Mark Rutte wil een snelle formatie. In minder dan een maand moet er een nieuw kabinet staan. Andere partijen reageren erg voorzichtig: Alexander Pechtold wil liever dat er langer geformeerd wordt als daar een stabieler kabinet tegenover staat. Maar is er een relatie tussen de lengte van de formatie en de stabiliteit van het kabinet? In de figuur hiernaast kan je zien wat de relatie is tussen de de duur van de formatie en de lengte van het kabinet (klik op het plaatje voor een grotere versie). Dit zijn alleen kabinetten die na de verkiezingen zijn gevormd in de na-oorlogse periode. De duur van het kabinet verwijst naar de tijd dat het kabinet heeft gezeten exclusief demissionaire periodes na verkiezingen of door crises. Er lijkt geen sterke relatie te zijn tussen de twee variabelen (correlatie .06). Echter in drie van de vier hoeken staan wel meerdere casussen: er zijn voorbeelden van formaties die erg lang duurden en langzittende kabinetten op leverden, maar ook bij veel kortere formaties waren er duurzame kabinetten. Evenzeer zijn er uit (te) korte formaties ook instabiele kabinetten gekomen. Er is maar een geval van een lange formatie met een kort kabinet: Van Agt II. Het patroon duidt erop dat een hele lange formatie wel kan bijdragen aan een stabiel kabinet, maar dat er andere factoren zijn die daar ook aan kunnen bijdragen.
D66: EP en Congres VS veroordelen Iran
Het Europees Parlement en het Amerikaanse Congres hebben in een historische gezamenlijke verklaring de systematische mensenrechtenschendingen in Iran scherp veroordeeld.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
“Het noemen van breekpunten in verkiezingstijd is dom”
Wilders, Balkenende en Pechtold hebben ieder een breekpunt genoemd. Balkenende wil niet aan de H-aftrek morrelen, Pechtold zeker wel en van Wilders mag de AOW-leeftijd niet worden verhoogd. Vanwaar die breekpunten? Wellicht was het doel de kiezer duidelijkheid te verschaffen over de genoemde standpunten. Maar niet alle kiezers zijn gek. Zij weten dat spijkerharde breekpunten tijdens de onderhandelingen na 9 juni ineens boterzacht kunnen zijn. Wie nu breekpunten noemt, laat blijken de kiezer niet serieus te nemen. Balkenende maakt het van de drie heren het bontst. Eerst geeft hij aan de H-aftrek als breekpunt te zien, een dag later ziet hij D66 als mogelijke coalitiekandidaat.
Zou het toeval zijn dat de afgelopen maanden de heren alledrie genoemd zijn als premierkandidaat en op dit moment diep wegzakken in de polls? Anders gezegd: dat de politici een potje paniekvoetbal spelen?
Het heeft even geduurd maar hier is ie dan eindelijk: Sargasso’s 25-puntenlijst voor een links kabinet. In maart stuurde u al honderden punten in voor deze lijst die volgens u de basis zou moeten worden voor een toekomstige linkse / progressieve coalitie. Het begon allemaal met een opmerking van politiek analist Felix Rottenberg op 3 maart jl in de De Wereld Draait Door: “Het zou verstandig zijn als PvdA, SP, GL, PvdD vooraf zouden afspreken: deze 25 punten gaan we in ieder geval uitvoeren, dat is helder naar de kiezer en zo vorm je in ieder geval een rompkabinet”. Vervolgens vroeg Sargasso u punten aan te dragen voor deze lijst: concrete punten. Geen ideologische uiteenzettingen en heiige vergezichten maar heldere en praktisch uitvoerbare plannen, in één zin. Er kwamen honderden punten binnen die de redactie vervolgens op vijf thema’s groepeerde: 1. economie en financiën 2. publieke sector 3. duurzaamheid en energie 4. maatschappij en bestuur 5. buitenlands beleid en defensie. Per thema de meest genoemde punten in stemming gebracht onder de lezers. Uit ieder thema zijn de vijf punten met de meeste stemmen op genomen in de definitieve 25 puntenlijst voor een links kabinet.
Sargasso’s 25 puntenlijst is tot stand gekomen met minimale inhoudelijke inmenging van de redactie. De hieronder vermelde punten zijn letterlijke stellingen zoals aangedragen door de lezers. De redactie heeft alleen overduidelijk rechtse stellingen en andere ludieke uitingen eruit gefilterd voordat de stellingen op het blog in stemming werden gebracht. Hiermee is de Sargasso’s 25 puntenlijst een puur Wisdom of the Crowds product in de 2.0ste zin van het woord! Download hier het originele pamflet [.pdf], of klik door naar de lijst
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
D66: Wordt het kiezen of slapen 9 juni?
In deze 12de vrijzinnige lezing leest D66-kamerlid Boris van der Ham een van de beroemdste zinnen uit de wereldliteratuur, die alles met de verkiezingen te maken heeft. In Hamlet staat de bekende tekst ‘To Be or Not to Be’, een tekst over de twijfel bij het kiezen. Moet je het bekende, risicoloze pad bewandelen of je nek uitsteken? Slapen, of kiezen? De overwegingen van Shakespeare kunnen misschien helpen bij de keuze in het stemhokje.
Vanmiddag verscheen er op GeenStijl een ronkend postje van collegablogger Spin Stift waar geen speld tussen te krijgen leek: “Harde cijfers. NPO is een rabiaat PvdA-bolwerk”. De bron hiervoor was een doorgetwitterd grafiekje van iemand/iets die sinds 18 februari (net voor de kabinetsbreuk) heeft bijgehouden welke politici er op de publieke omroep zijn verschenen ..en wat bleek: het waren héél véél PvdA-ers! Er verschenen echter ook veel CDA- en VVD-politici bij publieke omroep? Ook trouwens aardig wat SP-ers en D66-ers? Niet zoveel PVV-ers, dat dan weer wel… Maar wat is nu het juiste kijkbuisquotum per partij? Zou dat niet per huidig zetelaantal verrekend moeten worden? Het Sargasso “Nuance door Statistiek” Departement deed wat hardcore number crunching en deelde het aantal tv-optredens door het zetelaantal. “Hoe meer zetels hoe meer zendtijd op de overheidsgefinancierde netten” dat klinkt democratisch toch? En wat blijkt? De NPO is potverpielekes een rabiaat D66-bolwerk?!
Pech told you so…. Natuurlijk kunnen deze resultaten ook weer gespint worden want D66 is ook links en dus blijft de publieke omroep een links bolwerk, “bepaalde mensen zijn bepaalde dingen beu”, immers.
Het is weer eens tijd om onze coalitiechecker uit de kast te trekken. De afgelopen weken zijn de peilingen heel erg drastisch en zeer verrassend omgeslagen. De eerste pagina van de checker bestaat niet meer uit coalities met het CDA, het CDA en nog eens het CDA. De VVD heeft die plaats nu met 36 zetels ingenomen, en het CDA wordt nu bijna gehalveerd. Wie had dat een paar maanden geleden durven voorspellen? Met de opmars van de VVD krijgt D66 in de peilingen flinke klappen en staat nu nog op 10 zetels. De PvdA blijft het opmerkelijk sterk doen met 33 zetels.
Al met al betekent dit nieuwe politieke landschap een toename voor het aantal mogelijke – en realistische – coalities. Als ze niet al voortijdig worden uitgesloten natuurlijk.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Recentelijk schreven zowel Simon Otjes als Tom Louwerse over de zwakte van het Kieskompas: politieke partijen positioneren zich niet consistent in het model van het Kieskompas. Dat maakt de posities van partijen in de ruimte onzeker. In dit derde deel onderzoeken we de posities van de partijen op een inductieve manier.
Er wordt door politici en opiniemakers veel waarde gehecht aan de posities die partijen zijn toegekend in het Kieskompas. Het dagblad Trouw berichtte uitgebreid over de posities van de partijen: de positie van de PVV week opvallend af van de VVD, de PVV staat namelijk links van de VVD. Ook de posities van de ChristenUnie (links en conservatief) en D66 (rechts en progressief) waren ‘uniek’ volgens de Trouw. Het model van het Kieskompas is echter opgelegd aan de politieke partijen, die zoals wij eergisteren zagen, inconsistent antwoord geven op de stellingen en dus onzekere posities hebben. Als we, in plaats van het ruimtelijke model op te leggen aan de posities van partijen, deze hierop baseren, krijgen we een veel preciezer beeld van de verschillen en gelijkenissen tussen politieke partijen.
Een inductieve methode gaat uit van deze gelijkenissen en verschillen tussen politieke partijen en bouwt op de basis daarvan een model op. Het figuur hiernaast (klik op het plaatje voor een grotere versie) is gemaakt op basis van multidimensionale schaling, die een visuele weergave van de verschillen en gelijkenissen tussen partijposities maakt. Dit is een twee-dimensionale weergave van de verschillen tussen partijen. Volgens de data is een drie-dimensionale weergave het meest correct. Maar met de beperkingen van de hedendaagse techniek is een twee-dimensionaal model vele malen handiger: daarom zal ik het drie-dimensionale model in drie stappen moeten weergeven. Eerst dus de eerste en de tweede dimensie. Zoals je kan zien, bevindt de meeste spreiding zich op de horizontale dimensie. De afstanden op de verticale dimensie zijn kleiner. Je kan grofweg drie clusters zien:
Wat de uitkomst ook is op 9 juni: het volgende kabinet wordt een ‘moetje’. Geen prettig vooruitzicht, want er zijn urgente problemen. Economische crisis, klimaatcrisis, oprakende fossiele brandstoffen, exploderende zorgkosten zijn enkele van de problemen die ons land te wachten staan. Al deze problemen vereisen lange termijnoplossingen. Het ene moment stimuleert de overheid de installatie van zonnepanelen, de volgende minister maakt de aanschaf ingewikkeld. Wie bewaakt de grote lijnen? Iedere partij heeft in dit land zijn eigen stokpaardje. Gekozen burgemeester, boerkaverbod en de grootte van vissenkommen zijn reuze belangrijke issues. Maar welke politieke partij maakt zich nog druk om grote-mensen-problemen? Hoe krijgen we ooit een stabiele regering in dit land van kleine politieke partijtjes?
Konstruktiven Misstrauensvotum
Gerd Leers en anderen hebben een kiesdrempel voorgesteld. Oud idee en het lost weinig op. Kwamen de vorige kabinetscrises door kleine partijen als de SGP of de Dierenpartij? Nee, zeker niet. Daarbij komt: ook met een kiesdrempel kun je de val van een kabinet niet voorkomen. Het antwoord komt uit Duitsland. Onstabiliteit in de jaren ’20 bood Hitler de mogelijkheid om aan de macht te komen. Dat moest na ’45 beter. Om die reden voerden de Duitsers het ‘konstruktiven Misstrauensvotum’ in. Goed, het beestje moet in Nederland een andere naam krijgen, maar het principe is helder. Een regering zit de rit gewoon uit, behalve als een meerderheid van het parlement zich kan vinden in een goed alternatief. Ik verklap het maar al vast: die meerderheid is niet eenvoudig te vinden.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.