Sargasso was even onbereikbaar
Om technische redenen is Sargasso vandaag van 04.02 t/m 10.06 onbereikbaar geweest. Het probleem is inmiddels hersteld, de Zomerquote volgt later. Onze excuses voor het ongemak.
Binnenkort gaat ie gegarandeerd vallen: het kwart miljoenste comment! "Ja dat zeiden jullie een maand geleden ook al..." hoor ik u denken. Dat klopt en toen hebben we ons vergist. Of beter gezegd Steeph had zich vergist en de rest van de redactie voer blind op Steeph's berekening. Er vond geen dubbelcheck plaats want Steeph is namelijk blindelings te vertrouwen met cijfers en statistieken. Toch ging het mis, nostra culpa! Steeph die al jaren bij Sargasso op diverse niveaus feilloos datacruncht blijkt ook maar een mens en maakte een maand geleden een foutje. Op 17 april jl. zaten we niet nog maar enkele honderden comments van het kwart miljoenste comment af maar een paar duizend. Nu ruim een maand later heeft u inmiddels flink door gereaguurd en zitten we wel degelijk dichtbij het 250.000ste comment. En om dit te vieren krijgt u hooggeëerde 250.000ste reaguurder* een prijs. Wie het kwart miljoenste comment op Sargasso reaguurt wordt direct voor de meest existentiële keuze geplaatst die een reaguurder maar kan krijgen: wordt het wijn óf azijn?
Om technische redenen is Sargasso vandaag van 04.02 t/m 10.06 onbereikbaar geweest. Het probleem is inmiddels hersteld, de Zomerquote volgt later. Onze excuses voor het ongemak.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
15 Cartoonisten lanceren deze week het eerste professionele cartoonblog van de Lage Landen. Op Cartoon.blog.nl geeft cartoonist Robert Schuit (Bandirah) met een team van Nederlandse en Vlaamse cartoonisten dagelijks zijn visie op wat de Lage Landen op cartoongebied te bieden hebben. Schuit: “Ik ben zelf cartoonist, en wil graag met behulp van mijn vakkennis uitdragen wat voor moois er op cartoongebied tussen onze taalgrenzen te vinden is. Wij staan in een prachtige traditie van anarchistisch-intelligente getekende humor. Omdat er in de papieren media slechts een beperkte ruimte is voor cartoons die niet alleen kunnen schuren, maar ook een relevante visie op de maatschappij kunnen geven, wil ik met dit nieuwe Cartoonblog een zowel confronterende als relativerende lachspiegel creëren.” Cartoonblog zal -voor uw gemak- vanaf nu te vinden zijn de Sargasso Linklijst (rechterkantlijn gelijknamig blog).
Binnenkort gaat ie gegarandeerd vallen: het kwart miljoenste comment!
En om dit te vieren krijgt u hooggeëerde 250.000ste reaguurder* een prijs. Wie het kwart miljoenste comment op Sargasso reaguurt wordt direct voor de meest existentiële keuze geplaatst die een reaguurder maar kan krijgen: wordt het wijn óf azijn? Ondanks dat de uitvinding van het weblog met haar openbare commentaarvelden het azijnpissen tot volkssport nr 1 heeft verheven zien wij ook dat menig Sargassaal reaguurder daarentegen juist klare wijn schenkt. Wijn met een robuuste afdronk, een ondertoon van ironie, een vleugje zelfspot die in de verte doet denken aan een veld van bosviooltjes en met een immer herkenbare klassiek eikenhouten nasmaak. Of u doet tenminste een verdienstelijke poging oude wijn in zo mooi mogelijke nieuwe zakken te verpakken. En dat dient gevierd te worden!
Dus, reaguur onverdroten voort en de keuze is misschien wel aan u: wordt het Balsamicoazijn of Chateau Mooi? Als de winnaar op geen van beide producten prijs stelt kan hij/zij de prijs doorgeven aan nr 250.001, net zo lang totdat er wijn of azijn geschonken wordt. Proost op de Kunst van het reaguren!
* Sargasso bloggers zijn uitgesloten van deelname.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Jawel, na een valse start is hij dan nu toch echt gevallen, de kwart miljoenste comment op Sargasso. De gelukkige (?) is christinA. Wij feliciteren haar van harte!
Hieronder een screenshot uit de achterkant van Sargasso. De bovenste comment onder “Recent comments” is altijd de meest recente.
Nu eens kijken of het wijn of azijn wordt.
Bedrijven, kranten, banken en landen gaan over de kop. Maar Sargasso blijft gestaag doorgroeien. Wij zijn immers al jaren het alternatieve model waar d.m.v. ruilhandel en zónder bonussen toch gepresteerd wordt! Vandaag presenteren wij daarom aan u vol trots twee nieuwe bloggers Schütz en Hal Incandenza:
Schütz (350 ppm) – Lijkt door de telefoon te leiden aan een bipolaire stemstoornis, enkel beschikkend over de volgende noten: ‘…’ en ‘hnghnghng!’. Is in werkelijkheid stevig vastgebeten in de nek van het klimaatprobleem – en dus noodgedwongen schrijvend. Presenteert op Sargasso een gortdroog verslag van de dramatische route naar Kopenhagen alwaar Gods schepping al met ontblote nek naast het schavot klaarstaat, of, wacht, nee. Want zelf despereert Schütz niet zolang hij weet dat ergens op deze aarde een zekere Rolf Schuttenhelm plannetjes bekokstooft. Je weet nooit wat daar nog uit komt.
Hal Incandenza is het pseudoniem van Hoite Vellema (1977). Hal ziet om zich heen een wereld die ten onder gaat aan een verslaving aan infotainment en consumeren. Een wereld die in een permanente psychotische episode verkeert, waarin de eeuwige overgave aan kortstondige bevrediging het voornaamste levensdoel van de gehele Westerse wereld lijkt te zijn. Een wereld waarin de werkelijkheid niet meer bestaat, alleen nog een geprojecteerde werkelijkheid die eenieder naar goeddunken gebruikt voor zijn eigen gewin. Praten kan Hal niet, alles wat hij probeert te zeggen eindigt in een onverstaanbaar soort grommen. Tijdens zijn meer heldere momenten probeert Hal zijn onuitgesproken woorden toch nog gestalte te geven door te schrijven en zo zijn eigen geprojecteerde wereld te creëren.
Beste mensen. U zag kort even een artikel verschijnen met een “satirische poster” onder de titel “Foto des Tages | Kaskraker”.
De poster was bedoeld als spiegel voor hetgeen er nu gebeurt in Israël en de Gazastrook. Echter de beeldvorming was niet zuiver en kan als discriminerend worden opgevat.
Daarom is besloten deze poster tot nader orde even offline te halen. Helaas is daarmee ook de discussie die daar stond even niet beschikbaar.
Update (22:00 uur): Interne discussie afgerond. Zie verder de aangepaste post zelf.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Sargasso begint het nieuwe jaar met vier nieuwe bloggers: Robert Buzink, AB, Lenmeister en Thomas van Aalten. In de afgelopen weken heeft u al enkele (gast)bijdragen van ze mogen lezen maar bij deze stellen ze zichzelf aan u voor.
Robert Buzink is journalist en studeert Journalistiek en Media aan de Universiteit van Amsterdam. Hij schrijft over de toekomst van de journalistiek en dan het liefst over hoe de journalistiek gebruik kan maken van allerlei vormen van nieuwe media. Daarnaast is hij nieuwsgierig naar alles in de wereld en komt hij daardoor op allerlei plekken in die wereld. Hoe dichterbij hoe beter. Dat resulteert dan in een reportage of, als hij ter plekke interessante mensen ontmoet, een interview. Robert is niet vies van stilstaand en bewegend beeld en maakt ook graag audio-opnames. Crossmedia dus, al is dat een term die hij niet gauw in de mond zal nemen (zie ook: robertbuzink.com).
AB – Andreas Bouman (1977), is sinds 2008 eigenaar van tekstschrijverbureau ‘Dat Zijn Mijn Woorden’. Andreas voornaamste interesses; politiek, geschiedenis en gezondheidszorg. Zijn politieke opvattingen zijn glashelder. Op het gebied van ethische kwesties liberaal (D’66), economisch genuanceerd (PVDA), qua milieu progressief (Groen Links) en qua veiligheid juist conservatief (VVD). Een nadeel van zijn schizofrene politieke overtuiging is de 4-jaarlijkse hoofdpijn in stemhokjes. Zijn politieke overtuiging is echter een zegen voor zijn eigenzinnige blog. (zie ook: datzijnmijnwoorden.nl)
We zijn zo druk bezig met altijd maar veranderen dat we soms vergeten te vertellen wat er ook alweer allemaal anders wordt. Bij deze op een zonnige zondag een inhaalslag op het vlak van redactiewisselingen.
Allereerst de bloggers waar we afscheid van genomen hebben. Bever, Kornuit en Paddy gaven alle drie aan dat door drukte elders ze niet toe kwamen aan Sargasso. Dat is jammer. We hebben van hun helaas maar kort kunnen genieten. We wensen ze veel plezier elders.
Verder gaat Ippekrites het wat rustiger aan doen. De vaste plek op de vrijdagmiddag wordt dus los gelaten. U merkt het wel wanneer hij weer tegen instituten gaat lopen aantrappen of vergezichten komt geven.
Dan hebben we een viertal nieuwe bloggers. De eerste waren we vergeten bij de vorige introductieronde. Nummers twee en drie zijn een direct gevolg van onze wervingsactie. De vierde komt uit ons netwerk.
Hanedop: Onze correspondent in Latijns Amerika. Zelf journalist maar met nog voldoende ruimte om ook voor ons fraaie rapportages te maken ter plaatse.
Perik: Erik Honkoop is in zijn dagelijkse leven freelance broodschrijver voor reclamebureaus, branche-organisaties en vakbladen gespecialiseerd in onderwerpen waar hij totaal geen verstand van heeft. Maar daarbuiten is hij uitermate sociaal en geëngageerd als medewerker van Café Averechts. Doet in vrije tijd een experiment met moraliteit voor zijn master organisatiepsychologie. Een kleurrijke aanwinst.
Bianconero: Is een onbeschrijfelijke veelschrijver. Zowel hier als elders. Brengt ook nog eens een berg aan nieuwe ideeën mee. Maar dat had u inmiddels al wel gemerkt. Blogt afwisselend vanuit Nederland en Polen.
Adriaan van Garde: Een schrijver met een writersblock van 40 jaar. Die prestatie wordt nu volledig teniet gedaan met zijn feuilleton over Penelope Bijtring.
Overigens is het wel vermeldenswaardig dat we door onze wervingsactie hebben geleerd dat kranten het tegenwoordig niet leuk vinden als hun medewerkers, zelfs onder een andere naam, gaan bloggen buiten het bedrijf. Jammer voor die kranten.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.