Francisco: Welkom Steeph.
Steeph: Hallo Francisco, goed dat je me op deze korte termijn kon ontvangen.
Francisco: Ga daar maar even liggen.
Steeph: Moet ik dan mijn laptop loslaten?
Francisco: Ja, dat is wel het beste.
Steeph: Okay, als dat helpt.
Francisco: Zeg het eens Steeph, wat mankeert er deze keer aan?
Steeph: Francisco, heb je wel eens dat gevoel gehad als je ’s ochtends op weg naar je werk of je opleiding bent en je ziet al die mensen die hetzelfde doen, dat je je afvraagt “mijn god, hoe ben ik hier ook alweer in beland?”
Een enorm diepgaand zinloos gevoel, een gevoel dat je keihard aan het meerennen bent in de ratrace?
Francisco: Nou, ik weet waar je het over hebt, maar dat gevoel heb ik al jaren niet meer gehad gelukkig.
Steeph: Afijn, dat gevoel heb ik nu ook tijdens het bloggen de laatste weken.
Francisco: Hoe bedoel je dat? Je zit toch niet in een ruimte met honderden mensen te bloggen?
Steeph: Nee, dat niet. Maar je houdt wel de hele tijd allerlei blogs in de gaten. En je bent dag in dag uit, nacht in nacht uit bezig met na te denken over de volgende pots. En dan kijk je na 2000 pots ineens op van je toetsenbord en denkt: What the fuck am I doing?
Francisco: En wat denk je dat je aan het doen bent?
Steeph: Zjezus, wat heb ik een hekel aan die socratische gesprekstechnieken. Ik betaal je geen 200 euro per uur om aan mij te vragen waarom ik bij jou kom hoor!
Francisco: Sorry, laat ik het anders formuleren. Wat voel je iedere keer als je weer een pots af hebt?
Steeph: Opluchting vooral. Dat het treintje niet stilgevallen is. Dat de blog doorloopt.
Francisco: Oei, dus geen bevrediging of gevoel van euforie?
Steeph: Nah, heel soms. Maar dat wordt door reaguurders snel ongedaan gemaakt. Blijkt er weer een klein foutje in het briljante betoog te zitten. Daar gaan ze aan zitten peuteren. Wat dat betreft is het fijner om columnist in een krant te zijn zeg.
Francisco: Dit klinkt inderdaad als een ernstig geval van blogartritis. Je zit vast. Je hebt een nieuw perspectief nodig.
Steeph: Oh, en hoe kom ik daar aan?
Francisco: Nou, een serie van vijf therapeutische sessies bij mij helpt meestal wel. Maar je kunt natuurlijk ook gewoon een lekker boek in de tuin gaan zitten lezen en dat hele bloggen gewoon vergeten.
Steeph: Mmmm, voor hoeveel uur?
Francisco: Uur? Dagen!
Steeph: Nee, dat meen je niet. Je bedoelt net als op vakantie in zo’n oord waar je Wifi of GPRS het niet meer doet?
Francisco: Ja, even helemaal los komen.
Steeph: Maar weet je zeker dat het helpt?
Francisco: Geen flauw idee. Blogartritis is nog redelijk nieuw. Alle therapieën zijn experimenteel. Maar een boek lezen is nooit weg toch.
Steeph: Misschien moet ik dat maar eens proberen dan. Heb je nog een tip?
Francisco: Nou, ik heb toevallig net een boek geschreven over …….. Hee! Waar ga je heen?