De weg terug

Vier maanden geleden beschreef ik hier hoe akelig na ik de afgrond was geraakt, door een combinatie van rouw, burn-out en verlammende depressie. Ik kwam amper nog mijn huis uit, opende de post al maanden niet meer en sloot mezelf steeds verder af. ‘Met gestrekt been schoof ik almaar dieper de ellende in,’ schreef ik. ‘Dank God voor de automatische overschrijving en voor wat financiële reserve, anders had ik op straat kunnen staan. En dank Allah voor de loyaliteit van opdrachtgevers en vrienden: zonder hen was ik inmiddels weggevaagd.’ De reacties op mijn column waren overweldigend. Zoveel mensen die een vergelijkbaar traject hadden afgelegd, en een deel van hen was inderdaad over de rand gedonderd en had huis en have verloren. Er blijkt op de keper beschouwd slechts weinig te zijn dat ons scheidt van de afgrond: een scheiding, de dood van een geliefde, je baan kwijtraken volstaat. Het enige dat je dan nog voor je val kan behouden, is een verduveld sterk netwerk.

Closing Time | Supernatural

Op de dag dat ik verjaarde, overleed hij, Vic Chesnutt. Dat was in 2009. En ik was hem eerlijk gezegd uit het oog verloren. En dat terwijl hij in de jaren negentig toch zwaar indruk op mij maakte met de song, Supernatural.

Vic Chesnutt had zijn eigen positie in de singer-songwritersscene. Dat lag aan zijn onnavolgbare gitaarspel, deels veroorzaakt door zijn verlamming. Maar ook aan zijn zwarte, sardonische teksten en zijn uitstraling. Op de video verdringen aandoenlijkheid en eigenzinnigheid elkaar (en wanhoop en pijn kijken om de hoek).

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Franco Folini (cc)

Een paar centimeter

COLUMN - Overwerkt en vol verdriet waarmee ik geen raad wist, schoof ik de depressie in. Ik sloot me steeds verder af. Er kwamen maanden waarin de enige mensen die ik zag, de dames achter de kassa van de supermarkt waren. Zelfs die meed ik liever: pas wanneer de enige leeftocht in huis nog een oud blik artisjokkenharten was, kreeg ik mezelf zover om boodschappen te gaan halen.

Nergens fut in, nergens moed voor.

Wat ik deed? Niks. Eindeloos series kijken op de computer. Een geliefd forum tien keer per dag van voor naar achter uitlezen. Mezelf verdoven. Te laat naar bed gaan, te laat opstaan, en altijd gaan slapen met het vreselijke gevoel dat ik die dag weer niks had gedaan. Het loden gewicht op mijn schouders voelen drukken van al dat achterstallige werk, stiekem doodsbang zijn dat ik het geduld en de liefde van vrienden nu definitief had verspeeld door mijn eindeloze stilte.

Ik proefde ergens diep in me zelfs een koppig verzet tegen het weer moeten opkrabbelen. Wat een gedoe, waarom zou ik nog? Ik heb toch niks meer te bieden, laat staan iets te halen. Ik was op. Kapot. Defect. Voor mij hoefde het allemaal niet meer.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Depressie

COLUMN - Soms gaan er dingen mis in je hoofd. Zonder dat je er trouwens zelf iets aan kunt doen. Zo heb ik al mijn hele volwassen leven af en toe last van sombere periodes. Dan ben ik hartstikke moe, slaap ik slecht, voel ik me down, zonder ik me af en meer van die dingen. Een aanwijsbare reden is er niet. Het heeft niets met vallende blaadjes te maken of met heftige gebeurtenissen. Het is er gewoon ineens. En het gaat meestal ook weer weg. Een milde depressie heet dat. En daar hebben veel mensen last van.

Ik dacht, ik schrijf het eens op. Ik steek het zelf sowieso nooit onder stoelen of banken, ik ben er open over, voel er geen schaamte bij. Depressie is vaak toch een soort gekke kortsluiting in je hersenen. Dat het ene stofje net niet lekker wordt doorgegeven aan een ander stofje. Praten helpt natuurlijk ook, je hoeft niet direct naar de pillen te grijpen. Een psychiatervriend heeft mij een hele hoop bijgebracht over wat er allemaal aan te doen is. Ik ben uiteraard gaan praten, dat loste al een hele hoop op. Handvatten hoe ik bepaalde situaties kon veranderen, wat ik aan mijn omgeving moest veranderen om datgene wat mij ongelukkig maakte niet meer tegen te komen. Maar er bleef toch nog wat zeuren.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Closing Time | Day Is Done

Welke muziek past op vier mei, de avond van de Dodenherdenking? Geen pop. En ook niet die clichénummers waar de stemming zo nadrukkelijk in je gezicht wordt gewreven. Je dacht een tijdje na over Jules Schelvis en zijn optreden in de Vredeskerk in Den Haag samen met het Nationaal Symfonisch Kamerorkest waar hij vertelt over het vernietigingskamp Sobibor. Dat filmpje heb je drie keer bekeken.

Maar er speelde een melodietje in je hoofd, heel licht, met een rustig klinkende zangstem, Engels. Nick Drake. En Nick Drake was toch – je hebt allerlei klasseringen in de pop, maar Nick Drake onttrekt zich daaraan, die bevindt zich in zijn eigen categorie, met niets anders, met niets te vergelijken.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | Het kind

Het is zes uur ’s avonds, donker. Dikke regendruppels kletteren kapot op mijn roestige fiets, of verdwijnen in de frons op mijn voorhoofd. Het is ijskoud en ik heb wind tegen. Ik ben op slechts tien procent van de tocht die ik voor me heb, maar heb al zeker negentig procent van mijn totale drijfnatheid bereikt. Ook al voel ik me misschien niet zo, het is ellendig. Zou dit zijn waarom Nederland het depressiefste land van Europa is?

Diezelfde dag werd het thema van de Kinderboekenweek 2014 bekend gemaakt. De Kinderboekenweek, een hartverwarmend initiatief waarin twee van de mooiste dingen op aarde samenkomen: boeken en kinderen. Het verleden en de toekomst. Ging het dit jaar nog om ‘Sport en Spel’, is het volgend jaar dankzij een zestigjarig bestaan tijd voor het thema ‘Feest!’. De menselijke ontwikkeling in twee berichten geduid: van feest naar depressie.

Diezelfde dag startte ook de kinderpostzegelactie en ook hier treffen verleden en toekomst elkaar. Wie stuurt er nou nog brieven? Met een thema als ‘laat kinderen leren’ is de actie echter nog altijd onverminderd populair. Maar liefst 11,6 miljoen euro heeft men er voor over om een kind naar school te laten gaan. ‘Laat kinderen leren’, wie is het daar nu mee oneens? Want een kind moet leren – ik zeg het zelf ook al twee keer – want kinderen zijn de toekomst.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Closing Time | Lonely

Een clip die bij de aftiteling de telefoonnummers laat zien van de Zelfmoordhulplijn, de Kindermishandeling telefoon en de Drugsmisbruik telefoon, dan zal de song vast geen luchtig niemendalletje zijn geweest. En ik denk dat er nog wel wat telefoonnummers bij hadden gekund: depressie (‘the only home I know is my bed’) scheiding, automutilatie, eenzaamheid –  de song heet Lonely. En de clip laat qua tekst en qua beeld weinig te raden over. Is het te veel drama, te theatraal, is het over the top? Misschien wel. Maar de muziek is zo heerlijk. Een serieus thema, maar erg aantrekkelijk vormgegeven.

Closing Time | Waltz #2

Elliott Smith, God hebbe zijn ziel – en dat is niet een wens, maar meer een sterk vermoeden: als er een God is, dan heeft Hij zich zeker bekommerd, vol erbarmen, om de ziel van Elliott Smith, die er voor koos om voortijdig (depressie) uit zijn leven te stappen.

Want iemand die zulke prachtige verzorgde liedjes maakte en ze zo mooi kon vertolken met zo’n passende stem, daar is plek voor in de hemel. Dit liedje, Walsje nummer twee, is ook een walsje. Erg plezierig om naar te luisteren. Maar met een deels bittere tekst die verhaalt over gekwetstheid, liefde, pijn, verleden (gescheiden ouders) en tevergeefsheid.

Quote du Jour | Lords of Finance

In his Pulitzer-Prize-winning book, Lords of Finance, the economist Liaquat Ahamad tells the story of how four central bankers, driven by staunch adherence to the gold standard, “broke the world” and triggered the Great Depression. Today’s central bankers largely share a new conventional wisdom – about the benefits of loose monetary policy. Are monetary policymakers poised to break the world again?

Alexander Friedman schetst hoe financiële markten wereldwijd haarscheuren vertonen: levensverzekeraars en pensioenfondsen hebben grote moeite om aan de benodigde revenuen te komen, en gaan daardoor noodgedwongen steeds risicovollere beleggingen aan.

‘The lesson from Greece: A 1930s-style depression creates 1930s-style politics’

Matt O’Brien in The Washington Post:

You can’t keep a country in a never-ending slump, or close enough to it, and not expect them to revolt. And when it does happen, odds are you won’t like the people leading it, either. Take Greece’s mainstream parties, the center-left Pasok and the center-right New Democracy. They were bastards, but they were Europe’s bastards. They ruled Greece as a corrupt duopoly, you see, and they deserved to lose. But they were at least willing to do what they were told for the sake of the common currency. That includes taking turns clutching the political grenade that is austerity. As you can see above, their combined share of the vote fell from 77 percent before the bailout began to 42 percent after they started implementing it to just 32.5 percent today. Europe’s strategy, in other words, hasn’t just been economically self-destructive, but politically, too. Forcing mainstream parties to follow failed policies only discredits them. The same thing happened in the 1930s when the establishment was only willing to leave the gold standard when staying on it had failed as much as it could.

And, then as now, this only concedes the economic high ground to the crazies. Now, Greece might have gotten lucky if Syriza, despite its mix of former and not-so-former Marxists, turns out to be not so radical. Its demands certainly aren’t. It wants more debt relief, which Greece has already gotten a lot of, and more social spending to fight their health and hunger crises. That should put Syriza firmly in the center-left, just with a little more emphasis on the left part. But if it fails, things could start to get a lot uglier. There are the neo-Nazis, who despite being on trial for murder, still came in third with 6.3 percent of the vote. The right-wing Independent Greeks, who are only a hop, skip, and a swastika away from being neo-Nazis themselves, at 4.75 percent. (Their leader, to give you an idea, made up a story about Jewish people getting special tax breaks). And then there are the real, live Communists, as in waving the hammer-and-sickle flag, at 5.5 percent. None of these are that big on their own, but if you add in all the smaller parties of fellow travelers—presumably Leninist-Marxists instead of Marxist-Leninists—you’re talking about 20 percent of the vote going to the far-left and the far-right. And that’s not even including Syriza.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Volgende