Tot zover De Persvrijheid

Het neveneffect van zijn handelen werd hem uiteindelijk fataal. Wijnand Duyvendak moest het veld ruimen omdat zijn activisme indirect tot kwalijke daden richting individuen had geleid. Begrijpelijk en spijtig.
Idealisme, activisme en het opzoeken van grenzen en soms eroverheen gaan en weten dat je daarvoor een prijs zou kunnen gaan betalen, wordt niet op prijs gesteld. Nu niet meer in ieder geval. In de vele reacties is enerzijds de afschuw voor zijn acties te lezen en anderzijds hooguit meewarig begrip. Zelden hoor je iemand zeggen dat het type Duyvendak Nederland een dienst van onschatbare waarde heeft geleverd. Nee, het type Duyvendak kan gemist worden als kiespijn, het type Duyvendak is als mens een verschijnsel van het verleden. In deze tijd is alleen plaats voor nette mensen.
En met die nette mensen zet Nederland zijn achteruitgang in. Terug naar passiviteit. Terug naar normen en waarden die nergens toe dienen anders dan om iedereen koest en braaf te houden. Terug naar een onmondige massa die netjes doet wat meneer pastoor/dominee/minister zegt.
Het lijkt ook bijna onderdeel van een langlopend complot waarin ook de hele verbouwing van het onderwijssysteem past.

Een middelbaar onderwijssysteem waarin het passé is om als leraar politieke ideeën te verkondigen. Een hoger onderwijssysteem waar alle ruimte voor activiteiten naast de studie uit gesloopt is en het verplicht is om zo snel mogelijk na de studie te gaan werken om de schulden af te lossen. Een systeem dus waarin mensen te laat realiseren dat er meer is tussen hemel en aarde dan die baan, dat huis en die grote auto. Een systeem zonder opstandige mensen, zonder bevlogenheid, want dat kost tijd.
Dat heeft twee grote negatieve gevolgen. Ten eerste is het een demotivator voor het laten opbloeien van creatieve, initiatiefrijke geesten die buiten de gebaande paden willen gaan. En zonder dit soort geesten verstilt de ontwikkeling. Blijft het bij bestendiging.
Maar het tweede effect is minstens net zo ernstig. Zonder activisten die het, soms door het overtreden van de wet, de overheid lastig maken met het zoeken naar de waarheid en het proberen te tonen van de andere mogelijkheden, wordt een overheid onbewaakt. Een overheid die niet op zijn tenen moet lopen om alles goed te doen omdat er anders een of andere actiegroep linksom of rechtsom duidelijk maakt dat er sprake is van misstappen, zal steeds vaker misstappen. Die overheid zal zijn eigen normen en waarden krijgen die niet dezelfde zijn als waar het volk op zit te wachten. Een ontwikkeling die nu al zichtbaar is.