De opera 'u' speelt vanavond tot en met 12 september in Zeebelt. Het is een werk van de Nederlander Floris Schönfeld. 'U' betekent 'heelal' in de taal der Klingons. Hier achtereenvolgens de aankondiging van het project op de sci-fi-conferentie FedCon 2010, en het versturen van een uitnodiging aan de Klingon-planeet Kronos via de radiosterrenwacht Dwingeloo. Tenslotte een video van wat naar ik aanneem een eerdere versie van de opera was, het eindexamenproject van Floris Schönfeld voor de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten. End van de maand zijn er ook uitvoeringen in Duitsland, zie de site van 'u'.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“In nog veel warmere gebieden zoals het Midden-Oosten of Afrika kleedt iedereen zich ook altijd netjes en bedekt.” (DePers)
Etiquettedeskundige modepolitie Reinildis van Ditzhuyzen (foto) vindt al die kantoormannen in korte broeken maar niks. Maar ook vrouwen mogen van haar, nu het kwik richting de dertig graden gaat, niet op kantoor verschijnen zonder panty. Je kan het tegenover je gastheer of gastvrouw gewoon niet maken om niet aan de dresscode te voldoen zo meent van Ditzhuyzen.
Ondanks het maternalistische toontje ben ik het hier volledig met van Ditzhuyzen eens. Nederlanders zouden zich wel eens wat representatiever mogen kleden, als het er op aan komt. Je hoeft hiervoor overigens heus niet naar culture extremen als het Midden-Oosten of Afrika te wijzen. Ook in het hete Italië en bloedhete Spanje zien ze er op kantoor netjes uit, gapend begrotingstekort of niet. Toch moet ik bekennen dat óók ik vandaag een korte broek draag. “Een dertiger in een korte broek”, als student kon ik mij niks lulligers voorstellen. Maar de enigen met ik wie vandaag communiceer zijn Word, Excel en een paar andere dertigers/veertigers in korte broeken. No stress van Ditzhuyzen…
[i]Elke dag wordt er gepeild, redacties van praatprogramma’s draaien overuren en er zijn meer kieshulpen dan politieke partijen. Het aantal behandelde onderwerpen is echter beperkt (lees: het H-woord en coalitievorming). GeenCommentaar duikt een stuk dieper in de materie en zet voor een aantal verschillende onderwerpen de verkiezingsprogramma’s naast elkaar. Nu: cultuur en media[/i].
De campagne zou gaan over integratie, maar hij gaat over de economische crisis. Bij het eerste onderwerp wordt er nog wel eens lippendienst bewezen aan de cultuur en dan specifiek de Nederlandse, maar bij het tweede is cultuur hoogstens een extra bezuinigingspost. In de campagne speelt het cultuurbeleid daarom tot nu toe geen enkele rol. Dat is ook te zien in de paragrafen over cultuur van de verkiezings- programma’s: die zijn in de meeste gevallen kort tot zeer kort. De televisie- en zang-haters van de SGP hebben zelfs geen cultuurparagraaf, alleen een stukje over media. De Partij voor de Dieren en Trots op Nederland hebben ook niet bepaald veel aandacht besteed aan dit onderdeel van het programma en komen elk met drie korte punten. Financieel is er niet veel interessants te melden, omdat de bedragen die de rijksoverheid in cultuur stopt zo laag zijn dat ze vallen onder de post ‘overig’. Dit is alles wat het CPB te melden heeft:
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De SGP is bang dat de Nederlandse feestdagen verloren zullen gaan. Volgens SGP-lijsttrekker Van der Staaij slaat het gelijkheidsdenken door:
“Er gaan stemmen op die zeggen: is dat niet in strijd met het gelijkheidsbeginsel? Waarom is er immers wel hemelvaart voor de christenen en geen suikerfeest voor de moslims?”
“We moeten het koesteren dat de Nederlandse samen- leving zijn wortels heeft in het christendom en dat dat ook zijn stempel heeft op de feestdagen.”
Bij dit soort ‘cultuurgeweld’ vraag ik me altijd af wat nou precies de stempel van het christendom is. Dat we met een miljoen man op tweede paas- en pinksterdag de meubelboulevards en tuincentra onveilig maken? Dat we in de kerk zitten? En waar al die ’tweede’ feestdagen op slaan. Wat is er christelijk aan tweede kerst-, paas- en pinksterdag? De enige christelijke feestdagen die door het grootste deel van het land ook actief beleefd worden zijn eerste en tweede kerstdag, en dan ook nog grotendeels als familiefeest en niet als religieus feest.
Onze feestdagen hebben al decennia niks meer met het christendom te maken, waarom deze koppeling dan ook nog bestaat is me een groot raadsel. Natuurlijk moeten gelovige christenen in de gelegenheid gesteld worden hun feesten te vieren. Maar waarom dat dan niet moet gelden voor hindoes, joden en moslims kan de SGP niet aannemelijk maken. ‘Ies koeltoer’ is geen argument, zeker niet met al die kunstmatige christelijke feestdagen die in de ons omringende landen niet bestaan.
Gisteren publiceerde generatiegenoot en cultuurwetenschapper Thimon de Jong in NRC een opmerkelijk opiniestuk met de titel Wo sind denn die Superhits? Wo sind sie geblieben? Kern van het verhaal is dat het vroeger allemaal beter was. ‘Onze muziekcultuur is sterk gefragmenteerd – iedereen luistert naar zijn eigen muziek. Er zijn geen superhits meer die iedereen kent. En dat is een verlies,’ betoogt De Jong. Hij deelt met zijn opiniestuk een pluim uit aan de heersers van louter commercieel gewin en omzet in de muziekindustrie. En heeft De Jong zich afgevraagd hoe men vóór de komst van de jeugdcultuur van de jaren vijftig en zestig muziek consumeerde?
De nacht ervoor hoorde ik trouwens nog zo’n neonostalgicus verkondigen op Radio 1 dat we in onze downloadcultuur maar alles bijelkaar jatten. ‘Wij zijn dat maar doodnormaal gaan vinden,’ verzuchtte thrillerschrijver Charles den Tex in het nachtprogramma Casa Luna. Ironisch genoeg werd nog niet zo lang geleden de documentaire over de totstandkoming van Exile on Main Street van The Rolling Stones uitgezonden; corrupte managers, een bizar belastingstelsel; is het gesitueerd in de siksties, dan vinden we armoede van muzikanten ineens romantisch. Vrijwel alle groten uit de relatief jonge popgeschiedenis zijn gigantisch benadeeld vanwege schimmige contracten met platenmaatschappijen en managers. David Bowie praat graag mee. In deze digitale tijden is de macht aan de consument én de artiest, hoe democratisch wil je het hebben?
The Neptunes en Marilyn Manson
Maar terug naar Thimon De Jong en zijn zucht naar tijden van weleer. ‘Radio wordt steeds minder voor nieuwe muziek beluisterd en de top-40 is op sterven na dood. Jongerenzender MTV zendt al jaren geen muziek meer uit overdag en heeft ook geen eigen hitlijsten meer. Hierdoor worden er geen nummers meer ‘stukgedraaid’. Wanneer heeft u iemand voor het laatst horen zeggen: ‘Ik kan dit nummer echt niet meer horen!’? Daarnaast zijn er geen nieuwe muziekstijlen meer. De jaren zestig tot en met de jaren negentig kenmerkten zich door grote en snelle veranderingen in de populaire cultuur. Het was zo goed als onmogelijk om een liedje uit begin jaren zeventig te verwarren met eentje uit het einde van dat decennium.’
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
“Het is links hobbyisme van een kleine elite.. ..waar de gemene deler: de burger Henk en Ingrid niets aan hebben”. (RTL)
Toon van Dijk (PVV Almere) doet voor de camera zijn voorspelbare populistische kunstje als hem gevraagd wordt om een reactie op het onderzoek naar de kunst- en cultuursubsidies. RTL Nieuws analyseerde alle kunst- en cultuursubsidies per gemeente. In totaal keren gemeenten, provincies en de Rijksoverheid jaarlijks 1,7 miljard euro uit. Rotterdammers betalen per hoofd het meest: 188 euro, in Almere wordt 69 euro per inwoner aan kunst en cultuur uitgegeven. Dit geld gaat voor 65% naar Openbare Bibliotheken en muziekscholen. Naast musea en podia gaat het geld ook naar een waaier van kleine amateurverenigingen zoals fanfare en zangverenigingen. Dat Henk en Ingrid liever naar De Toppers dan naar het theater gaan mag wel duidelijk zijn, maar fanfare… dat is toch geen linkse hobby?!!
Harlem is een van de meest beroemde buurten van Amerika, het epicentrum van Afro-Amerikaanse cultuur en politiek. Het is ook een van de armste wijken van New York. Sargasso-correspondent Dimitri Tokmetzis woont er met zijn jonge gezin middenin en doet wekelijks verslag over het razendsnel veranderende leven in de wijk en daarmee over het razendsnel veranderende leven in de Verenigde Staten. Vandaag de negende aflevering: Harlem Rennaissance.
De afgelopen weken hebben we een paar donkere kanten gezien: criminaliteit, ontvreemding, crackmoeders en -baby’s, onderdrukking en verzet. Vandaag wil ik stilstaan bij de schoonheid van Harlem en in het bijzonder de schoonheid die de Harlem Rennaissance heeft nagelaten.
Het wordt wel eens gezegd dat de ellende van Harlem ook zijn redding is geweest. De jaren zestig, zeventig en tachtig hebben overal in de stad hun sporen nagelaten (denk aan het vreselijke Verizon-gebouw aan de voet van de Brooklyn Bridge). Het uitblijven van stadsvernieuwing heeft er in Harlem voor gezorgd dat veel oude gebouwen nog overeind staan – soms nauwelijks dat dan wel. Het huidige stadsbestuur investeert veel geld in het opknappen van veel gebouwen en de straten laten hun oude schoonheid weer zien.
Een bijzondere bloeiperiode was de zogenoemde Harlem Rennaissance. Van wanneer tot wanneer die duurde, daarover wordt getwist. Gemakshalve – en dan zoek ik de middenweg – hou ik de eerste helft van de twintigste eeuw aan. De meeste gebouwen stammen uit die tijd. Ook op het gebied van de kunsten bracht deze periode veel legendes voort. Duke Ellington, Billy Holliday, Langston Hughes en nog veel veel meer.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
