Geachte heer Dorenbosch, Hierbij retourneer ik de tien weken oude foetus die ik van uw organisatie Schreeuw Om Aandacht Leven heb mogen ontvangen. Ik beschouw deze vrucht als ongewenst en ik weet als geen ander waar dat toe kan leiden. Op 1 april 1988 kreeg ik namelijk een soortgelijke pop, terwijl daar op dat moment geen plaats voor was in mijn leven. Uiteraard heb ik mijn best gedaan om zo goed mogelijk voor Kimberley te zorgen. Ik kan niet zeggen dat ze in materiële zin iets te kort is gekomen, maar ik vermoed dat ze al vroeg voelde dat ze niet echt gewenst was. Een echt vrolijke baby is ze in ieder geval nooit geweest.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
De televisiespot “Wie is toch dat wijf, dat de hele dag aan mijn kop zeurt?” is volgens de Reclameraad kwetsend voor vrouwen en moeders. Met de televisiespot wil SIRE vaders oproepen hun kinderen te bevrijden uit de ongezond dwangmatige opvoedklauwen van moeders. Bijvoorbeeld door samen gezellig op zondag naar voetbal te kijken of het vlees aan te snijden. De Reclameraad echter, adviseert de spot niet uit te zenden.
Volgens de Reclameraad wordt met de campagne een ‘onterecht beeld van een kwetsbare groep moeders‘ geschetst. Zij wordt daarin gesteund door een advies van de Raad voor de Kinderbescherming, de instelling die al bijna een eeuw succesvol streeft naar vergaande feminisering van het opvoedingsdomein.
In de 40 seconden durende reclamespot is te zien hoe vrouwen constant zitten te frunniken aan de kleding van kleine jongetjes, met een strenge blik zeggen ‘ik hou van je, dus luister naar me!’ en dwingend hand-in-hand met tienjarige meisjes naar een geblindeerde SUV lopen om ze naar de school 500 meter verderop te rijden. Zogenaamd omdat dat veilig is. Aan het einde van de spot is een kinderstem te horen die zegt: “Wie is toch dat wijf, dat de hele dag aan mijn kop zeurt?”
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Wat vindt u van de zaak waarin een Nederlands echtpaar dat een kind had geadopteerd, tegen betaling, uit België, nu het kind aan de jeugdzorg moet afstaan?
Dit is echt ziek. Je kind wil een tekening downloaden op Sesamstraat.nl, en hij zit opeens op een site waar hij nog lang niet aan toe is. Wat bezielt mensen?
Aldus hysterica politica Mirjam Sterk van het CDA die kinderen wil behoeden voor tikfoutsites, vanwege de vermeende slechte invloed op kinderen. Begrijpt iemand wat er mis is met Sesamstaat.nl?
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.