Auteursrecht: simpel, elegant en nuttig

En zo kwamen heel voorspelbaar weer al dezelfde argumenten voorbij over waarom BREIN een 'foute club' zou zijn, die in het verleden is blijven hangen. Zo zou de Auteurswet niet meer passen bij deze tijd van het internet. Persoonlijk ken ik weinig wetten die de simpele elegantie hebben van deze wet uit 1912: als je iets creëert, dan is het van jou. Alleen jij mag het exploiteren, openbaar maken en veranderen, tenzij je andere mensen daar expliciet toestemming voor geeft. Wat zou het wereldwijde web aan dit rechtvaardige gegeven moeten veranderen? Het enige dat het internet is, is een nieuw distributiekanaal waarmee voor zeer geringe kosten een enorm publiek bereikt kan worden. Dat verandert wat aan de verkoopmethoden. In combinatie met door moderne technieken enorm gedaalde opnamekosten kan het voor een rockband lonen muziek gratis weg te geven via het internet als reclamemateriaal voor de liveconcerten. Maar dat is een keuze die aan die rockband is. Ze kunnen ook besluiten hun muziek alleen op cassette uit te brengen omdat ze niet zitten te wachten op roem. Het is hoe dan ook niet toegestaan de muziek te verspreiden zonder dat de band of degene aan wie ze de exploitatie van de auteursrechten hebben overgedaan toestemming te vragen.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

A.F.Th. van der Heijden – Doodverf

Cover van Doodverf (Foto: Site Van der Heijden)

Uit de envelop, die aan de binnenkant gecapitonneerd was met in plastic gevangen luchtbellen, gleed een boek met glanzende kaft. Op de voorkant een zwartwitfoto van een persoon die in gips gewikkeld leek, het hoofd hing licht over zijn rechterschouder. Ver achter de dikke bovenlip, in de schaduw van de geopende mond, was een deel van de tanden te zien. Het verhemelte werd verhuld in een grijs gelijk aan de achtergrond. Grote pseudo-reliëfletters verkondigden dat het hier om de nieuwe roman van A.F.Th. van der Heijden ging: Doodverf.

De manier waarop het boek is vormgegeven is even iets anders dan we van Van der Heijden gewend zijn. Sterker nog, de zeer opvallende buitenkant zou weinig gelijken vinden in de sectie literatuur van de boekwinkel. Doodverf verscheen dan ook niet voor niets tijdens de maand van het spannende boek en misstond toen niet tussen alle andere boeken met om aandacht schreeuwende hoogglansomslagen en liefst tweelettergrepige titels. Het kan verbeelding zijn, maar zelfs de grillige rimpels op de rug van het boek, ontstaan tijdens het lezen, doen denken aan een thriller die op een ligbed in de zon doorgeploegd is.

Afgaande op het uiterlijk, heeft het er dus veel van weg dat Van der Heijden een thriller heeft willen publiceren. Toch is het waarschijnlijker dat hij een roman in vermomming heeft gemaakt. Belletrie in travestie. Met een inhoud die nog donkerder is dan de buitenkant doet vermoeden.

Terug in de (tandeloze) tijd
Sinds 2003 publiceert Van der Heijden regelmatig een deel uit zijn tweede grote cyclus Homo Duplex. Het is zaak aan de verschijningsvolgorde vooral geen conclusies over de opbouw van de cyclus te verbinden: het deel dat het eerst verscheen, De Movo tapes, is deel 0. Drijfzand koloniseren is de sleutel tot Homo Duplex en van Het Schervengericht is nog geen plaats bekend.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

BREIN heeft gelijk

Vrouwe Justitia (Foto: Flickr/nyghtowl)

Het zal niemand ontgaan zijn dat de voorzieningrechter in Amsterdam gisteren heeft geoordeeld dat de torrentwebsite van Pirate Bay voor Nederland geblokkeerd moest worden. Dit zoals in kort geding geëist door de Stichting BREIN, de vertegenwoordiger van enkele auteursrechtenexploitanten.

Op internet, waar heel erg veel mensen profiteren van de mogelijkheid gratis films en muziek te kunnen downloaden en maar zeer weinig mensen hun geld verdienen dankzij het auteursrecht, leverde dit het voorspelbare gejoel op. Maar de rechter had echt niet veel anders kunnen beslissen. Wie het anders wil zien, zal toch echt moeten wachten op substantiële veranderingen in het auteursrecht.

Laten we drie argumenten die The Pirate Bay-verdedigers aanhalen er maar eens bijhalen:

De verdachten zijn niet correct gedagvaard
Fredrik Neij, Peter Sunde en Gottfrid Warg, de drie privépersonen die door BREIN zijn gedagvaard omdat The Pirate Bay geen rechtspersoon is, stelden dat zij geen dagvaarding hebben ontvangen. In het vonnis maakt de rechter hier korte metten mee. BREIN heeft de dagvaarding naar diverse e-mailadressen van de gedaagden gestuurd, waaronder één waarvan BREIN iets meer dan een maand daarvoor nog antwoord had gekregen van Neij. De dagvaarding is ook per aangetekende post verzonden en volgens de post aangekomen. Tenslotte heeft BREIN een verborgen webpagina met de dagvaarding gemaakt en daarvan een link gestuurd naar de gedaagden. Die pagina is gelezen vanaf een IP-adres waarvan bekend is dat het gehost wordt door het aan The Pirate Bay gelieerde Piratbyrån. De rechter acht het dan ook ‘niet aannemelijk’ dat de verdachten niet van de dagvaarding op de hoogte waren. Zoals bekend is ‘niet aannemelijk’ juridisch jargon voor ‘klinkklare onzin’.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Merce Cunningham overleden

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Merce Cunningham op 90-jarige leeftijd (Foto: Flickr/A23H)

Trouwe lezers zullen vast gemerkt hebben dat naast Wetenschap en Technologie, Dans ook een onderwerp is waar ik af en toe graag over schrijf. Het is daarom erg jammer dat de twee gebieden van oorsprong zeer weinig met elkaar te maken hebben. Dans (of beweging) is wellicht de oudste vorm van menselijke artistieke expressie en is in die zin ook wellicht te beschouwen als de meest fundamenteel menselijke, voor dans is immers – in tegenstelling tot veel andere kunstvormen – een fysiek lichaam nodig. Dat kan verklaren waarom dans zo lang resistent is geweest voor technologische invloeden.

Toch kent de danswereld ook zijn technologische pioniers waarvan verreweg de bekendste – Merce Cunningham – deze week overleden is op 90-jarige leeftijd. Cunningham was zonder enige twijfel één van de belangrijkste choreografen van de 20e eeuw en hij heeft het avantgardistische post-modernisme dat in andere kunstvormen al heel lang bloeide ook in de conservatieve danswereld doen doordringen. Hij was zo’n grootheid dat zelfs de machomannen van Retecool er deze week een stukje aan wijdden.

Merce Cunningham onderscheidde zich behalve door zijn choreografieën ook door zijn manier van werken, waarin hij wetenschappelijke methoden hanteerde en zich liet inspireren en ondersteunen door de nieuwste technologische ontwikkelingen. In de eerste categorie hoort zijn gebruik van het begrip ‘chance’. Geinspireerd door de I Ching zag Cunningham de wiskundige mogelijkheden van het combineren van verschillende danssequenties. Het toelaten van willekeur in de aaneenschakeling van de sequenties (soms door het rollen van dobbelstenen), zorgde voor vele nieuwe stukken choreografie. Door ‘goede’ stukken te bewaren ontstond een evolutionair process waaruit nieuwe, onverwachte choreografieën voortkwamen. Auteur Roger Copeland betoogt dat het hier niet alleen om een trucje ging, maar dat Cunningham methoden afgeleid uit die van de wetenschap hanteerde om tot zijn meesterwerken te komen.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Tommy Wieringa ? Caesarion

Cover van Caesarion (Beeld van site Wieringa)

Is het wel gerechtvaardigd om het nieuwste werk van een kunstenaar te beschouwen tegen de standaarden van het voorgaande, dat hem in één klap op de kaart zette? Dat is de vraag die rijst bij het verschijnen van de vijfde roman van Wieringa, Caesarion.

De verwachtingen die Caesarions voorganger, Joe Speedboot, had geschapen waren enorm. In dat boek was alles perfect: de personages ontroerden, het bijna on-Nederlandse verhaal verraste en deed denken aan de manier waarop een beroepsverteller als John Irving zijn werk neerzet. De lyrische stijl paste goed bij het verhaal en ontspoorde nergens. Kortom, een boek waartegen niemand zijn nieuweling graag afgezet ziet.

Het lijkt er dan ook sterk op dat Tommy Wieringa heeft geprobeerd onder de loodzware en verplichtingen scheppende erfenis van Joe Speedboot uit te komen. Des te ironischer is het dat het juist in Caesarion duidelijk wordt dat sommige invloeden onafschudbaar zijn.

Erosie en indolentie
Grauwheid domineert het eerste deel van het boek, waarin Ludwig Unger terugkeert naar het dorp waar hij een tijd met zijn moeder Marthe woonde. Reden van terugkomst: het overlijden van Warren Feldman, die het als zijn levenswerk beschouwde de kliffen van Kings Ness te beschermen tegen de onafgebroken invloed van de beukende zee en wind.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Tour de France 2009: De blaar

Harry Zevenbergen doet voor GeenCommentaar en op de site van SUB verslag van de Tour de France. Voor het achtste keer alweer volgt hij onder de naam Tour de ZevenBal de Tour de France met columns en gedichten.

Blaar (Foto: Flickr/novakreo)

Een week geleden. De Tour de France was nog niet begonnen. Op het trainingsveld van Bayern München zat Franck Ribery. Hij had zijn schoen uitgetrokken en keek met een van pijn vertrokken gezicht naar zijn voet. Hij kon echt niet verder, de arme jongen. Hij had een blaar.

In de etappe van deze woensdag viel Robert Gesink van zijn fiets. Hij stapte op en begon de pedalen weer rond te draaien. Op dat moment ging hij eens kijken wat de schade was. Een schaafwond op zijn elleboog en een zeer pijnlijke pols. Met veel moeite wist hij na een kilometerslange achtervolging aan te sluiten bij het peloton, regelmatig schuddend met zijn pols. Zeventig kilometer reed hij met wat later in het ziekenhuis een gebroken pols bleek te zijn.

Ik wil niet eens een vergelijking maken tussen Gesink en Ribery, voetballers en wielrenners. Maar het verschil is zo schrijnend. Voetballers luisteren vaak veel te aandachtig naar hun eigen lichaam. En wielrenners zijn wat dat betreft stokdoof. Slechts een zwaar coma kan hen verhinderen verder te fietsen. Tyler Hamilton reed met een gescheurd sleutelbeen de Tour uit. Hij won een bergetappe nadat hij 142 km solo had gereden en eindigde als vierde in Parijs.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

GC @ Cinedans 2009

Cinedans logo (Bron: Cinedans.nl)

Net zoals voorgaande jaren mocht een GC-redactieduo zich weer bij het pers-corps voegen voor de opening van Cinedans 2009. Was de invloed van de crisis bij een paar andere festivals duidelijk merkbaar: bij Cinedans gaat het nog steeds bergop want in alles is dit kleine festival groter opgezet dan vorige jaren: Het festival duurt nu elf dagen, heeft een centralere lokatie rond het Leidseplein in Amsterdam en heeft een nog veel nauwere samenwerking met het Julidans festival. Naast dansfilms en -documentaires zijn installaties, lezingen, debatten en workshops te bezoeken. Het volledige programma is te vinden op de Cinedans site.

Wij zagen een selectie van de dansfilms die in het shorts-programma vertoond worden. De films verschillen van elkaar in lengte (van slechts 1 tot 20 minuten), professionaliteit en kwaliteit. Hoogtepunt was absoluut de stop-motion videoclip Her Morning Elegance van Oren Lavie, maar ook de kunstzinnige langere dansfilm Tauperlen en de zeer ontroerende liefdesverklaringen in ‘Looking Forward – Man and Woman‘ waren erg mooi en boeiend. Een samenwerking tussen de geweldige Nederlandse band De Kift en Festina Lente Media resulteerde in de muziekvideo Beguine.

Er is al met al weer genoeg te zien en doen op dit sympathieke filmfestival en net zoals vorige jaren is er voor mensen die deze week geen tijd hebben of geen zin hebben in een dagje Amsterdam de mogelijkheid om een selectie ook elders in Nederland te zien van Groningen tot Breda. Er is dit jaar ook een internationale tour die langs China, Rusland en Zuid-Afrika trekt. Van een klein festival valt dus eigenlijk al niet meer te spreken.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Nationaal Historisch Museum in de bocht

Op zich hoef je van museumdirecteuren natuurlijk geen gevoel voor politiek te verwachten, maar de manier waarop de Victor & Rolf van het Nationaal Historisch Museum (NHM) in wording, Erik Schilp en Valentijn Byvanck, hun eigen glazen aan het ingooien zijn, neemt zo onderhand spectaculaire vormen aan. In een groot interview in de Volkskrant vanochtend (helaas niet online te vinden) leggen ze nog eens uit hoe dom hun broodheren zijn.

Even ter recapitulatie: het NHM is het geesteskind van Jan Marijnissen en Maxime Verhagen. De jeugd moet in het museum de chronologie van de geschiedenis van Nederland voorgeschoteld krijgen, aan de hand van de Geschiedeniscanon. De hele politiek was er blij mee, er werd geld uitgetrokken, een locatie vastgesteld en een directie aangetrokken om het plan uit te voeren.

Maar toen zei die directie: de locatie is waardeloos en de canon is geen goed uitgangspunt. Tweede Kamer over de rooie, spoeddebat. Minister Plasterk kwam ermee weg door toe te zeggen een curatorium met daarin politici te benoemen om de directie in toom te houden. Brandje geblust, zou je zeggen.

Citaat uit de krant vanochtend: “De Kamer heeft zich uitgesproken over wát er moet gebeuren. Wij, de museumprofessionals, gaan over het hóe.” Je bent dus net niet onder curatele gesteld en dan zeg je niet iets in de sfeer van “we nemen de ongerustheid van het parlement uiteraard zeer serieus” (om daarna gewoon je eigen gang te gaan), maar in plaats daarvan gooi je nog eens goed je kont tegen de krib. Dan vraag je er gewoon om dat Jan Marijnissen het je heel erg moeilijk gaat proberen te maken.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

‘Blasfemisch gedicht van Nasr’

Ramsey Nasr (Foto: Flickr/han Soete)

?Ik heb hem verteld dat eeuwig leven bij God te verkrijgen is. En ik heb hem verteld dat hij eenmaal verantwoording voor dit gedicht zal moeten afleggen bij God.?

Bert Staats (CU-SGP-raadslid) reageert op het gedicht dat Ramsey Nasr voordroeg ter gelegenheid van de opening van ‘Calvijn & Wij’, een tentoonstelling ter ere van de 500ste geboortedag van Calvijn. De Dichter des Vaderlands droeg ten overstaan van onder meer koningin Beatrix een ‘psalm’ op, die de lijdensweg van een calvinist heel geraffineerd verwoordt.

In het gedicht rept Nasr onder meer van een ‘hoopvol monster’ en een ‘boerenknecht’ als hij god bedoelt. Daarover zijn Staats en een paar andere christenen, verbonden aan de CU dan wel SGP, verbolgen. ?Dit is ook voor de koningin kwetsend.? Ze balen ervan dat juist de atheïst Nasr, mag spreken ter gelegenheid van vijfhonderd jaar Calvijn. De woorden van Nasr kwetsen de christenen, naar eigen zeggen.

Hoewel ik het gedicht niet ga analyseren (lees het zelf, het is de moeite waard) verbaas ik me nogal over de woorden waarover de bevindelijke christenen vallen. ‘Hoopvol monster’ en ‘boerenknecht’ zijn termen waar Nasrmee de interne strijd van de vrome christenen onder woorden brengt. Allemaal hebben ze daar steun in nodig, die velen vinden in de bijbel, een boek dat vol vergelijkingen staat. Deze termen zijn onschuldige vergelijkingen die verzuipen in het ontzag dat Nasr in zijn gedicht heeft voor god.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Vorige Volgende