Het lijk van de dictator

Een nogal lugubere geschiedenis Ze verblijven die nacht in een hotelletje in Port-Joinville, het belangrijkste stadje op het eilandje. Er is een bestelbusje geregeld. Die nacht duwen ze het busje door de straten, om pas buiten de stadskern echt te gaan rijden. Het is maar een kort stukje, het is niet meer dan 500 meter naar het kerkhof. Het is volle maan. Ze rijden het kerkhof op, en lopen met hun gereedschap naar het graf. Eerst moet de enorm zware deksel er afgetild. En daarvoor moet een gat worden geslagen. Een van de grafrovers ‘geeft een grote klap op het graf.’ Paniek. Honden slaan aan. Maar verder gebeurt er niets. Na lang ploeteren ligt de grafsteen opzij. ‘De kist verscheen in het maanlicht. We hoorden in de verte de golven. Het was zeer indrukwekkend.’ Hubert Massol, het brein achter de operatie roept: ‘Maréchal, nous voilá.’ Aldus de roof van het lijk van maarschalk Pétain, in het voorjaar van 1973. Of althans, het eerste deel van de roof. Daarna volgde nog het ruwe gesleep, de ontdekking van het gesloopte graf en een reeks arrestaties. De in het nauw gedreven Massol geeft een persconferentie waarop hij verklaart dat de kist ‘in onze handen blijft’ totdat de Franse president belooft dat de maarschalk eerst ondergebracht zal worden in de crypte van de Invalides (naast Napoleon, zogezegd) en daarna definitief herbegraven zal worden in Douaumont, het monument voor de slachtoffers van de Slag bij Verdun. Kort daarop treft de politie de kist aan onder een hoop rommel in een garagebox in de Parijse wijk Saint-Ouen, bekend vanwege zijn grote rommelmarkt.

Door: Foto: Paille (cc)

Closing Time | Suite Lettre N. 1

, door

Op de dubbelelpee Choc Choc Coc 1983 van Le Grand Maitre Franco en Le Seigneur Rochereau, staan lekker veel nummers. Of nee, toch niet, er staan er maar vier op. En van die vier was Suite Lettre N.1 altijd mijn favoriet. Omdat het zo’n fijne slijper is waar je zo lang slow op kunt wiegen? Dat subtiele lichte gitaarspel, die steeds herhaalde motiefjes, die meerstemmige zang, die zachte saxofoon, die geheimzinnige klanken die ik niet kan verstaan?

Foto: Contando Estrelas (cc)

Spaans socialistisch bastion over in rechtse handen

, door

ELDERS - Spaanse nationalisten boeken succes met Vox

De Spaanse deelstaat Andalusië krijgt voor het eerst sinds 36 jaar een rechtse regering. Bij de verkiezingen van begin december bleeft de socialistische PSOE weliswaar de grootste partij met 33 zetels. Maar een linkse coalitie met Podemos (17 zetels) zat er niet in. Een rechtse coalitie van de conservatieve Partido Popular (26 zetels) en de liberale Ciudadanos (21) bleek wel mogelijk met gedoogsteun van de nationalistische partij Vox, de grote winnaar van de verkiezingen die in een klap met 12 zetels in het Andalusische parlement kwam.

Opmerkelijk is dat de nieuwe deelstaatregering steunt op twee akkoorden, een van Ciudadanos met de PP en een van de PP met Vox als gedoogpartner. Het laatste akkoord bevat 37 doelen met bovenaan het scheppen van nieuwe banen, bestrijding van corruptie en respect voor de democratie. Daarnaast betuigen de partijen steun voor het stierenvechten en de flamencodans.

Tegen de Catalaanse afscheidingsbeweging

Vox wordt wel gezien als de meest recente loot aan de groeiende stam van extreemrechtse populisten in Europa. Tot nu toe ontbrak in de Spaanse politiek een partij met verwantschap aan het Italiaanse Lega, het Franse Rassemblement National van Le Pen en het Duitse Alternative für Deutschland. Alhoewel alle partijen van dit type een overeenkomst hebben in hun afkeer van vreemdelingen en hun verzet tegen ‘massa-immigratie’ zijn er toch ook grote verschillen. Vox is ook een anti-immigranten partij en anti-islam, maar op de eerste plaats een zeer nationalistische partij. Alles voor de eenheid, de grootheid en de eer van de Spaanse natie. De groeiende aanhang van Vox is dan ook mede te zien als een reactie op de, in de ogen van nationalisten, slappe aanpak van de Catalaanse afscheidingsbeweging.

Foto: santiago lopez-pastor (cc)

Spanje worstelt nog steeds met verleden Franco-regime

, door

ELDERS - Waar zijn voorgangers verstek lieten gaan wil de nieuwe Spaanse premier Pedro Sánchez schoon schip maken met het fascistische verleden.

Honderden aanhangers van de vroegere Spaanse dictator Franco verzamelden zich zondag in de Valle de los Caídos (Vallei van de Gevallenen) zo’n veertig kilometer ten noorden van Madrid. Het is een door Franco opgerichte gedenkplaats voor de slachtoffers van de Spaanse Burgeroorlog. De generalissimo, die in 1975 stierf, ligt er zelf ook in een praalgraf naast José Antonio Primo de Rivera, leider van de fascistische Falange. Maar niet meer voor lang. De nieuwe Spaanse regering gaat een einde maken aan dit bedevaartsoord voor fascisten door Franco’s resten naar elders te verplaatsen. En dat willen zijn aanhangers van de Nationale Francisco Franco Stichting verhinderen. De stichting, die zo’n 500.000 donateurs telt, ontving van de vorige, conservatieve regering van Rajoy ook nog subsidie.

Het monument herbergt de resten van meer dan 33.000 gevallenen, zowel soldaten van Franco als van de Republiek die hij uiteindelijk versloeg. Duizenden krijgsgevangenen en politieke gevangenen hebben meegewerkt aan de bouw, die maar liefst 18 jaar duurde, voordat het in 1959 door Franco kon worden ingewijd. Wat er met het monument gaat gebeuren is onduidelijk. Moet het blijven bestaan als herinnering aan de burgeroorlog of is het beter daarvoor een nieuw monument op te richten en Franco’s constructie langzaam te laten vervallen tot een ruïne?

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: copyright ok. Gecheckt 04-10-2022

Duitsland betaalt Spaanse fascisten pensioen

, door

ELDERS - Een erfenis van het bondgenootschap van Hitler en Franco tegen het communisme. Duitsland is nog niet van de nazi’s af.

In de Duitse Bondsdag heeft de fractie van Die Linke protest aangetekend tegen het feit dat 70 jaar na de oorlog nog steeds pensioen wordt uitgekeerd aan nazaten van Spaande vrijwilligers die met Hitler tegen de Russen vochten. Soldaten van de Blauwe Divisie vochten van 1941 tot 1943 in de Sovjet-Unie aan de zijde van de Duitse Wehrmacht. Ze zijn daarna ingezet bij de bezetting van Oekraïne en bij gevechten in de Karpaten en tegen de partizanen in Joegoslavië. In 1962 sloot de toenmalige Bondskanselier Adenauer met Franco een deal over pensioenen voor deze Spaanse vrijwilligers in ruil voor een tegemoetkoming aan de weduwen van de Duitse piloten van het Condor Legioen.  Dat legioen ondersteunde in de Spaanse burgeroorlog Franco met bombardementen op Spaanse steden, onder andere op Guernica, dat beroemd is geworden door het schilderij van Picasso.

Die Linke vindt het schandalig dat Duitsland jaarlijks meer dan €100.000 betaalt aan fascisten die vrijwillig deelnamen aan een “uitroeiingsoorlog” in Oost-Europa terwijl zoveel slachtoffers van deze oorlog nooit gecompenseerd zijn. Een woordvoerder van het Duitse ministerie van Sociale Zaken dat de regeling uitvoert zegt dat in 1998 het verdrag nog eens nagekeken is en dat toen niet gebleken is dat betrokkenen tijdens het naziregime “de principes van de menselijkheid of van de rechtsstaat overtreden hebben”.