Geachte heer Dorenbosch,
Hierbij retourneer ik de tien weken oude foetus die ik van uw organisatie Schreeuw Om Aandacht Leven heb mogen ontvangen. Ik beschouw deze vrucht als ongewenst en ik weet als geen ander waar dat toe kan leiden. Op 1 april 1988 kreeg ik namelijk een soortgelijke pop, terwijl daar op dat moment geen plaats voor was in mijn leven.
Uiteraard heb ik mijn best gedaan om zo goed mogelijk voor Kimberley te zorgen. Ik kan niet zeggen dat ze in materiële zin iets te kort is gekomen, maar ik vermoed dat ze al vroeg voelde dat ze niet echt gewenst was. Een echt vrolijke baby is ze in ieder geval nooit geweest.
Toen Kimberley een jaar of zeven was, heb ik haar verteld dat papa eigenlijk liever geen popje had gekregen. Ik heb het natuurlijk wel iets pedagogischer gezegd dan dat, maar het effect was er niet minder om. In haar puberteit begon Kimberly zich te ontpoppen: ze spijbelde, luisterde naar popmuziek en experimenteerde met drugs (het meeste was toen overigens nog wél legaal).
Tegenwoordig hangt ze de hele dag op de bank en ’s avonds gaat ze met andere poppen aan het dansen. Voor de rest hangt ze apathisch voor de televisie met foute vrienden die maar wat graag misbruik maken van haar gezelschap.
Wat ik maar wil zeggen, meneer Dorenbosch, is dat ik uw pop eenzelfde toekomst wil besparen. Het is misschien wat cru, maar ze is nog maar tien weken oud. De wereld zit niet te wachten op een nieuwe Kimberley, en vice versa…
Met vriendelijke groet,
Hugo
Reacties (10)
Echt gestuurd?
Prima. Poppenabortus per post. Het is keihard, maar soms maar beter ook.
Die Dorenbosch is goed gek. Zin om voor zijn huis (of van zijn stichting) het volgende nummer continu te blazen, als soort van tegengas
Ah, dus zo is Penelope Bijtring in de wereld gekomen !
Hmmmm, beetje jammer deze brief. Het lijkt mij dat het feit dat de vader zijn verantwoordelijkheid niet neemt als reden voor abortus op zijn minst discutabel is. Het is voor de Schreeuwstichting daarom ook vrij makkelijk om deze brief te weerspreken of simpelweg te negeren.
Abortus is ethisch gezien nu eenmaal niet een van de eenvoudigste kwesties. Dat daarover discussie bestaat, is dus niet meer dan normaal, en in die discussie zijn er dus ook mensen die ferme standpunten innemen, zoals de Schreeuwstichting. Op die popjes van ze reageren door (op een weinig effectieve manier) hun standpunt te veroordelen, lijkt me daarom ook een beetje besides the point.
Er is namelijk iets anders aan de hand. De vraag is niet of de Schreeuwstichting haar standpunt mag hebben. De vraag is of deze methode om het ene ethische punt te maken niet enkele andere ethische grenzen zwaar overtreedt.
De popjes worden uitgezonden omdat de Schreeuwstichting ons de menselijkheid van geaborteerde vruchten duidelijk wil maken. Fair enough. Alleen de collateral damage is redelijk zwaar. Wie een miskraam heeft gehad – dus zo’n zelfde menselijk vruchtje tot haar verdriet ter wereld heeft gebracht, heeft berouwd en heeft begraven – zal door het popje allicht niet in eerste instantie aan het denken gezet worden binnen het abortusdebat. Voor zo’n vrouw (of man!) zal het popje oude wonden openrijten, of zout in verse wonden gooien.
Dat alleen al is genoeg om het popje te veroordelen. Wat nog erger is, is dat het popje niet ergens in de openbare ruimte staat, maar ongevraagd in iemands brievenbus gegooid wordt. Het pijnlijke popje wordt dus niet alleen opgedrongen zonder aanzien des persoons (dat zou in de openbare ruimte ook zo zijn), maar binnen iemands prive-sfeer. In andere woorden: zelfs in je eigen huis kun je jezelf niet beschermen tegen oprakeling van een trauma. Het is alsof je huis aan huis keiharde porno verspreidt.
Het gaat dus ook om privacy: mijn adres is van mij. Geen stichting bepaalt waarmee ik binnen de muren van mijn eigen huis geconfronteerd moet worden. Dat vind ik ook als het gaat om aanbiedingen voor wasmachines, maar als het gaat om dingen die potentieel voor mensen heel pijnlijk zijn, lijkt het me evident.
Daarover gaat dit debat. Er is natuurlijk ook een ander debat, namelijk het abortusdebat, en daarvan is deze brief op Sargasso onderdeel. Maar wie bezwaar heeft tegen de popjes, moet juist niet naar aanleiding van die popjes het abortusdebat voeren. Die moet het punt maken dat het brengen van het standpunt van de Schreeuwstichting niet onethisch is (het brengen dus, niet het standpunt zelf), maar dat de manier waarop dat wel is, om redenen die buiten het abortusdebat liggen.
Volgens mij zou heel nederland de stichting een brief moeten sturen, met het verzoek: stuur de foetus niet naar mijn adres.
Mocht de stichting ze dan toch sturen, zijn ze dan niet gewoon in overtreding?
@4,5: Volgens mij heeft Hugo ‘zijn verantwoordelijkheid’ juist wel genomen. Er is helemaal geen abortusdebat. Er is een abortuswet. Als je tegen abortus bent, dan doe je het toch niet? En als je het debat toch wil starten, doe dat dan niet door jezelf te overschreeuwen.
Er ontstaat wel een interessante beeldspraak als je bedenkt wat voor de grote meerderheid van de popjes de eerstvolgende bestemming na de brievenbus is.
De hoogste tijd dat we nou eindelijk eens alle brievenbus-spam een halt toeroepen, de Nee-Nee sticker van onze brievenbus afpeuteren en alleen nog het bezorgen van ongeadresseerd drukwerk toestaan in brievenbussen met daarop een Ja-Ja sticker.
Zit achter de voordeur op m’n knieën hebzuchtig te wachten tot de foetus van meneer Dorenbosch op de deurmat valt. Heb al een mooi jampotje gevonden dat, gevuld met kouwe thee en wat sliertjes rode kool , klaarstaat op het aanrecht.
Daar gaat zo het afgedreven nep vruchtje in.
Staat vast heerlijk onverwacht tussen de kruidenazijn en de olijfolie.
Ik hoop dat het een trend wordt.
Tumor afgietsels van het Kankerfonds, geplastineerde klitjes voor een aktie tegen vrouwenbesnijdenis. Rubber contact afdrukken van folter blessures uit Quantanamo van Amnesty..
Verras vrienden en familie met een dichtgeslibte aorta van latex om je nek (Hartstichting), of hang es iets anders in de kerstboom. levensechte ratten mutaties uit de vivi sectie branche of zo. (Lekkker Dier)
Vraag me wel af wat meneer Dorenbosch ervan zou vinden wanneer er piepschuim paddo’s (Red De Geestverruiming), marsepein homopopjes in compromitterend exposee (Rose Front) of crucifix met palestijnse lendedoek (Gretta Duisenberg)) tussen de folders opduiken.
Hmm.. gayporn DVD’s bij de Dorenbosjes in de brievenbus lijkt me hier de adequate reactie.