sinds de jaren 80 veranderden? Of blijft hij gewoon tegen de stroom in hopen dat er een nieuwe generatie idealisten op staat in alle beroepsgroepen die het land zullen redden?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
