Het lichaam als staatsbezit

Nederland heeft een erkend onpraktisch en kostbaar systeem voor orgaandonatie, waarin mensen zich moeten laten registreren als donor. Waarom niet andersom? Waarom is niet iedereen automatisch donor, met een registratiesysteem voor de weinigen die er bezwaar tegen hebben? Niet alleen is dat eenvoudiger, er komen zo ook meer organen ter beschikking, waardoor de wachtlijsten korter kunnen. Dat simpele systeem is wel eens voorgesteld. Ik denk dat het in 1994 is geweest. De kwestie speelde al een tijdje, en CDA-leider Elco Brinkman wilde – nogmaals: als ik het me goed herinner – instemmen met een voorstel om een systeem in te voeren waarin artsen zouden aannemen dat iemand donor was tenzij hij als niet-donor was geregistreerd. Het was echter verkiezingstijd en de leider van de oppositie, Frits Bolkestein (VVD), had aan een half woord genoeg. Brinkman, zo zei hij, wilde onze lichamen “tot staatsbezit maken”. Onzin natuurlijk, maar hij bereikte ermee dat Brinkman kort voor de verkiezingen zijn standpunt aan de eigen achterban moest uitleggen. Het was één van de redenen waarom de christendemocraten de verkiezingen zó gigantisch verloren dat een paars kabinet de enige oplossing was.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 15-11-2022
Foto: copyright ok. Gecheckt 02-03-2022

Het simplisties verbond

Terwijl de wereld steeds complexer  wordt, lijkt de politiek steeds meer te versimpelen. Ik begrijp dat wel; het stelt de burger gerust om de leiders in Jip- en Janneketaal te horen uitleggen welke eenvoudige en liefst harde maatregelen er moeten worden genomen om alle problemen op te lossen. Althans, de simpele burger.

Vandaag beweert Frits Bolkestein in het Algemeen Dagblad dat deneuro en de zeuro onvermijdelijk zijn. Volgens nu.nl, dat wel een abonnement op het AD heeft:

De Nederlanders, Duitsers en Finnen geloven volgens Bolkestein in discipline en regels, terwijl de mediterrane groep gelooft in politieke oplossingen voor economische problemen.

Natuurlijk, de ‘mediterrane groep’ versus de ‘noordelijke landen’. Zo eenvoudig ligt het allemaal. Pappen en nathouden versus discipline en regels. De burger hoort zichzelf deze dagen graag geportretteerd als ingezetene van een land van discipline en regels. Dat Mister Deregulering het zegt – de man die dus in essentie wil dat de overheid de markten ‘papt en nat houdt’, weet de burger niet. Die markten, weet u wel, die ondanks de diverse bubbles en crises nog altijd als een bezetene tekeer gaan en hele landen met genoegen naar de kelder lijken te jagen.

De simpele burger merkt het niet op, blij als hij is om niet in zo’nknoflookland te wonen. Het woord van oersimplist Wilders is meteen al salonfähig geworden. Kijk maar en let vooral ook op het kaartje onderaan de pagina. Ierland, een van de zwakste landen in de eurozone, is niet zwart gemaakt. Dat zou de idylle van het gedisciplineerde noorden versus de zuidelijke losbollen maar verstoren.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De verleiding van Bolkestein

Bolkestein schrijft zoals hij praat. De zinnen zijn kort en helder. Het is een genoegen hem te lezen en te beluisteren, ook wanneer je het met hem oneens bent. Alleen: het is wel de praktische politicus, die aan het woord is, de meester van de persuasieve communicatie.

Veel ruimte voor aanvulling of verschil van mening laat hij niet: zijn teksten zijn nogal apodictisch, hij doceert eigenlijk in een beetje ouderwetse stijl. Dat werkt, bedoeld of onbedoeld, niet zo liberaal. Zijn laatste boek, “De intellectuele verleiding”, heeft deze effecten ook. Het is Bolkestein, met zijn erudiete breedheid en zijn durf. Maar zijn beste boek is het niet.

Het thema

Bolkestein wil de kracht en werking van ideeën in de geschiedenis onderzoeken. Dat is geen klein onderwerp. Hoe hij dat precies wil doen en waarin hij zich wil onderscheiden van andere filosofen of historici is minder duidelijk.

Het onderwerp brengt met zich dat je iets moet vinden van intellectuelen. Bolkestein vindt zichzelf een prakticus: hij is eerst in de handel gegaan, daarna in de praktische politiek. Daarmee neemt hij afstand van de academische wetenschap, misschien zelfs ook van de hoge cultuur.

Dat lijkt mij wel in orde. Want in zijn tekst toont hij zich in terzijdes een klassiek conservatief politicus.  Politiek moet vooral niet groots en meeslepend zijn.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De tegeltjeswijsheid van Frits Bolkestein

20 EuroHet wil maar niet lukken met de Euro: de crisis verdiept zich van dag tot dag. Gisteren ging de beurs weer flink onderuit – daar gaat mijn pensioen denk ik dan. Dank u wel meneer Rutte en mevrouw Merkel voor uw voortvarende aanpak. Uh, niet dus. In plaats van de beloofde daadkracht hobbelen Rutte en zijn Duitse collega Merkel van crisis naar crisis. Ze zijn niet instaat om verder te kijken dan de volgende verkiezingen.

Eurobonds
Neem bijvoorbeeld de eurobonds. Merkel, en andere politici, zoals het VVD-erelid Frits Bolkestein afgelopen zaterdag, verzetten zich heftig tegen het gezamenlijk lenen van geld door de uitgifte van eurobonds. Na eerst Griekenland uit de Euro te hebben gezet adviseerde hij ten strengste tegen eurobonds. “eurobonds begin er niet aan!” Nederland pas op uw zaak.

Waarom is Eurobonds volgens hem een slecht idee? Hij legde het niet uit en het werd hem ook niet gevraagd door Twan Huys. Bolkestein was in Nieuwsuur om te reageren op de stelling van Guy Verhofstadt dat een Europese Federatie noodzakelijk is om de problemen die we nu hebben op te lossen.



Guy Verhofstadt stelt dat de huidige problemen dwingen tot meer samenwerking en dat uitgifte van eurobonds noodzakelijk is:

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De tendentieuze christenliefde van Bolkestein c.s.

Ik heb op nogal eens de aanval geopend op diegenen die voortdurend een toename van het antisemitisme menen waar te nemen. Ik heb geschreven over opgeklopte tellingen van het CIDI, aanstellerige beweringen dat Joden die als Joden herkenbaar zijn niet meer over straat zouden kunnen in Amsterdam, over de tendens om kritiek op Israel en het zionisme antisemitisme te noemen, over Joden die kritische Joden uitschelden voor ‘selfhaters’. Kortom, over de tendens van rechts om de kwaal te overdrijven en op te blazen en om alle kritische geluiden over één kam te scheren en verdacht te maken. Ook heb ik geschreven over de afkeer van de islam. Niet toevallig gaan die twee vaak samen. Anti-islamisme is helaas – net zo goed als de opgeklopte verhalen over antisemitisme – een bijproduct van de stichting van de staat Israel.

Er zijn echter meer loten aan de stam van het anti-islamisme. Eén daarvan vertoont wel wat verwantschap met de antisemitisme-fobie. Dat is de categorie van de luiders van de noodklok over de positie van de christenen in het Midden-Oosten. Ook de geluiden van mensen die beweren dat sprake is van vervolgingen door toenemende islamisering, en dat het aantal christenen in het Midden-Oosten alarmerend snel daalt, neemt hand over hand toe.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Moslims en Christenen met Bolkestein en Naoum Nehme

Het is me wel een mooi geschiedenisfeestje dezer dagen. Vernamen we vorige week donderdag van Martin Bosma hoe islamitische zeloten half Europa zouden hebben verkocht op de Arabische slavenmarkten, afgelopen zondag vertelde Frits Bolkestein en Hala Naoum Nehme ons hoe Christenen in het Midden-Oosten al sinds het ontstaan van de Islam systematisch worden buitengesloten, getreiterd, gepest en uitgemoord. Ik heb eerder al een stukje geschreven over het gebabbel van Bosma, maar het betoog van Bolkestein en Naoum Nehme is te opmerkelijk om zomaar te laten passeren. Het is, wederom, een selectief ratjetoe van tendentieuze feiten, feitjes en factoïden dat vooral aantoont dat geschiedenis een vak is dat politici niet zomaar automatisch beheersen. Weer blijkt vooral hoe jammer het is dat er zo weinig aandacht is voor die historici die een echt doordacht verhaal te vertellen hebben over de lange, gedeelde geschiedenis van Arabieren en Europeanen.

Een citaat:

Westerlingen weten weinig van de christenen in het Midden-Oosten. Hun bestaan gaat terug tot de tijd kort na Christus. Vanuit Syrië heeft het christendom zich verspreid. De Syrische katholieken zijn de rechtstreekse afstammelingen van de allereerste kerken, die door de apostelen zijn gesticht.

Correct. Althans, deels. Voor zover ik begrepen heb vertrokken de Apostelen zo snel mogelijk uit de woestijn naar de grote steden in het westen om de blijde boodschap te verspreiden. Paulus en Petrus stierven niet voor niets in Rome – en Johannes in Ephese. Maar wat is het punt? Zijn Syrische christenen extra belangrijk omdat ze aan de basis zouden staan van de kerk? Mooie drogreden is dat. Nog een citaatje:

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Vorige Volgende