DATA - Vorig jaar hebben we even stilgestaan bij de cijfers over het aantal antisemitische incidenten. Nu zijn de definitieve cijfers van 2010 bekend. Het CIDI ziet in de daling toch iets negatiefs. Uiteraard staat CIDI voor haar zaak. Maar als je een daling hebt, zeker daar waar je eerder nog verwachtte dat het minimaal gelijk zou blijven, dan hoef je toch niet zo krampachtig zoveel mogelijk andere aspecten naar voren te halen waardoor het toch nog "ernstig" is? De meeste media nemen de teneur van het persbericht overigens niet over, op eentje na.
Na een ijzingwekkend luchtalarm volgt een bombardement aan beelden en geluiden. This Isreal gaat over Israël:
This Isreal from Matthew Brown on Vimeo.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Joël Voordewind van de ChristenUnie heeft het voor elkaar: er moeten wetten komen om joden te beschermen tegen belediging. En Israël, al is het me een raadsel hoe je een land kunt beledigen. En aan de Holocaust mag wat hem betreft niet getwijfeld worden. Dat laatste is hem als christen vergeven, want hij is gewend aan Waarheden waar geen vragen over gesteld mogen worden. Maar toch.
Belediging van joden en Israël mag niet, maar het beledigen van moslims en hun landen is tegenwoordig politiek correcte, dagelijkse kost. Je kunt geen weblog openen zonder “grappige” termen als bijvoorbeeld notslim, haatbaard, berberaap, rifaap, islamofascist of geitenneuker te vinden. En dan vergeet ik er vast nog een paar. Ik zeg niet dat dat niet zou mogen, begrijp me goed. Maar als ik een moskee een haatpaleis mag noemen – en dat mag ik als Wilders dat ook mag – dan mag ik een synagoge ook een haatpaleis noemen. Niet dat ik dat wil, maar het een is het logische gevolg van het ander voor wie nog in gelijkheid voor de wet gelooft.
Ik wil ook helemaal niet aan de Holocaust twijfelen, maar waarom zou dat niet mogen? Internet barst uit zijn voegen van de websites met alternatieve, vergezochte verklaringen voor nine eleven. Mensen die ontkennen dat staalconstructies als gevolg van brand kunnen instorten – totaal van de pot gepleurd, maar het hoort bij een open debat. Op dezelfde basis is wetenschap gestoeld. Vragen stellen bij bekend veronderstelde feiten – zo zijn we tot de ontdekking gekomen dat de aarde niet plat is en dat de zon er niet omheen draait. Totaal van de pot gepleurd, vonden ze toen. Je zou je kunnen voorstellen dat wetenschappers onderzoek willen doen naar het precieze aantal slachtoffers van de Holocaust, en je zou je kunnen voorstellen dat daar een lager getal uitkomt dan zes miljoen. Waarom niet? Zou dat de poging tot systematische en wrede uitroeiing van een heel volk op industriële schaal minder erg maken? Kan dat dan?
Ik heb op nogal eens de aanval geopend op diegenen die voortdurend een toename van het antisemitisme menen waar te nemen. Ik heb geschreven over opgeklopte tellingen van het CIDI, aanstellerige beweringen dat Joden die als Joden herkenbaar zijn niet meer over straat zouden kunnen in Amsterdam, over de tendens om kritiek op Israel en het zionisme antisemitisme te noemen, over Joden die kritische Joden uitschelden voor ‘selfhaters’. Kortom, over de tendens van rechts om de kwaal te overdrijven en op te blazen en om alle kritische geluiden over één kam te scheren en verdacht te maken. Ook heb ik geschreven over de afkeer van de islam. Niet toevallig gaan die twee vaak samen. Anti-islamisme is helaas – net zo goed als de opgeklopte verhalen over antisemitisme – een bijproduct van de stichting van de staat Israel.
Er zijn echter meer loten aan de stam van het anti-islamisme. Eén daarvan vertoont wel wat verwantschap met de antisemitisme-fobie. Dat is de categorie van de luiders van de noodklok over de positie van de christenen in het Midden-Oosten. Ook de geluiden van mensen die beweren dat sprake is van vervolgingen door toenemende islamisering, en dat het aantal christenen in het Midden-Oosten alarmerend snel daalt, neemt hand over hand toe.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
[qvdd]
[Ik vrees voor een] onherstelbare breuk met het Nederlandse volk, doordat joden zich ontheemd voelen van de rest van de samenleving
Aldus Ronnie Eisenmann, voorzitter van de Joodse Gemeente Amsterdam. Er werd vandaag flink gelobbyd tegen het dreigende rituele slachtverbod, dat vooral joden en moslims zal treffen.
Dit is een vervolgbijdrage van Robbert Baruch in het kader van de discussie over het verbod op onverdoofd slachten. Gisteren verscheen de eerste bijdrage.
Vandaag debatteert de Tweede Kamer over het verbod op onbedwelmd slachten. Dit verbod komt alleen terecht bij de de Joodse en islamitische Nederlandse bevolking. De Partij voor de Dieren heeft een wetsvoorstel ingediend dat voorafgaande bedwelming in alle gevallen verplicht stelt. En dat kan volgens de PvdD ook binnen de religieuze opvattingen van Jodendom en islam. Voor de laatste kan ik niet spreken. Echter voor het Jodendom is steeds duidelijk gemaakt dat niet-bedwelmen het religieuze aspect is aan de slachthandeling. PvdD Kamerlid Ouwehand beaamde dit ook in het eerste gedeelte van het debat, op 17 februari. “Die uitzondering stelt dat vanwege religieuze opvattingen en tradities de verdoving van dieren bij de slacht achterwege mag blijven. Dat geldt in Nederland voor de Israëlitische en Islamitische rituelen, de koosjere en de halal slacht.” En van die uitzondering wil de Partij voor de Dieren af.
In de toelichting op het wetsvoorstel schrijft Marianne Thieme dat er voldoende grond is om de uitzonderingsbepaling te laten vervallen. “Mede doordat er heden ten dage elektronische [bedoeld wordt: elektrische] bedwelmingsmethoden zijn ontwikkeld die de religieuze bezwaren tegen bedwelming hebben weggenomen.”
Keer op keer moest ik horen: hè, jullie mogen toch bedwelmen, dat staat in het wetsvoorstel. En keer op keer moest ik nee verkopen. Dat moet een misverstand zijn, daar bedoelt ze blijkbaar opvattingen binnen de islam mee.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Bart Voorzanger, die zich afvraagt of onze reactie op antisemitische uitingen van jonge allochtonen verband houdt met ons onverwerkte oorlogsverleden.
Onze reactie op antisemitische uitingen van jonge allochtonen heeft alles te maken met onze geschiedenis. We denken kwaad te bestrijden dat ons nu van buiten bedreigt, maar het gaat in feite wellicht vooral om spoken uit ons eigen verleden. Misschien moeten we daar toch eens bij stilstaan voor we die blagen een proces aandoen.
Ik groeide op in een wereld waarin wel eens werd gegrapt over Duitsers die ‘hun’ kuil claimden aan een zonnig Noordzeestrand, en waarin besmuikt werd gelachen als iemand een Duitser die de weg vroeg de verkeerde kant op stuurde, of – wat botter – om teruggave van z’n gestolen fiets vroeg. Echt chique vond niemand dat, maar ’t gold toch als begrijpelijk, en als onschuldig genoeg om toelaatbaar te zijn. De oorlog lag nog vers in ’t geheugen en een beetje afreageren moest kunnen. Al gauw nam de welvaart toe en gingen we op buitenlandse vakanties, maar wie daarbij toch maar liever niet naar Duitsland ging, hoefde dat niet uit te leggen. ’t Is volslagen idioot, maar dat ‘toch liever niet’ voel ik nú nog.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
[qvdd]
Monsterlijke misdaden staan op zichzelf. In de uren na een tragedie moeten journalisten en deskundigen geen bloedlaster verzinnen, waarmee slechts wordt aangezet tot de haat en het geweld dat ze beweren te veroordelen. Dat is verwerpelijk.
Sarah Palin is zelfs controversieel in haar reactie op de vorige controverse, waarin het politieke klimaat in de VS medeschuldig werd verklaard aan het bloedbad dat zes mensen het leven kostte. Bloedlaster is namelijk het sprookje dat joden christelijke kinderen zouden vermoorden en hun bloed zouden gebruiken bij het bakken van matzes, het excuus voor vele pogroms in het verleden.
Het is geen ondenkbeeldige situatie: na de Tweede Wereldoorlog vluchten twee joodse broers, David en Benjamin, uit Europa. Ze hebben de verschrikkingen van het nazi-regime ter nauwernood overleeft. David, de oudere broer vlucht naar Amerika (New York) en Benjamin, de jongere naar Brits Palestina, dat snel onafhankelijk Israel zal worden.
Ze moeten allebei hard werken: in Amerika geldt dat iedereen door hard werk zichzelf verder kan helpen, in Israel bouw je mee aan de Joodse staat. En zo werkt David als schoonmaker, krantenverkoper, en uiteindelijk journalist. Benjamin werkt in een kibboets, een collectieve boerderij, voor het algemeen belang.
Natuurlijk vinden beide broers liefde in hun nieuwe vaderland: zowel op het Israelische platteland als in een stad als New York is er bruisende joodse gemeenschap van migranten uit Europa. David trouwt met Rachel, die uit Polen gevlucht is, en Benjamin met Hannah, net als hij zelf een vluchteling uit Nederland.
Maar dan komt er een belangrijk verschil: waar David in Amerika leeft en dus in vrijheid en veiligheid, leeft Benjamin in Israel, een land dat voortdurend in oorlog is met haar buurlanden: in 1948 vallen de Arabische buurlanden in en in 1956, 1967 en 1973 volgen respectievelijk de Suez-oorlog, Zes-Daagse oorlog en de Yom Kippoer oorlog. Maar zelfs binnen Israel is geweld nooit ver weg: Israelische burgers worden voortdurend bedreigd met aanslagen van terroristen. En dat heeft ook gevolgen voor de levens van Benjamin: hij moet zelf in het leger dienen. Zijn twee zoons David en Yitzak moeten dat ook. Yitzak is blijvend verlamd door een ongeluk met een tank tijdens de Yom Kippoer oorlog. Ook zijn dochter Esther dient in het leger – achter de linie als administratief assistent. Maar zelfs als Israel niet in oorlog is, leeft Benjamin en zijn familie onder de voortdurende dreiging van terrorisme. In een aanslag op een bus komt David samen met zijn vrouw (Sarah) en zijn zoon om (Abraham).
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.