Met het in ontvangst nemen van je diploma in de gezondheidszorg teken je een onzichtbaar contract: het contract van geheimbewaarder. Patiënten komen naar jou toe met hun vertrouwelijke informatie, en praten daar vrijelijk over. Ze verwachten dat je je taak serieus neemt en je verdiept in de informatie: graag zien ze dat je je ingelezen hebt in hun dossier met wat er de afgelopen tijd gebeurd is. En terecht. Wat samenvalt met die verwachting is dat je dit geheim houdt. Je verteld aan niemand dat dit deze patiënt was, met die geboortedatum, die daar woont: niets van dat alles. Natuurlijk vertel ik thuis verhalen over patiënten aan mijn wederhelft, om mijn dag te bespreken, om mijn hoofd leeg te maken. Heel normaal. Alleen vertel ik daar dan geen details bij die de privacy van de patiënt kunnen schaden. Genoeg binnenpretjes heb ik al gehad over de jaren heen, gniffelen om een grappige naam of combinatie van voornamen en daarmee initialen: het even opkijken als het een (semi) bekende Nederlander is waar je zorg voor mag dragen. Iedereen is mens, ieder heeft een lijf, die soms wat onderhoud nodig heeft. Wij zijn daarin de onpartijdige hulpverlener die dit mag ondersteunen. Ik zie het als een eer, een kijkje te krijgen in alle facetten van iemands leven. Het verval van het lijf met de leeftijd, de geest die nog zo goed is, of juist niet. De openheid waarmee patiënten vertellen vind ik nog steeds magisch, en één van de mooiste facetten van het vak. Ik heb de eer om mee te mogen kijken, in het alledaagse leven, waarin zoveel veel voorkomende dingen te zien zijn. Overbelaste mantelzorgers, pijn op de borst, buikpijn, bijwerkingen van medicatie, seksuele stoornissen, verdriet en rouw, soms nog zo enorm vers na al die jaren. Het is een intimiteit die je niet veel tegenkomt in andere beroepen buiten de gezondheidszorg. Het zorgt bij mijzelf soms voor grappige situaties: als we thuis iets bespreken komt er iets omhoog in mijn hoofd van een situatie op mijn werk, maar heeft met vertrouwelijke gegevens te maken wat ik niet kan vertellen. Soms maak ik daar een opmerking over waarbij ik niets privacygevoeligs vertel, of heb ik een binnenpretje. Met collega’s kan ik het hier wel over hebben. Genoeg situaties waarbij we patiënten bespreken, of we even tegen elkaar zeggen; “oh, daar heb je die en die”, met een knipoog of knikje erbij. Voor mijn blog denk ik hier ook goed over na, en probeer zo min mogelijk informatie te geven. Soms laat ik ziektebeelden weg, of wissel ik ze uit. Wissel geslachten om, of bedenk er iets bij. Zoveel mogelijk dat dit niet terug te halen is welke patiënt het is. De enige die het weet ben ik. Dit stukje maakt dat ik dit het allerleukste vak ter wereld vind. Het mogen meekijken in een stuk van het leven van de patiënt, soms tot het einde, en kunnen helpen waar de patiënt dit wil. Deze column verscheen ook bij zustermerel.nl
NIEUWS - De Duitse nieuwswebsite Correct!v heeft ontdekt dat in een poging om het lekken van documenten van het TTIP-verdrag te voorkomen de Europese Commissie heeft besloten dat de concept-teksten alleen nog maar in een speciale leeskamer in Brussel mogen worden ingezien.
(via)
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
[qvdd]
“Die geheimhoudingsplicht is er juist voor de vertrouwelijk- heid voor de kandidaten. De raadsleden behoren zich daaraan te houden, zeker als ze willen dat ook in de toekomst nog goede mensen blijven solliciteren.”
Waarnemend burgemeester Lodewijk Asscher doet aangifte van de schending van de geheimhouding tijdens de sollicitatie- procedure voor de nieuwe burgemeester van Amsterdam. Indirect doet hij dus aangifte tegen zijn eigen raadsleden, daar één van hen waarschijnlijk het lek is geweest.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.