Waarom benoemen iets anders is dan beledigen

Gemeenteraadslid Lennart Feijen werd eerder deze maand veroordeeld tot een voorwaardelijke geldboete van 350 euro omdat hij in 2014 zijn collega-raadslid te Zoetermeer en oud-minister Hilbrand Nawijn een racist noemde. Volgens Lennart Feijen is de term 'racist', gezien Nawijns denkbeelden, echter geen belediging, maar een passende kwalificatie. De afgelopen week is er enige ophef geweest over mijn veroordeling in hoger beroep voor belediging van Hilbrand Nawijn. Ik heb Nawijn een racist genoemd omdat hij verkondigde dat de vrijheid van onderwijs niet voor moslims geldt. In plaats van dat men schande spreekt van deze inperking van de vrijheid van meningsuiting, verzandt men vooral in gezever over definities en dat je het 'fatsoenlijk' moet houden. Er wordt hier echter voorbij gegaan aan waar het hier daadwerkelijk om draait. Laat ik voorop stellen dat het niet mijn doel is om mensen te beledigen. In dit geval was het benoemen van Hilbrand Nawijn als racist ook niet bedoeld als belediging, maar wel als een politieke kwalificatie. Het standpunt dat hij verkondigde was discriminerend en daarop noemde ik hem een racist.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Mededeling

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.