PVV-Kamerlid Johan Driessen (wie?) twitterde deze week: "Overleg met Ben Knapen. Waar ben ik in beland? Ik hoor: 'Zuid-Amerikaanse sojawoestijnen', 'Indonesische veenbossen', #lekkerbelangrijk" (bron, mirror). Speciaal voor Driessen die de destructie van de Indonesische veenbossen blijkbaar 'lekkerbelangrijk' vindt, is hier een aangrijpbare documentaire over de doodsstrijd van een vrouwelijke orang-oetan. In Zuidoost Azië wordt nog steeds in hoog tempo bos gekapt voor Westerse consumptie van palmolie, hout en papier. Het is mede te danken aan de maatschappelijke leemlaag van onverschillige politici als Johan Trade-Not-Aid Driessen dat het verplicht stellen van strenge duurzaamheidscriteria voor de import van deze goederen stagneert. Bekijk hier de hartverscheurende documentaire:
NATUUR – Walvishaaien in de Geelvinkbaai bij West Papua zuigen vissen uit netten en zwemmen daarbij ook steeds vaker de netten in. Dit exemplaar overleefde, gelukkig. Een internationaal team van WWF-Indonesia, Hubbs Sea World Research Institute en de State University of Papua filmde bovenstaande beelden tijdens een expeditie waarbij de dieren werden voorzien van zendertjes.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Victorie! Victorie over misleiding. Victorie over greenwash. Victorie over onzin. Vanaf heden zal u in de STER-blokken niet meer worden lastiggevallen met die onbegrijpelijke reclame van Asia Pulp & Paper (APP). Na een klacht van Greenpeace heeft de Reclame Code Commissie (RCC) in al haar wijsheid besloten dat de APP spotjes misleidend zijn. Volgens de RCC wekt het bedrijf met zijn reclames de indruk veel bomen te planten, terwijl APP in werkelijkheid meer bos vernietigt dan dat er nieuw bos wordt aangeplant. Dit zegt milieuorganisatie Greenpeace in een persbericht. In september kon u hier al lezen wat er allemaal mis is met APP: misschien wel de grootste ontbosser van het Oostelijk Halfrond. Toen leek de kans dat u als televisiekijker verlost zou worden van de misleidende spotjes waarin APP zich voordoet als een groen bedrijf dat ‘miljoenen bomen plant’ bijzonder klein. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit: APP is voorlopig van de buis. Minder pulp op de buis. Asjemenou?!
Wie literatuur over de Tweede Wereldoorlog verzamelt, moet een behoorlijk groot huis hebben om de stapels verhalen over dappere koeriersters, doodgeschoten WA-mannen, verstopte joodse kindertjes en satanisch kwaadaardige Moffen en NSB’ers in op te slaan. Hermans, Mulisch, Wolkers, Vestdijk – ze overspoelden ons tot diep in de 20ste eeuw met boeken over “het enige grote trauma van ons land”. Niemand raakte de zogeheten “Politionele Acties” aan – behalve de gisteravond overleden schrijfster Hella Haasse.
Maar ook wie informatieve werken zoekt over de koloniale oorlog van Nederland in Indonesië, wordt slecht bediend. Ik heb een paar geschiedenisboeken die de term nauwelijks waard zijn, zoals het propagandawerkje De Mariniersbrigade van Wim Hornman (Verba, 1995):
Het inpel [infanteriepeloton] van A-inco [infanteriecompagnie A], ingedeeld bij het verkenningsorgaan onder leiding van luitenant Van Landewijk, nam deel aan dit “cleanen” waarbij Van Landewijk nog snel moest reageren toen plotseling een TNI-soldaat vanuit een koffietuin, gewapend voor hem sprong. Van Landewijk was zijn aanvaller echter een fractie van een seconde voor!
Over Rawagede geen woord (Logisch, want dat was de Landmacht, waarover in dit boek vooral minachtend wordt gesproken), en over Bondowoso vooral verbolgenheid dat de pers zo negatief berichtte over de dood van 46 gevangen “opstandelingen” in twee goederenwagons (in 1947!) door “een wel zeer ongelukkige samenloop van omstandigheden”. Honderd man de hele dag in twee gesloten wagons zonder water of voedsel, in de Indonesische zon. Wat je noemt “ongelukkig”.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Het tsunami-alarm werd snel ingetrokken na de aardbeving voor de kust van Sumatra vorige week. Maar er was wel degelijk een tsunami – ook een kleintje is al indrukwekkend genoeg. Update: berichten over hoax waren aanvankelijk nogal vaak, maar zijn inmiddels overtuigend genoeg.
Het vonnis over de slachtpartij in Rawagedeh, Indonesie, verrastte vriend en vijand. Het is een moedig vonnis, analyseert RdG van Publiekrecht & Politiek. Maar het laatste woord is er nog niet over gezegd.
Terwijl oorlogsmisdadiger Ratko Mladic nog maar net overgebracht was naar Scheveningen, werden toehoorders in het Haagse Paleis van Justitie geconfronteerd met een drama dat net zo goed in Bosnie had kunnen zijn voorgevallen. Aan de orde was echter een wat verder verleden: 9 december 1947, Rawagedeh, Indonesie.
De feiten zijn inmiddels bekend. Op die dag is bijna de gehele mannelijke bevolking van het dorp omgebracht door Nederlandse militairen, die op zoek waren naar een onafhankelijkheidsstrijder – zonder die overigens aan te treffen. Nooit is besloten tot vervolging – ook niet nadat dit in 1995 andermaal door het OM was onderzocht: vervolging zou op niet-ontvankelijkheid stranden, van uitstel komt afstel.
Zou er niet tevens een vordering uit onrechtmatige daad mogelijk zijn? Op 8 september 2008 stelden tien eisers de Staat aansprakelijk voor hun geleden schade. Acht eisers zijn familieleden van de geëxecuteerde mannen, één eiser raakte gewond maar overleefde het bloedbad en de laatste is een stichting die opkomt voor de belangen van alle overige benadeelden. Vorige week werd het vonnis bekend gemaakt.
Prinsjesdag in crisistijd, een mooi moment om je druk te maken over een afbeelding op een dik honderd jaar oude koets. Daarop te zien: een jonge koningin Wilhelmina aanvaardt geschenken van haar Surinaamse en Indonesische onderdanen. Inzet van de discussie: hoe we ons het beste schuldig kunnen voelen over die periode, door de afbeelding weg te moffelen of door er juist nadrukkelijk naar te kijken.
Pramoedya Ananta Toer, guerillastrijder tegen de Nederlanders, later politiek gevangene onder het regime van Suharto en Indonesiës belangrijkste schrijver en intellectueel van de twintigste eeuw, zou er vermoedelijk wat genuanceerder tegenaan kijken. In zijn romancyclus rond de jonge nationalist Minke laat hij zijn hoofdpersoon verliefd zijn op de jonge koningin. Een mooi ambivalent beeld. Uiteraard veroordeelt Toer het kolonialisme, maar de eigen machtsstructuren van de Javanen (waar de Nederlanders dankbaar gebruik van maakten) waren ook niet fraai. Zijn eindoordeel is dat de Nederlandse koloniale overheersing veel slechts, maar ook veel goeds gebracht heeft voor Indonesië.
Ook voor de slavenhandel geldt dat het geen cultuur is die door westerlingen naar Afrika gebracht is, maar een bestaande cultuur die door Europese slavenhandelaren werd uitgebuit. Dat betekent niet dat het minder erg was, maar wel dat de daders niet alleen westerlingen waren, maar ook lokale heersers. De pracht en praal van het Ashanti koninkrijk was zelfs grotendeels gebaseerd op slavenhandel.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Al ruim twee maanden wordt de Nederlandse televisiekijker geconfronteerd met een STER-spotje van het bedrijf Asia Pulp & Paper (APP). Het spotje wijkt af van de reguliere STER reclame in die zin dat het geen product aanprijst dat de consument de volgende dag in supermarkt om de hoek kan kopen. Het is een nagesynchroniseerd promotie-filmpje waarin medewerkers uitleggen hoe goed deze papier- en pulpproducent het voor heeft met de mens en de natuur. Die natuur bevindt zich ook al niet om de hoek want APP heeft het hier over de tropische bossen van Indonesië. Voor menig kijker zal het APP spotje daarom een soort onbegrijpelijke sensatie zijn, “wat zag ik nou.. zag jij dat ook?”.
Sommigen kijkers zullen echter wel de link leggen met concrete producten waar APP de grondstoffen voor levert: kartonnen verpakkingsmateriaal voor Lego steentjes en Barbie poppen. Dit weten ze dankzij een geslaagde Greenpeace campagne die de vernietiging van natuur voor aanleg van APP plantages aankaart (factsheet.pdf). In de Greenpeace campagne maakt Ken -het vriendje van- het uit met Barbie met de tekst: “Barbie: it’s over. I don’t date girls that are into deforestation”. Asia Pulp & Paper kapt dus soortenrijk natuurlijk bos om er vervolgens een monocultuur van acacia plantages neer te zetten, maar in haar STER spotje spreekt het bedrijf enkel over het planten van miljoenen CO2 opslurpende bomen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.