De Zomer van Hans van Duijn – Deel 10 (slot)

Met dank aan GeenStijl wordt 2011 de zomer van Hans van Duijn. Wie is Hans van Duijn? Die vraag fascineerde me. De man noemt zichzelf ‘Twitterextremist’ en is boos. Zoals het een ware patriot betaamt, heeft hij inmiddels de hoop uitgesproken dat Tofik Dibi met zijn ‘linkse vriendjes’ wordt afgeknald. Wat beweegt zo’n figuur om zoiets op te schrijven? En waar eindigt zijn haatretoriek en ontstaat een blinde woede, met gevaarlijke gevolgen van dien?

Tot en met 15 augustus zal ik hier elke dag een (fictief) relaas tikken over het leven van Hans van Duijn. Vandaag deel 9.

‘Ja?!’ gilt Donald en scheert vervaarlijk met de honkbalknuppel langs Hans’ gezicht. Als hij ziet dat het slechts zijn overbuurman is, laat Donald de knuppel weer zakken. ‘Sorry man, ik ben opgefokt. Kom erin, kom binnen.’ Hij steekt zijn hoofd naar buiten en kijkt de achtertuin rond. In de verte blaft een hond. Uit een openstaand raam klinkt de bumper van RTL Boulevard.
Donald loopt naar de stereoinstallatie en zet de trancemuziek zachter. Hij trapt met zijn blote voet – hij draagt niets, behalve een slip – tegen de pot van de ficus in de vensterbank. ‘Kut, kut, kut,’ briest hij. ‘Ik ben niet door mijn proeftijd heen. En Bilal wel. Bilal wel! Wat heeft Bilal dat ik niet heb?’ vraagt Donald met een wanhopige blik aan Hans.
‘Rot van je proeftijd,’ zegt Hans beduusd.
In een rechte lijn snelt Donald naar zijn keuken en rukt het snoer uit de Princess frituurpan. Hij omzwachtelt zijn hand met het snoer en trekt het gevaarte van het aanrecht. De plastic frituurpan valt in stukken uiteen. Donald graait naar het gestolde brok frituurvet en knijpt in de vette emulsie. Hij smeert zijn gezicht in met het gele vet. Op handen en voeten kruipt hij weer naar de woonkamer. ‘Het is menens,’ tiert hij. ‘Het is de jungle, Hans! We leven in een jungle!’

Met dank aan GeenStijl wordt 2011 de zomer van Hans van Duijn. Wie is Hans van Duijn? Die vraag fascineerde me. De man noemt zichzelf ‘Twitterextremist’ en is boos. Zoals het een ware patriot betaamt, heeft hij inmiddels de hoop uitgesproken dat Tofik Dibi met zijn ‘linkse vriendjes’ wordt afgeknald. Wat beweegt zo’n figuur om zoiets op te schrijven? En waar eindigt zijn haatretoriek en ontstaat een blinde woede, met gevaarlijke gevolgen van dien?

Tot en met 15 augustus zal ik hier elke dag een (fictief) relaas tikken over het leven van Hans van Duijn. Vandaag deel 8.

‘En nu ben ik dus in cluster 5 ingedeeld, dat is toch vreselijk onrechtvaardig?’ Het fletse licht van de zalmroze lamp boven de tafel schijnt over Hans’ opgewarmde Mexicaanse groenteschotel. zijn moeder kijkt Lingo in haar sierlederen relaxfauteuil. Ze houdt haar blik geconcentreerd op het scherm terwijl ze Hans troostende, maar relativerende woorden toewerpt: ‘Hard werken loont,’ en: ‘Je vader zou het precies zo doen.’ Als Hans de maaltijd heeft gebruikt, brengt hij het vuile bord naar de keuken. Als hij met de Dubro en de schuurspons het bord heeft gereinigd, steekt hij zijn hoofd om de hoek.
‘Ik ben vanavond wat later. Ik ga vanavond even langs Donald. Ik heb wat met hem te bespreken.’
Hans’ moeder reageert niet. De kandidaat bij Lingo zegt: ‘Woede. W. O. E. D. E.’ piep piep piep piep piep. Applaus. Felicitatie van Lucille Werner.

Hans gaat naar zijn kamer en wacht net zo lang tot Donald met zijn Audi terugkeert van zijn werk. Hij gaat op bed liggen en kijkt naar de schrootjes van het zolderdak. Hij heeft ze al die jaren al talloze malen geteld, maar toch blijft hij het doen. Vijftien op een rij, dan onderbroken door een balk, dan weer vijftien, dan een kunststof buis van de elektriciteitstoevoer van de lamp aan het plafond, dan nog vijf schroten.
Er hangt ook een poster van een sportvisser met een snor. De man zit met een lange hengel voor een tent in camouflagekleuren. Hij heeft een blik alsof hij moet kakken. Hans had de poster ooit gekregen omdat zijn vader sponsor was geweest van een regionaal sportvistoernooi in 1987. Op de voormalige plek van de speciaalzaak van zijn vader zit nu een Turkse groenteboer in het winkelcentrum.

Met dank aan GeenStijl wordt 2011 de zomer van Hans van Duijn. Wie is Hans van Duijn? Die vraag fascineerde me. De man noemt zichzelf ‘Twitterextremist’ en is boos. Zoals het een ware patriot betaamt, heeft hij inmiddels de hoop uitgesproken dat Tofik Dibi met zijn ‘linkse vriendjes’ wordt afgeknald. Wat beweegt zo’n figuur om zoiets op te schrijven? En waar eindigt zijn haatretoriek en ontstaat een blinde woede, met gevaarlijke gevolgen van dien?

Tot en met 15 augustus zal ik hier elke dag een (fictief) relaas tikken over het leven van Hans van Duijn. Vandaag deel 7.

Hans haalt het pasje met de magneetstrip uit zijn binnenzak en schuift deze langs de scanner naast de schuifdeur van het postsorteerbedrijf. In de hal van het bedrijf staat een uit karton gesneden cartoonhaas met een postzak op zijn rug. De oranje haas steekt zijn duim op. ‘Wij kiezen niet het hazenpad!’ bulderen de Comic Sans letters onder de haas. Naast de haas staat een leaseplant met een hydrometer. Elke week komt er een werknemer van een speciaal hydrocultuurbedrijf om de vochthuishouding van de plant te controleren en te rapporteren in een blauwe multomap. Ooit fantaseerde Hans erover om ook zo’n baan te nemen. Gewoon met een busje het halve land doorkruisen, een beetje radio luisteren en dan bij bedrijven de hydrokorrels en het water van de planten bijvullen. Maar dan zou Hans geen tijd meer over hebben om te bloggen of te twitteren, en dat viel voor een voorvechter van het vrije woord lastig te verteren.

Als datatypist bij het postsorteerbedrijf heeft Hans altijd wel een kwartiertje rust om iets subversief te tikken over het klimaat, PvdA’ers, Tofik Dibi of Joop.nl. Of hij neemt het op voor Geert Wilders en zijn sympathisanten. “Vroeger stemde deze mensen op linkse partijen toen werden ze niet belachelijk gemaakt , dat geeft te denken #PVV” of: “Wedden dat de pensioenfondsbeheerders rustig aanzien hoe jullie pensioenen aan het verdampen zijn #pvv #cda #dnb #pvda #euro” Zeker nu de ramadan weer is begonnen, loopt Hans graag leeg.

Met dank aan GeenStijl wordt 2011 de zomer van Hans van Duijn. Wie is Hans van Duijn? Die vraag fascineerde me. De man noemt zichzelf ‘Twitterextremist’ en is boos. Zoals het een ware patriot betaamt, heeft hij inmiddels de hoop uitgesproken dat Tofik Dibi met zijn ‘linkse vriendjes’ wordt afgeknald. Wat beweegt zo’n figuur om zoiets op te schrijven? En waar eindigt zijn haatretoriek en ontstaat een blinde woede, met gevaarlijke gevolgen van dien?

Tot en met 15 augustus zal ik hier elke dag een (fictief) relaas tikken over het leven van Hans van Duijn. Vandaag deel 6.

‘Een inschrijfformulier van de schietvereniging geldt niet als geldig legitimatiebewijs,’ zegt de blonde agent. De Turkse collega schudt zijn hoofd. ‘Hebt u niets waar een foto van uw hoofd op staat?’
‘Die zit toch in de portemonnee,’ zegt Hans. Er vormt zich een frons in zijn voorhoofd. ‘Kijk dan, hoe wist u anders dat dat ding van mij was?’
‘Jaja, meneertje,’ probeert de blonde semi-autoritair, ‘dat zijn zo onze regels.’
De Turk, resoluut: ‘We doen het op onze manier of we doen het niet.’
‘Kijk dan in de portemonnee,’ zegt Hans nu vinnig en wijst naar zijn gezicht. ‘Je ziet toch deze kop, of niet dan?’

‘Gut Hans,’ roept Hans’ moeder nu uit. ‘Zo’n toon! Zo’n toon tegen de dienders, is dat nu nodig? En welke schietvereniging heb jij je ingeschreven? Ik dacht dat jij alleen schaakte. Het zal wel weer, het zal wel weer, ik volg het niet meer. Deze moderne wereld. Wij gingen vroeger naar de dancing en kochten een fles gazeuse na een dag op het land werken, en de jeugd gaat naar een schietvereniging.’
‘Jeugd, jeugd, mevrouw, hij is…’ De blonde kijkt op een pasje uit de portemonnee. ‘… maar liefst 34 jaar.’
‘Ik heb een kennismakingsles gehad bij schietvereniging Dorsman op de Vlietepolderlaan.’ Hans vouwt zijn armen stoer over elkaar.
De Turk verruilt zijn strenge blik nu voor een vrolijke. ‘Wat toevallig! Daar is hij ook begonnen. Goeie schietvereniging hoor,’ Hij tikt zijn blonde collega aan.
‘Dus, heren, koffie dan maar?’
‘Nee hoor, dank voor het aanbod. Goed, zullen we dan maar even over ons hart strijken, collega?’ zegt de Turk en kijkt zijn collega aan. ‘Nu doen we zo…’ De Turk spreidt zijn vingers voor zijn gezicht. ‘…Maar de volgende keer mag u zelf naar het bureau komen om uw waardevolle spullen op te halen.’
Inmiddels hebben buurtkinderen zich rond het tuinhek geschaard.
‘Kankerjuten!’ roept een jongetje met een vuil gezicht. Zijn vriendjes lachen. De agenten negeren hen. Een ander jongetje steekt zijn middelvinger op naar het geüniformeerde tweetal. De Turk duwt zijn gezicht in de richting van één van de kinderen. ‘En nou wegwezen!’ Hij zwaait om zich heen, alsof een zwerm steekvliegen hem in een weiland overmeesteren. ‘Ga weg! Naar huis! Ik zie je nog steeds!’ De kinderen rennen weg.

Met dank aan GeenStijl wordt 2011 de zomer van Hans van Duijn. Wie is Hans van Duijn? Die vraag fascineerde me. De man noemt zichzelf ‘Twitterextremist’ en is boos. Zoals het een ware patriot betaamt, heeft hij inmiddels de hoop uitgesproken dat Tofik Dibi met zijn ‘linkse vriendjes’ wordt afgeknald. Wat beweegt zo’n figuur om zoiets op te schrijven? En waar eindigt zijn haatretoriek en ontstaat een blinde woede, met gevaarlijke gevolgen van dien?

Tot en met 15 augustus zal ik hier elke dag een (fictief) relaas tikken over het leven van Hans van Duijn. Vandaag deel 5.

Politie voor de deur, nu al? Vanwege die ene tweet over het neerknallen van Tofik Dibi van een paar uur geleden? Hans eerste reactie is er een van angst en schrik, maar al snel voelt hij iets anders. Trots. Hij is immers een pleitbezorger van het vrije woord. Ja, hij mag toch die wens uitspreken. Hij zegt niet dat hij Tofik Dibi gaat neerschieten. Dat wordt een pittige semantische discussie. Hans verlaat Donalds achtertuin gestaag en checkt, terwijl hij naar de overkant loopt, zijn mobiel. Zijn inbox stroomt inmiddels vol met hatemail. Zijn twitteraccount is mikpunt van een massale horde linkse schreeuwers die de hoofdprijs op zijn hoofd zetten. Als ik nu het nieuws haal, zit ik misschien later bij Knevel en van Den Brink, redeneert Hans. Kan ik de aandacht vestigen op waar het werkelijk om gaat; dat we eens moeten kunnen zeggen waar het op staat.

Hans ziet twee agenten staan. Zijn moeder is met hen aan het praten in de deuropening. Hij duikt nog even weg achter een gemeentestruik om zijn verhaal te ordenen. Adem in, adem uit. Vrijheid van meningsuiting, woorden zetten niet aan tot geweld, als iemand dit had gedaan bij Wilders was er niks gebeurd, enzovoort. Hans gebruikt zijn vingers erbij om de argumenten in zijn hoofd te categoriseren, zoals een jong kind nog tot tien telt. Nog één keer ademt hij diep in en uit en loopt dan met ferme stappen richting de dienders in de voortuin.

Met dank aan GeenStijl wordt 2011 de zomer van Hans van Duijn. Wie is Hans van Duijn? Die vraag fascineerde me. De man noemt zichzelf ‘Twitterextremist’ en is boos. Zoals het een ware patriot betaamt, heeft hij inmiddels de hoop uitgesproken dat Tofik Dibi met zijn ‘linkse vriendjes’ wordt afgeknald. Wat beweegt zo’n figuur om zoiets op te schrijven? En waar eindigt zijn haatretoriek en ontstaat een blinde woede, met gevaarlijke gevolgen van dien?

Tot en met 15 augustus zal ik hier elke dag een (fictief) relaas tikken over het leven van Hans van Duijn. Vandaag deel 4.

Hans blijft in de deurpost staan en vraagt vertwijfeld aan Donald: ‘Imperiaal? Auto?’
‘Ja, man. Ik krijg ‘m er niet op geklemd. Ik heb gewoon hulp nodig.’ Het valt Hans op dat de stekels van Donald wel gefixeerd lijken door een stevige lak, als talloze naalden op de hoofdhuid. Hans excuseert zich en verdwijnt even naar de woonkamer. Hij zet de loper weer terug op het marmeren schaakbord.

Onder de carport van Donald speelt zich nu een onhandige dans af met het grote imperiaal. ‘Nee, een stuk naar achteren, ja zo, dat hij klikt. Hij moet klik zeggen,’ instrueert Donald de onhandige Hans. Maar de kunststof dakdrager zegt helemaal geen klik. Donald verliest zijn geduld. ‘Nee, nu naar voren schuiven. Nog een klein stukje. Nee, kijk dan… daar… Nee, daar in dat palletje!’ Hans laat het kunststof rek met de metalen strips nu langs de auto bungelen. ‘Kijk uit voor de lak!’ roept Donald. Geërgerd loopt Donald om de auto heen en klikt het imperiaal nu vast. ‘Kijk, zo!’ verduidelijkt hij. ‘Aha,’ zegt Hans zachtjes en kijkt naar de grond.

‘Moet je wat drinken?’ vraagt Donald. Hij veegt het zweet van zijn voorhoofd. ‘Koud pilsje?’
‘Ik heb net geluncht.’
‘Dus?’
‘Ik moet ook nog werken.’
‘Nou en. Boeien.’