Wel consequent, maar ook behulpzaam…?

van Prof.Dr. Joop van den Berg In de komende maanden zal worden beslist over het economische hulpprogramma van de Europese Unie aan haar lidstaten, in de hoop dat de Unie als geheel de coronacrisis zal doorstaan. De Europese Commissie heeft er een ambitieus programma van gemaakt: een herstelprogramma voor vooral Zuid-Europa; de begroting van de Unie voor de eerstkomende vijf jaren en tevens integratie van de European Green Deal in het herstel- en begrotingsprogramma. Het totaal daartoe in te zetten bedrag begroot de Commissie op 750 miljard euro, waarvan 500 miljard in de vorm van subsidies. De overige 250 miljard zijn beschikbaar in de vorm van leningen. De Commissie leent daartoe zelf de benodigde middelen en zij zorgt voor financiering door middel van de (verhoogde) contributie van de lidstaten en de heffing van Europese belastingen, vooral bij de zeer grote ondernemingen en bij de technologische bedrijven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

“Vlaanderen in confederatie met Nederland”

Nu de onderhandelingen tussen Bart De Wever (N-VA) en Elio Di Rupo (PS) vastzitten, komen de alternatieve toekomstplannen voor Vlaanderen weer boven drijven. Dit keer pleit de Leuvense professor in de rechten, Matthias Storme, voor een (beperkte) aansluiting van Vlaanderen bij Nederland. Vlaanderen zou zich -net als de Antillen- aansluiten in het Koninkrijk der Nederlanden. Hiermee behoudt het haar eigen regering en is het op defensie en buitenlands beleid na onafhankelijk. Ook Brussel zou dit volgens Storme moeten doen. Europees gezien is het voorstel interessant voor Nederland want het zou hiermee tot de grote landen van de EU gaan behoren.

Zijn plan is niet nieuw, Storme werkte het in november 2010 al uit op zijn blog. Dat professor Storme als conservatief denker in 2005 het nog hartstochtelijk opnam voor het Vlaams Blok moeten we misschien niet in deze discussie betrekken? Maar ook dat andere fusie-voorstel kwam uit de extreem rechterhoek, in 2008 stelde Geert Wilders dat Nederland en Vlaanderen maar moesten fuseren. “Wij hebben meer gemeen met Vlamingen dan Vlamingen met Walen” beargumenteerde Wilders toen. Overigens stond destijds 70% van Nederlandse bevolking positief tegenover een fusie. Zijn dergelijke fusieplannen dan nog slechts ‘natte dromen van (ultra-)nationalisten’ of is het een serieuze oplossing voor de politieke impasse in België?

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.