We zijn weer terug, maar dan zonder de poster die hier vanmiddag tot heftige reacties leidde. Op het moment dat ik deze parodische variant van de filmposter Jaws hier plaatste, wist ik dat dit het op het randje was. Zelf vond ik het een treffende - maar ook confronterende - verbeelding van het Israëlisch-Palestijns conflict en het antisemitisme dat daardoor wordt aangewakkerd. Maar als zo vaak zijn spotprenten voor tweërlei uitleg vatbaar en dat gevaar lag hier zeker op de loer. Mijn mede-bloggers vonden het nét een stap te ver en dat kan ik respecteren. Als bij een recente demonstratie weer lustig "Hamas, Hamas, de joden aan het gas" uit de kelen klinkt, dan moge duidelijk zijn dat lichtvoetigheid niet altijd gepast is. Deze 'mini-Krach' op Sargasso (maar niet heus) is bij een aantal buren bepaald niet onopgemerkt gebleven. De commentaren liegen er niet om, hier en daar. Maar weest allen gerust: Sargasso kan wel tegen een stootje en zo ook deze blogger.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Het fameuze Brusselse filmhuis ‘Het Europees Parlement’ heeft vandaag geweigerd de cultmovie Fitna van regisseur Geert Wilders te vertonen. De excentrieke cineast reageerde teleurgesteld: “Dit toont opnieuw het failliet van het leiderschap van het Europees Parlement. De beslissingen van het Europees Parlement zijn niet anders dan die in Saudi-Arabië en Mekka” (Telegraaf). Filmhuis ‘Het Europees Parlement’ dat ooit werd opgericht om een tegenwicht te bieden aan massaproducties als Triumph des Willens, Der ewige Jude en Oorlogswinter was niet bereikbaar voor commentaar. Waarom ‘Het Europees Parlement’ de kleinschalige cultmovie niet wilde vertonen blijft dus vooralsnog onduidelijk. De weigering zat de getergde regisseur blijkbaar zo hoog dat hij gelijk ook zijn persconferentie én de dvd-signeersessie schrapte.
Weer een icon gesneuveld. Eerst de flagrante schending van de mensenrechten door de VS in de Abu Graib gevangenis, in Guantanamo Bay, en door de renditionpraktijken van de CIA, vervolgens de financiele crisis, nu ook nog de meest recente film van James Bond: Quantum of Solace (zie trailer: http://www.007.com/). Deze laatste Bondfilm blijkt prima te passen bij deze reeks teleurstellingen en (morele) faillissementen. James Bond films zijn altijd een soort afspiegeling van de internationale verhoudingen, technologische ontwikkelingen, en maatschappelijke sentimenten. Dat alles verpakt tot entertainment; met James Bond als ongenaakbare held, met een zekere stijl, en daarbij omringd door allerlei luxe en door wegwerpvrouwen. Tot eind jaren tachtig speelden de James Bond avonturen zich veelal af tegen de achtergrond van de Koude Oorlog, met kwaardaardige communisten in de hoofdrol die de wereld dreigden te vernietigen.
Later trok James Bond vooral ten strijde tegen de georganiseerde misdaad. Dat is ook nu weer het geval, met Daniel Craig voor de tweede keer als James Bond in de hoofdrol. Met Casino Royale – de eerste film met Daniel Graig (2006) – is de hele serie van Ian Fleming opnieuw gestart, maar dan met meer dan een nieuw sausje. De films zijn harder, met meer bloed, James Bond is cynischer, meedogenloos en maakt ook nog fouten.
Bond is nu een onaantastbare eenling die nauwelijks in de hand kan worden gehouden door MI6, de Engelse geheime dienst waar Bond werknemer van is. In Quantum of Solace zijn mensenlevens niet veel waard, dat is duidelijk, en James Bond schroomt ook niet voor standrechtelijke executies, die blijken namelijk best wel praktisch te zijn in de hectiek die hij veroorzaakt.
In feite is deze Bond-film – helaas – dus een voortzetting van de oude vertrouwde lijn en ook nu een afspiegeling van maatschappelijke sentimenten, en (internationale) omgangsvormen. De verloedering heeft nu dus ook James Bond bereikt, dat is jammer. Wie weet gaat het beter met Bond – en dus ook met ons – in 2010.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
In de race naar de tweede finaleplek, uit te delen na #66, gunt de organisatie iedereen gelijke kansen. Wij hopen daarom dat ook Joran van der Sloot tijdens zijn vlucht voor de Thaise politie de tijd vindt om klokke acht uur gezellig mee te raden met de rest. Meneer Harmsen maakt de finale helaas niet meer mee en betwijfeld moet worden of meneer Obama op tijd zijn ‘administratieve’ entourage heeft benoemd om met ten points in da pocket zijn tweede belangrijke overwinning van deze week te boeken. Maar voelt u zich allerminst bezwaard uw eigenste vrijheid van schermschotuiting te praktiseren en uw intelligentie (of geluk) te verzilveren. Uw voorouders hebben u immers niet voor niets tot hier laten evolueren, dus klik op de ticket en raad uit welke film het schermschot komt.
Change
******************************************************
DE SCHERMSCHOTQUIZ: Rond pakweg Schermschot #100 ontvangt de beste Sargassale Schermschutter een prijs na een shootout tussen drie (of vier) finalisten. De 1e finalist is Lothar Matthäus.De tweede en derde finalist zijn bekend na resp. #66 en #99.
Woens’zdag S’zcherms’zchot en niet voor niets. Zet u schrap voor de 57e editie alweer. En als er twee cijfers zijn die de filmveelvraat en begenadigd schermschutter van dienst typeren, dan zijn dat uiteraard de 5 (=S) en de 7 (=z, een kniesoor die op dat onderste streepje let). De vraag nu is niet of de organisatie uw aandacht te zeer heeft opgesoupeerd door u te vermoeien met deze belegen edoch dedavincicodeesque getallenspielerij, de vraag is ook niet hoeveel punten u in de wacht kunt slepen (want 10), maar de vraag is: Klik op de ticket en raad uit welke film het schermschot komt (?):
hoge staties
******************************************************
DE SCHERMSCHOTQUIZ: Rond pakweg Schermschot #100 ontvangt de beste Sargassale Schermschutter een prijs na een shootout tussen drie (of vier) finalisten. De 1e finalist is Lothar Matthäus.De tweede en derde finalist zijn bekend na resp. #66 en #99.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Het komt niet vaak voor dat een film me vanaf het begin bij mijn nekvel grijpt en me meteen het verhaal in sleept. Bij de meeste films is er sprake van een opbouw of dienen de karakters eerst geïntroduceerd te worden alvorens men het verhaal kan vertellen. De laatste keer dat ik dat ervoer was bij The diving bell and the butterfly (eerder hier beschreven) en dat is eigenlijk nog niet zo heel lang geleden. Bij het zien van Hunger, gebeurde hetzelfde; het verschil bij beide films zit echter in het perspectief; bij de eerste bekijk je het verhaal vanuit het hoofdpersonage terwijl je bij de tweede als een onwillige getuige kijkt naar een lichaam in verval van een man die weigert te eten. Opmerkelijk is dat beide films door kunstenaars werden gemaakt; de eerste door Julian Schnabel (New York, 1951), de tweede door Steve McQueen (Londen, 1969). Vanuit hun achtergrond benaderen zij het filmen op een net iets andere manier en dat levert een verrassend resultaat op.
Hunger draait voor het grootste deel over de hongerstaking van Bobby Sands in de Maze gevangenis in Engeland. In 1981 eiste hij als leider van een groep gevangenen erkenning als politieke gevangene, iets dat door Margaret Thatcher fel werd bestreden. De hongerstaking was het toppunt van een opstand die al vanaf 1976 was ingezet, beginnend met het ‘dekenprotest’ waarbij de gevangenen weigerden dezelfde kleding als criminelen te dragen en daarvoor in de plaats zich slechts omhulden met een deken. Toen bleek dat dat niet werkte, stapte men in 1978 over op het ‘vuilprotest’ waarbij men uitwerpselen uitsmeerde over de gevangenismuren. Maar ook dat werkte niet en je kunt je afvragen wie men het meeste trof met deze actie. De hongerstaking was het ultieme pressiemiddel omdat je daarmee inspeelt op het gevoel van medemenselijkheid. Bobby Sands overleefde deze niet en stierf na 66 dagen. Samen met hem stierven nog negen andere gevangenen. Na tien doden werden de eisen van de gevangenen ingewilligd, maar erkend als politieke gevangenen werden ze niet.
“judicial and prosecutorial misconduct… so distorted the legal process that the interests of justice can only be served with complete dismissal of the case. (..)
This case serves as a classic example of how our justice system can be abused, and defendants’ rights trampled, by an unholy alliance between courts and criminal prosecutors.”
Goed idee zo voor de kerst: advocaten van Roman Polanski dienen een verzoek in bij de VS-justitie om een 30 jaar oude aanklacht tegen de regisseur te laten vervallen. De 75 jaar oude regisseur ontvluchtte Amerika in 1978 om een (verdere) gevangenisstraf te ontlopen voor het hebben van seks met een 13-jarig meisje. Sindsdien leeft Polanski in Frankrijk waar hij getrouwd is met actrice Emmanuelle Seigner Emmanuelle Béart (NSFW) en twee kinderen heeft (SFW).
De advocaten beroepen zich op het beeld dat naar voren komt in de documentaire Wanted and Desired van Marina Zenovich. Daaruit blijkt dat de dienstdoende rechter Laurence J Rittenband nogal showbizgeil was en afspraken met Polanski niet nakwam. Het ego van Rittenband werd pas echt gebutst toen hij een foto zag waarin Polanski zich tijdens borgtocht op een Oktoberfest vermaakte (lees: een sigaar rookte, geflankeert door jonge deernes).
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.