"Bovens sluit een opstand van ongediplomeerden tegen de meritocratisering van de samenleving en de politiek allerminst uit. Het belangrijkste medicijn tegen de diplomademocratie ziet hij terecht in een ‘gedoseerde vorm van directe democratie’: vaker stemmen. Hij denkt daarbij aan correctieve referenda, maar ook aan het opnieuw invoeren van de opkomstplicht." In zijn wekelijkse column in de Volkskrant gaat Hans Wansink in op de inzichten van Mark Bovens. Dhr Bovens is co-auteur van de bundel "De beste de baas? Prestatie, respect en solidariteit in een meritocratie". Hoewel ik het boek (nog) niet gelezen heb, valt me via de column al wel op dat de aandacht sterk ligt op het opleidingsniveau binnen de politiek. Van daaruit wordt een kloof geconstateerd maar tevens aangegeven dat we kennelijk al leven in een meritocratie. Echter, (het gebrek aan) ervaring van politici in andere delen van de samenleving (bv bedrijfsleven) dan de politiek wordt niet genoemd. En volgens mij is un definitie "meritocratie" te eng gericht op "academische kennis" om verklarend te zijn voor het wantrouwen in de politiek die breed leeft, ook onder academici.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
“L’Italia è un Paese che ama flagellarsi e mostrarsi malamente.”
De ophef die ontstond rondom een persbriefing van de Amerikaanse overheid wijt Silvio Berlusconi niet aan een overzees foutje (en uiteraard al helemaal niet aan zichzelf), maar aan de Italiaanse aard om zichzelf te kastijden en zich van haar slechte kant te laten zien. Het Witte Huis had voor de pers, die met Dubya meereist naar de G8, geciteerd uit de ‘Encyclopedia of World Biography’. Gisteren bood de woordvoerder van het Witte Huis excuses aan voor het stukje over Berlusconi, dat luidde: “one of the most controversial leaders in the history of a country known for governmental corruption and vice … regarded by many as a political dilettante who gained his high office only through use of his considerable influence on the national media until he was forced out of office in 2006.” Wat er doordringt vanuit de ‘reality based-community’ in het Bush kamp, houdt niet lang stand.
Op het Piazza Navona in Rome spraken duizenden demonstranten zich gisteren uit tegen de wetten die Berlusconi op maat laat maken om immuniteit te krijgen tegen juridische procedures die tegen hem lopen. Aanhangers van Silvio vinden dat het noodzakelijke acties zijn om te kunnen blijven functioneren met al die, volgens hen politieke, aanklachten. Maar volgens critici misbruikt de president de democratie. Die critici snappen er natuurlijk niets van, want Berlusconi heeft zelf
“We moeten onszelf beter verkopen, niet zozeer in zaaltjes met onszelf bezig zijn. We stáán al ergens voor. Thijs Wöltgens greep terug op drie punten: democratische zeggenschap, arbeidsmarkt en verzorgingstaat, daar gaat het om. Dat zijn nog steeds de uitgangspunten – veren zo men wil – van de sociaal-democratie“. Peinzend: “Klassiek progressief, dát vind ik een mooie term.”
Aldus de nieuwe fractievoorzitter Mariëtte Hamer in een lang interview in het NRC van vandaag.
Zowel het CDA als de PvdA hameren al jaren op het beter “verkopen” of “communiceren” van waar ze voor staan. Hoe lang duurt het nou voordat ze begrijpen dat wat zij willen “verkopen” niet gekocht wordt?
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Uit de as van de jaren zestig verrees een partij die Nederland democratischer wilde maken. Onder andere door de premier en de burgemeester direct te laten kiezen door het volk. En door het referendum makkelijker te maken, zodat het volk in zou kunnen grijpen als zij het niet eens was met de besluiten van de regering. Daar was veel voor te zeggen in die dagen toen wij door een arrogante kliek geregeerd werden die overigens volledig gelegaliseerd was door het behoudende volk. De politiek was toen trouwens wel leuker met bijvoorbeeld de cliniclown-avant-la-lettre Joseph Luns. Die man is nooit meer overtroffen al heeft Pim natuurlijk een heel verdienstelijke poging gedaan met z’n “at your service”.
Hoe mooi de permanente democratie van het referendum ook leek, er kleefde wel een groot bezwaar aan. Regeren is een zaak van lange adem. Het aanleggen van ’s lands infrastructuur is niet iets dat in 4 jaar geregeld is evenals minder grijpbare zaken als de participatie van vrouwen op de arbeidsmarkt. Tijdens een regeerperiode telkens het roer om moeten gooien ten gevolge van referenda had de hoge snelheidslijn echt niet dichterbij gebracht. Vandaar dat politici niet van harte warm liepen voor het referendum. Direct kiezen van de premier zou het belang van partijen uit kunnen hollen. Een gekozen burgemeester was strijdig met de gegroeide praktijk van beloning voor bewezen diensten. De initiatiefnemers bleven tenslotte met de brokken en weinig zetels zitten.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Ditmaal voor Will Tiemeijer, onderzoeker bij de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR). Onlangs verscheen zijn boek ‘Wat 93,7 procent van de Nederlanders moet weten over opiniepielingen’.
Nederland doet enthousiast over de ?wiki-democratie?: de massa weet het altijd beter. Een misvatting. Juist in de politiek schuilt hierin een groot gevaar. Er is een nieuw argument in de strijd tegen de politieke elite dat snel aan populariteit wint: ?de wijsheid van de massa?. Met deze kreet wordt gedoeld op een verbazingwekkend fenomeen: vraag een groot aantal mensen om een schatting te maken van hoeveel bonen er in een pot zitten, en zie: het gemiddelde van al deze schattingen blijkt dichter bij het juiste aantal te liggen dan elk van de afzonderlijke schattingen. Ook in andere situaties, bijvoorbeeld de aandelenhandel, is de groep als geheel slimmer dan de afzonderlijke leden.
Dus hoezo, de massa is dom? Het is niet meer nodig dat mensen kennis van zaken hebben. Tel alle meningen bij elkaar op en er komt vanzelf een wijs besluit uit. Is dat niet het ultieme argument voor meer democratie? De elite is ten onrechte bang voor de mening van de massa.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
“I don’t think the way you advocate is to put everything online and say, ‘All right American people, weigh in on that,’ because then what’s next?” Miller asked. “Are we going to let the American people decide our defense policy, our trade policy, our immigration policy?”
Heerlijk Droste-effect artikeltje ivm de Lobbylobby in de Amerikaanse politieke wereld. Droste, omdat een organisatie, publicmarkup, via een niet-lobby manier probeert lobbyisten buitenspel te zetten door de lobbypolitiek wettelijk te verzwakken. “Maar lobbyen is helemaal niet lobbyen”, zegt de lobbyist steevast, wat de plicht is van elke lobbyist.