Zondag 19 juni trad de Israëlische heavy metal band Orphaned Land op met de Libanese buikdanseres Johanna Fakhri op het Hellfest festival in de Franse stad Clisson: video. Jezus in een witte jurk danst zij aan zij met een Oosterse schone op een moppie muziek dat de jonge Wilders wel had kunnen waarderen. Maar de haters gaan haten, check die discussie bij onze Franse vrienden van France 24. En de oude Wilders? Die doet zijn eigen buikdans in een zwembad aan de Adriatische kust, maar zonder Jezus en met ogenschijnlijk veel minder plezier.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Israel. Vaak heb ik op het punt gestaan een stukje te schrijven. Soms ben ik begonnen. Nooit heb ik het afgemaakt, laat staan gepubliceerd. Je kan het namelijk nooit goed doen: een verkeerd woord, één verkeerd leesteken en de horden vallen van onder en boven, van links en rechts over je heen. Het is een van die onderwerpen waarover zoveel feiten, feitjes en factoïden rondzweven dat niemand het volledige overzicht heeft en dat iedereen het schijnbaar overtuigende betoog van de ander kan verstoren door een ontbrekend gebeurtenisje, schandaaltje, complotje of cijfertje op te lepelen. Feiten die geen waarheid vormen, en waarheden die elkaar tegenspreken. Meningen dus. En gevoelens. Je bent intuïtief vóór, of je bent intuïtief tegen, en op basis van die intuïtie lezen wij de gebeurtenissen en vormen wij allen persoonlijke onze mening. Instinctief.
Voordat u mij vanuit uw pro-Israelische of pro-Palestijnse bunker begint te bestoken met allerlei feitjes die naar uw mening absoluut van doorslaggevend belang zijn om de huidige situatie te begrijpen daarom het volgende: ik weet het niet. Ik ken niet al uw feiten, en ik heb moeite genoeg met de mijne. Intuïtief voel ik mee met de verdrevenen. Verdrevenen, dat zijn die mensen die hun hebben en houden, hun land en huis hebben verloren of op moesten geven. Of ze dat nou deden omdat er iemand met een geweer en een nationalistische ideologie stond om hen van hun land richting de woestijn te drijven, of omdat men in het naoorlogse Europa geen toekomst meer zag na de genocide in het Derde Rijk, maakt wat mij betreft niet uit. Verdrevenen zijn verdrevenen, en blijven dat vaak generaties lang. Niet voor de wet, wel in het hoofd, en in het hart. Met alle frustraties en gevoeligheden van dien. Zie ook: Molukkers.
Welcome to Palestine – maar duidelijk niet to Israel. Ruim 120 mensen zitten sinds vrijdag in gevangenissen in Ramle en Beer Sheva te wachten totdat Israel hen op een vliegtuig zet naar het land vanwaar ze kwamen. Dat kan even duren, want door de vakantie zitten de vluchten vol. De mensen in Beer Sheva zijn een hongerstaking begonnen. Voordat de 120 mannen vrouwen (en ook sommige kinderen) werden opgepakt waren zo’n 350 mensen door diverse Europese luchtvaartmaatschappijen geweigerd, omdat ze op een zwarte lijst stonden die Israel aan die maatschappijen had overhandigd. In Parijs (luchthaven Roissy – Charles de Gaulle) werden activisten verwijderd door de mobiele eenheid. Leila Shahid, de PLO-vertegenwoordigster in Brussel, heeft een protest laten horen tegen deze ‘medeplichtigheid’ van luchtvaartmaatschappijen en de Franse politie.
Terecht. Want wat was de reden dat al deze mensen Israel niet binnen mochten? Ze waren uitgenodigd door Palestijnse NGO’s op de Westoever. En ze hadden besloten om dit keer niet de ‘grote leugen’ te hanteren. Meestal zeggen bezoekers zoals zij dat ze komen om Israel te bezichtigen, of de bijbelse plaatsen of zo, maar nu was afgesproken dat ze onomwonden zouden zeggen dat ze op weg waren naar bezet gebied. Toevallig loopt bijna de enige manier om in dat bezette gebied te komen via Ben Gurion Airport (aangezien Israel de luchthaven van Gaza in puin heeft gegooid en de in het Oslo-akkoord beloofde corridor van Gaza naar de Westoever er nooit is gekomen), maar dat geeft allemaal niks. Israel houdt er niet van als mensen de Westoever willen bezoeken en al helemaal niet als ze alleen daarvoor komen. Dan zijn ze gewoon niet welkom en worden ze het land weer uitgegooid. Dat gebeurde onlangs met de Amerikaan Noam Chomsky, met een Spaanse clown die in Ramallah wilde optreden, en wel met meer mensen. En nu dus in vierhonderdvoud of zoiets.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Veel Nederlanders bekijken de recente ontwikkelingen in de Arabische wereld met argusogen. Dat blijkt uit een enquête uit april 2011 in opdracht van FORUM, het Instituut voor Multiculturele Vraagstukken. Ruim de helft van de meer dan 900 ondervraagden (59 procent) maakt zich in zeer grote of enige mate zorgen over de gevolgen van de ontwikkelingen in de regio voor de Nederlandse samenleving. Van hen vreest ongeveer tweederde radicalisering en dreiging van terrorisme. Treinreizigers die geregeld de gratis dagbladen lezen begrijpen waar deze angst vandaan komt.
Veel van die angst richt zich momenteel op de Egyptische Moslimbroederschap, die bij de verkiezingen in september waarschijnlijk relatief veel politieke invloed zal verwerven. In de gratis media komen vooral veel figuren aan bod die beweren dat de Moslimbroederschap een heel radicale, onbetrouwbare, (potentieel) terroristische club is. Politici die het tegendeel beweren, maar ook Midden-Oostenexperts, die veelal van mening zijn dat de Moslimbroederschap hun radicale veren hebben afgeschud, worden volledig genegeerd. Dat blijkt na bestudering van de berichtgeving in de maanden januari tot juni 2011 over de Moslimbroederschap in gratis dagbladen Metro, Sp!ts en de Pers, samen goed voor een oplage van meer dan een miljoen.
In Metro worden in deze periode vier figuren opgevoerd die claimen dat er een groot gevaar uitgaat van de Moslimbroederschap. De Israëlische president Shimon Peres waarschuwt voor het ‘doemscenario’ dat ‘als de Moslimbroederschap wordt verkozen, ze geen vrede (zullen) brengen.’ (05/02) Glenn Beck, een aartsconservatieve Amerikaanse tv-presentator, interpreteert de machtswisseling in Egypte op geheel eigen, radicale wijze: ‘dit is het verhaal van iedereen die ooit hoopte op de fundamentele verwoesting van de Westerse manier van leven.’ In hetzelfde artikel noemt de Republikeinse politiek strateeg Newt Gingrich de Moslimbroederschap niets minder dan ‘een aartsvijand van onze beschaving.’ (14/02) Oud-secretaris-generaal van de Verenigde Naties, de Egyptenaar Boutros Boutros-Ghali, gaat zelfs zo ver de Broederschap op gelijke voet te stellen met het fascisme en nazisme. (04/03)
Dit is een gastbijdrage van Marcel Otto, journalist en historicus.
De Israëlische premier Benjamin Netanyahu hield dinsdag een toespraak voor het Amerikaanse Congres. “Als leider van Israël is het mijn verantwoordelijkheid om mijn volk naar vrede te leiden”, zei hij. Ook als dat betekent dat er ‘pijnlijke compromissen’ moeten worden gemaakt. Veelbelovende woorden, die het dan ook goed deden als kop boven nieuwsberichten.
En inderdaad gaf Netanyahu in zijn toespraak aan bereid te zijn concessies te doen. “Voor daadwerkelijke vrede moeten we delen van het oude joodse vaderland opgeven”, sprak hij. Dat betekent dat in elke vredesovereenkomst die een einde maakt aan het conflict sommige nederzettingen achter de grenzen van Israël zullen blijven. Het ‘Israëlische volk is bereid een verregaand compromis te bewerkstelligen’ als de Palestijnen, en dan met name de Palestijnse president Mahmoud Abbas, ertoe besluiten ‘een joodse staat te accepteren’.
Hier hield de Israëlische bereidwilligheid echter wel op. “Israël zal niet terugkeren naar de onverdedigbare grenzen van 1967”, zei Netanyahu. “Een groot deel van de 650 duizend Israëliërs dat achter de grenzen van 1967 woont, is gevestigd in (buiten-)wijken van Jeruzalem en groter-Tel Aviv. Deze gebieden zijn dichtbevolkt, maar geografisch gezien ook vrij klein. In elke serieuze vredesovereenkomst worden deze gebieden, evenals andere plekken van essentieel strategisch en nationaal belang, opgenomen binnen de definitieve grenzen van Israël.”
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
[qvdd]
“Auschwitz” Borders: A term coined by Israel’s Foreign Minister Abba Eban who warned that a return to pre-1967
Six Day War borders would be Auschwitz borders for Israel.The Simon Wiesenthal Center commended President Obama’s call for further democratization in the Arab world but expressed deep disappointment that he called for Israel’s return to the pre-June 1967 borders.
“We welcome the President’s recognition of Israel’s security needs and that Hamas cannot be a partner in the peace process, but a call to a return to 1967 borders as the basis for negotiations, even with ‘land swaps’ is a non-starter, when at least half of the Palestinian rulers are committed to Israel’s destruction,” said Rabbis Marvin Hier and Abraham Cooper, founder and dean, and associate dean of the Simon Wiesenthal Center.
Dit is de officiële reactie van het Siemon Wiesenthal Center op Obama’s speech over zijn plannen voor het Midden-Oosten.
Dit is op zijn zachtst gezegd een merkwaardige stelling: hoe kan het dat de grenzen die tot nog toe met succes zijn verdedigd, nu onverdedigbaar zijn geworden?
Wat wel klopt is dat Netanyahu en het Wiesenthal Center proberen het onverdedigbare te verdedigen: de illegale nederzettingen op Palestijns land. Zie bijvoorbeeld deze kaart waarop staat aangegeven hoeveel land door Israël is bezet en wat nog over is van de Palestijnse gebieden.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.