Een schokkend persbericht van de FNV: uit onderzoek van het Internationaal Verbond van Vakverenigingen (IVV) (.pdf) is gebleken dat vrouwen gemiddeld 18% minder verdienen dan mannen voor hetzelfde werk. Dat is hoger dan het wereldwijde gemiddelde van 16%. Iets waar een beschaafd mens (m/v) zich anno 2008 behoorlijk kwaad om zou moeten maken, behalve als ze voor Elsevier schrijven natuurlijk. Dat spreekt boekdelen over de slechte situatie van de emancipatie in Nederland, zou je zeggen. Maar is dat eigenlijk wel zo? FNV-vakbondsvoorzitter Agnes Jongerius wijt het grote verschil vooral aan het feit dat in Nederland vrouwen bijzonder veel in deeltijd werken, wat (per uur) relatief slechter betaald wordt dan voltijdswerk. Dit is echter maar een deel van het verhaal, wat duidelijk wordt als je bijvoorbeeld kijkt naar een vergelijking van de cijfers van heel Europa.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Met de pakkende titel “Het Parlement wordt gezien als de belangrijkste beslissingsbevoegdheid” kwam er weer een persbericht over Europa voorbij.
Heel bijzonder om te lezen dat volgens een recent groot onderzoek de meeste Europeanen het Europarlement aanwijzen als de machtsfactor in de EU. Maar vervolgens geeft het persbericht verder geen uitleg van de werkelijke situatie. Het Europarlement heeft namelijk heel weinig macht. Kennelijk is men er dus in geslaagd de illusie te wekken dat het parlement, een gekozen orgaan, de democratische bewaker in de EU is. Zo hou je de mensen zoet.
Helemaal leuk wordt het als je de andere vraag en antwoorden ziet. Het grootste deel van de mensen wil inderdaad dat het Europarlement het orgaan is dat de beslissingen neemt.
Misschien moet iemand ze dan even uitleggen dat de “nieuwe” EU grondwet, die nu overal zonder referendum stilletjes wordt ingevoerd, alleen maar wat kosmetische aanpassingen doet aan de macht van het Europarlement en dat het toch vooral de Raad is die de beslissingen neemt. En die mag je niet kiezen en die mogen in beslotenheid beslissingen nemen.
“In [jonge EU-lidstaten als Bulgarije en Tsjechië] is internet een belangrijker communicatiemiddel. Door de grote afstand wordt er veel meer gebruik gemaakt van chat en internettelefonie dan in ons land. (..) Inwoners van deze landen zijn veel meer technisch gericht. Zij hebben het internet leren kennen door middel van zelfstudie. Hierdoor hebben zij veel meer zicht op de mogelijkheden van het web. In Nederland maken we meer gebruik van kant- en klare internetprogramma’s als Hyves en Myweb om sociale contacten te onderhouden. (..) Wij hebben de traditie om voor alles op cursus te gaan. Hierdoor mist de internetter de uitdaging zelf op onderzoek uit te gaan.”
Wim Veen, hoogleraar didactiek en onderwijsontwikkeling aan de Technische Universiteit Delft weet precies waarom Nederland het achterlijke middenmotertje van Europa is qua internetgebruik. Dit naar aanleiding van
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Terwijl ik nog steeds bezig was met het compleet maken van de lijst met privacyschendingen, kwam ik ineens een nieuw document tegen tussen de kamerstukken. Deze ging over het samenvoegen van twee wetten, op de identificatieplicht bij dienstverlening en op meldingsplicht verdachte transacties. Daarbij kon dan gelijk even een Europese richtlijn meegenomen worden. En toen werd ik even stevig op het verkeerde been gezet. Las ik nou goed dat “Politically Exposed Persons”, oftewel in goed Nederlands “Politiek Prominente Personen”, uitgesloten werden van die meldingsplicht? Het zou toch niet!
Gelukkig bleek niets minder waar. Sterker nog, hier komt een wetsvoorstel voorbij die juist de politici eens een keer stevig aanpakt.
De redenering vanuit de EU is als volgt. Politici (en aan politiek gerelateerde personen als rechters en directeuren van centrale banken) zijn een kwetsbare groep als het gaat om corruptie. Om er zeker van te zijn dat ze niet het verkeerde pad bewandelen, moeten ze extra aandacht krijgen bij alle financiële handelingen. En ook hun familie. In de toelichting staat het als volgt:
“Artikel 1, onderdeel c
Het begrip «politiek prominente personen», ook wel als PEP’s (politically exposed persons) aangeduid, is nieuw in de Nederlandse anti-witwaswetgeving.
Door de FATF is vastgesteld dat een bijzonder risico bestaat voor de financiële instelling wanneer zij een zakelijke relatie aangaat met een PEP uit een andere lidstaat of een derde land. In dat geval is verscherpt cliëntenonderzoek gerechtvaardigd, zoals bepaald in artikel 7, vierde lid, van dit voorstel.
Onder de personen die een politiek prominente functie bekleden, moeten – op grond van de uitvoeringsrichtlijn – worden verstaan: staatshoofden, regeringsleiders, ministers en staatssecretarissen en parlementsleden.
Leden van hooggerechtshoven, constitutionele hoven en andere rechterlijke instanties die arresten wijzen in laatste instantie, leden van rekenkamers en directies van centrale banken vallen eveneens onder het begrip.
Andere politiek prominente personen zijn ambassadeurs, zaakgelastigden, hoge legerofficieren en leden van bestuurs-, leidinggevende of toezichthoudende organen van overheidsbedrijven. Ambtenaren uit het middenkader en lagere ambtenaren vallen niet onder het begrip politiek prominente personen.
Directe familieleden van politieke prominente personen dienen eveneens aan verscherpt cliëntenonderzoek te worden onderworpen, indien een instelling een zakelijke relatie met deze personen aangaat. Volgens de uitvoeringsrichtlijn zijn dit de echtgenoot, een partner die naar het nationale recht als gelijkwaardig met een echtgenoot wordt aangemerkt, de kinderen en hun echtgenoten of partners, en de ouders van de natuurlijke persoon die een politieke prominente functie bekleed.”
In het kader van de lopende discussie over privacy hier een bijdrage van D66 Europarlementarier Sophie in ’t Veld.
ANONIEMPJE: Democratisch Appèl anno 2008
“Onschuldige mensen hebben niks te verbergen” zegt VVD Kamerlid Fred Teeven. Hij vindt dat we best nog méér privacy mogen offeren in de strijd tegen misdaad en terrorisme. Heel veel mensen zijn het met hem eens. En oppervlakkig gezien klinkt het inderdaad logisch: hoe meer controle, hoe groter de kans om booswichten op te sporen. Dus hebben burgers in de laatste jaren zonder morren toegestaan dat de overheid inzicht krijgt in elk intiem detail van hun privé-leven.
Maar de werkelijkheid is niet zo simpel. Het is een fictie dat we in ruil voor minder privacy en minder vrijheid automatisch meer veiligheid krijgen. En een gevaarlijke fictie bovendien. Een fictie die geen daadwerkelijke veiligheid schept, maar een schijnveiligheid.
Wat weet de overheid van ons?
De overheid weet wie we zijn, wie onze vrienden zijn, met wie we bellen en mailen en waarover, wat we eten en drinken, welke boeken we lenen uit de bieb, welke websites we bezoeken en wat we op Google zoeken, welke ziektes of psychische problemen we hebben, van welke politieke beweging of kerkgenootschap we lid zijn, dat we een partner zoeken op een datingsite of de Viva dildo bestellen, hoeveel geld we op onze bankrekening hebben en naar wie we geld overmaken. Door passagiersgegevens, OV chipkaart, kilometerheffing, camera’s in de publieke ruimte, Google Earth en RFID chips valt van minuut tot minuut vast te stellen waar we ons bevinden. Binnenkort zijn ook onze vingerafdrukken en DNA opgeslagen in centrale gegevensbanken. Als de regering haar zin krijgt worden in het electronisch kinddossier ook details over onze luieruitslag, kleuterdriftbuien en opvoedgewoonten van onze ouders bijgehouden. Intelligente camera’s en microfoons analyseren ons gedrag, en superscans kijken dwars door onze kleding of door de muren van onze woning heen. Dit is allemaal geen science fiction meer, het is werkelijkheid geworden. Kortom: het is voor een normaal mens vrijwel onmogelijk zich aan het Alziend Oog te onttrekken, behoudens misschien in je eigen badkamer of ver weg van de bewoonde wereld, diep in de bossen.
Wat gebeurt er met al die persoonlijke informatie?
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Het verhitte maatschappelijk debat over de ethiek van embedded advertising naar aanleiding van de advertorials van society-verslaggever Rutger bij de Nederlandse strijdkrachten in Noorwegen is nog maar net geluwd of de volgende rel over ‘reclame voor het leger’ staat alweer voor deur. Want het kan altijd erger. Waar? In Israël uiteraard.
Vorige maand startte de Israëlische overheid een reclamecampagne tégen dienstweigeraars. Israël kent immers de dienstplicht en men hoeft dus niet zoals in Nederland soldaten te werven voor een beroepsleger. Maar die paar dienstweigeraars ziet men in Israël blijkbaar als een probleem. Waarschijnlijk omdat ze een signaal zijn dat er misschien wel iets mis is met het gedrag van het Israëlische leger in de bezette gebieden? Dus wat doet de Israëlische overheid? Die maakt een spotje waarin de dienstweigeraar wordt neergezet als een lafbek die zich zou moeten schamen. Setting: een vaag touristententje in India waar Israëlische jongens aan de praat raken met een paar Europese ‘lekkere wijven’. De Israëlische jongens vertellen één-voor-één enthousiast wat ze in het leger hebben gedaan. Zodra de dienstweigeraar aan de beurt is valt er een ongemakkelijke stilte. Clou: de Europese ‘lekkere wijven’ zouden hevig teleurgesteld in de dienstweigeraar en deze jongen loopt derhalve een nachtje tropische geile neukseks mis.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
