Closing Time | Can’t Seem To Make You Mine

https://www.youtube.com/watch?v=3EnjB99B04k The Seeds, door Muddy Waters werden ze de Amerikaanse Rolling Stones genoemd. Waarschijnlijk omdat de snerende voordracht van Sky Saxon deed denken aan die van Mick Jagger. Maar waar The Rolling Stones waren voortgekomen uit de blues, waren The Seeds meer garagerock. De zanger, Sky Saxon, had een traject achter de rug van doo-wopbandjes en soul. Maar toen kwamen de hippies en de psychedelica en de klassieker: Can’t seem to make you mine. De wanhoop en het liefdesverdriet van een tiener, getoonzet op een aanstekelijke orgelpartij. Can’t seem to make you mine, is ontelbare malen gecoverd, onder andere door The Ramones , Alex Chilton en Johnny Thunders. The Seeds nu? Alleen de toetsenist Daryl Hooper, met bloemen op z’n keyboard, leeft nog en is een origineel bandlid. Gitarist Jan Savage, en drummer Rick Andridge en Sky Saxon zijn overleden.

Door: Foto: Ted (cc)

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Closing Time | Lady Rachel

Ik dacht altijd dat vriend A. te G. En zijn neef, G. (te Nepal, te Nieuw Guinea en waar verder niet?) en ik zo’n beetje de enige mensen zouden zijn die het nummer ‘Lady Rachel’ van Kevin Ayers zouden kennen. Dat melancholieke nummer gezongen door die bronzen stem van Kevin Ayers. De hippie. Die samenspeelde met Robert Wyatt, John Cale, Brian Eno en Nico, onder andere dan. Uit dat tijdperk kwam hij. Maffe platen heeft hij ook wel gemaakt. Zo is er die dubbelelpee waarvan één plaatkant helemaal bestaat uit een rare dialoog tussen knorrende en piepende geluidjes. Moet je voor in de stemming zijn. En ja, daar had Kevin Ayers middelen voor. Maar hippie of niet, wie weet was de vrijheid hem ook wel te veel, was de wereld te wijd. Was hij al te ontworteld vanaf zijn jeugd. Was hij erfelijk belast. En toen kwam die heroïne ook nog. En toen overleed hij veel te vroeg. Maar vriend A. te G. en ik zijn niet de enigen die Lady Rachel kunnen waarderen. The Allah- Las kunnen dat gelukkig ook.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.