Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Journalisten als boodschappers van drugskartels
In de steeds verder escalerende Mexicaanse drugsoorlog zijn journalisten meer dan alleen een slachtoffer geworden. De georganiseerde misdaad probeert de media steeds vaker naar haar hand te zetten. En niet alleen door verslaggevers het zwijgen op te leggen. Steeds vaker worden journalisten actief gedwongen boodschappen van de drugkartels door te geven.
Met 68 vermoorde journalisten sinds 2000 en nog eens 11 vermisten sinds 2003 is Mexico het gevaarlijkste land voor verslaggevers op het westelijk halfrond. Dit jaar zijn al elf verslaggevers door geweld gedood. Sinds president Felipe Calderón in 2006 besloot duizenden militairen tegen de georiganiseerde misdaad in te zetten, zijn meer dan 30.000 mensen in het drugsgeweld omgekomen. De meerderheid van de slachtoffers zijn drugscriminelen zelf, maar ook onschuldige burgers komen om. Journalisten vormen een kleine, maar opvallende groep slachtoffers.
Dat is op zich geen nieuws. Reporters worden in Mexico al jaren met grote regelmaat het slachtoffer van aanslagen, ontvoeringen en bedreigingen. In de context van de steeds verder escalerende drugsoorlog wordt die gevaarlijke situatie veelal toegeschreven aan de georganiseerde misdaad, maar ook corrupte autoriteiten vormen soms een bedreiging voor de pers. Het wordt nog eens verergerd door het gebrek aan bescherming van de pers. Hoewel Mexico een heel scala aan instituties heeft die op papier de pers zouden moeten beschermen, worden de moord- en verdwijningszaken in de praktijk nauwelijks onderzocht, laat staan opgelost.
Rechtse aanpak berggeiten mislukt
Het intimideren van berggeiten werkt averechts. Dodelijk ongeluk met wandelaar mogelijk aanleiding voor herziening omstreden aanpak.
In de Verenigde Staten is het debat over de aanpak van berggeiten opgelaaid nadat in het Washington Olympic National Park een wandelaar werd aangevallen door een onverschokken bok, met fatale gevolgen. Deze berggeit volgde het gezelschap van het slachtoffer al een tijdje op hinderlijke wijze. Toen een van hen besloot de bok weg te jagen zodat de rest kon ‘ontsnappen’ viel het dier aan. De horens doorboorden het been van het slachtoffer dat uren later stierf in een reddingshelikopter. Het ongewoon agressieve gedrag van het dier wordt nu geweten aan een verkeerde aanpak die juist als doel had de berggeiten schuwer te maken voor mensen.
Jarenlang voerden de parkwachters van het Olympic National Park een intimidatiebeleid wat in de VS hazing wordt genoemd. Door zogenaamde bean bags op de dieren af te vuren zouden ze mensen gaan associëren met pijn en vervolgens mijden. Maar in plaats van dat de dieren het gewenste respect ontwikkelden zijn ze nu opdringer en agressiever dan ooit. Op de vraag aan ponyfokkend staatssecretaris Henk Bleker of een dergelijke rechtse aanpak van wilde dieren ook in Nederland plaatsvindt of gaat plaatsvinden (op bijvoorbeeld Schotse Hooglanders) kreeg de redactie geen antwoord. De website www.lnv.nl is net als www.vrom.nl al enkele dagen om onbekende reden onbereikbaar….
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Irakezen organiseren sit-in tegen geweld
Irakezen organiseren sit-in tegen geweld
Aan de universiteit van Mosul protesteren hoogleraren en studenten tegen het geweld tegen christenstudenten. Ze willen pas weer terug naar de leslokalen als de christenen dat ook kunnen.
Hulpverleners onder vuur
Ooit was humanitaire hulp iets dat respect afdwong. Meer en meer echter zijn hulpverleners het doelwit van politieke afwegingen: ze zitten gevangen tussen westerlingen die hun werk zinloos en overbodig vinden, en strijdgroepen die in hen de handlanger van de vijand zien. Het zijn degenen die de hulp had nodig hebben, die daar onder lijden. De hulpverleners zelf bekopen het steeds vaker met hun leven. Mogelijke oplossingen leiden tot nieuwe paradoxen.
In het verleden was hulp verlenen aan mensen in nood een logisch uitvloeisel van onze humanitaire principes. We redden levens en boden noodruftigen elementaire basisvoorzieningen als voedsel, water, onderdak, medische zorg en bescherming.

Zoals John Holmes, ondersecretaris-generaal voor humanitaire zaken van de VN, het verwoordde:
?By definition, the people who are working trying to tackle humanitarian need are working in places which are often remote, usually difficult, and very often dangerous as well, because that’s where the conflicts are and that?s where the natural disasters happen.?
Die tijd van waardering lijkt echter achter ons te liggen.
De discussies over de hulpverlening aan de slachtoffers van de watersnoodramp in Pakistan zijn zeer illustratief: hulpverlening is zinloze verspilling van ons (belasting)geld, de directeurssalarissen zijn te hoog, hulpverleners selecteren op religieuze gronden, het geld komt terecht bij de corrupte elite, levens redden betekent de terroristen van de toekomst in leven houden, ja zelfs zou het geld worden doorgesluisd naar Al Qaida en de Taliban, die er vervolgens wapens mee kopen. Over de twintig miljoen mensen die getroffen zijn door deze gigantische natuurramp hebben we het nauwelijks nog.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Quote du Jour | Roze Rambo’s
“Zelfverdediging is prima, maar knokploegen inzetten, dat lijkt me niet zo’n goed idee.” (DePers)
COC woordvoerder Philip Tijsma keurt de Amerikaanse Bashback beweging af als oplossing voor het homogerelateerd geweld. Deze roze Rambo’s treden op tegen homogeweld dat ook in de Verenigde Staten een groeiend probleem is. Uit het artikel in de DePers wordt echter niet duidelijk of Bashback ook écht daad bij woord voegt, of dat het blijft bij dreigend poseren met stokken en sloophamers? Wel stuurden de roze Rambo’s onlangs een lijkwagen met een kist naar een agent die een transseksueel zwaar mishandelde. Want ook in Amerika komt homogeweld niet zozeer van moslims maar eerder van blanke mannen met een verstoord seksueel zelfbeeld, zoals enkele reaguurders hier al haarfijn aantoonden.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.